Brysiu

Gatunek typowy dla rodzaju.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Mało wymagający gatunek patyczaka, nie sprawiający problemów nawet początkującym hodowcom. Do niedawna często spotykany w handlu, obecnie co raz mniej popularny. Ze względu na jego smukłą budowę, należy obchodzić się z nim w dość delikatny sposób, ponieważ łatwo można doprowadzić do sytuacji, gdzie owad odrzuci swoją kończynę. Zdarza się to szczególnie u młodych osobników.

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Niewielki płaz z rodziny grzbietorodowatych (Pipidae), jeden z najpopularniejszych w hodowli. Całe życie spędza pod wodą, sporadycznie wychodząc na liście roślin pływających, w celu odpoczynku. Ubarwienie skromne, wierzch ciała żółtawobrązowy lub szary, z ciemniejszymi, czarnymi plamkami. Spód ciała białawy. Tylne łapy z dużymi błonami pławnymi, na trzech palcach każdej stopy znajdują się czarne, rogowe pazurki. Przednie łapy również z błoną między palcami. Samice są większe, bardziej "pękate", samce mają z kolei mocniej zbudowane przednie łapki, a za nimi różowawe zgrubienia. Potrafią też wydawać dźwięki, przypominające skrzypienie.

Rak rozmnażający się przez partenogenezę. Osiąga około 8 cm długości, niezwykle rzadko do 12 cm. Ma bardzo ładne, brązowe, cętkowane czarno i beżowo ubarwienie, które jest zmienne i niepowtarzalne u każdego osobnika, mimo że genetycznie wszystkie osobniki są identycznymi klonami (układ cętek rozwija się prawdopodobnie losowo). Rak ten jest jednym z najłatwiejszych i najbardziej bezproblemowych zwierząt w hodowli. Toleruje bardzo różne warunki środowiskowe i niemal każdy rodzaj karmy. Rozmnaża się bardzo łatwo i nie potrzebuje dużego akwarium.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość do 80 mm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Niewielki karaczan osiągający 18-25 mm długości. Rozwój larw w podłożu. Owady dorosłe potrafią wspinać się po gładkich pionowych powierzchniach. Spośród karaczanów jest uznawany za największego szkodnika mogącego powodować duże straty szczególnie w szklarniach. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Ubarwienie ciemno brązowe, wpadające niemal w czerń. Nogi i telson żółtawe. W odróżnieniu od rodziny Buthidae posiada cienką metasomę oraz potężne szczypce.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Brak charakterystyki

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 8-9 cm

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany jako pierwszy owad do hodowli. W odróżnieniu od patyczaka rogatego (Medauroidea extradentata) w hodowlach zwykle występują samce. W naturalnym środowisku występuje na niewielkim archipelagu Andamany, leżącym na Oceanie Indyjskim pomiędzy Zatoką Bengalską a Morzem Andamańskim i wchodzącym w skład indyjskiego terytorium związkowego Andamany i Nikobary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunki z rodzaju Eublaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-50 mm.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Agamy brodate zdobywają coraz większą popularność zarówno wśród doświadczonych hodowców, jak i osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z terrarystką. Jest to spowodowane przez ciekawy wygląd, którego głównym czynnikiem jest coraz większa ilość odmian genetycznych i barwnych. Dość duży rozmiar w porównaniu do innych jaszczurek (osiągają nawet do 50 cm długości), charakter dzięki któremu możemy obserwować ciekawe zachowania stadne oraz w przypadku większej ilości osobników, łatwe oswojenie i przyzwyczajenie się do swojego opiekuna.

Gatunek polecany dla początkujących hodowców, jednakże nie oznacza to, że jest odporny na wszystkie błędy hodowlane. Niedopuszczalne jest hodowanie brodaczy w parach (samiec / samica) lub dwóch samców razem. Najczęstszym rozwiązaniem jest hodowanie dwóch samiczek lub jednego samca.

Brak charakterystyki

Bardzo sympatyczna, "samo hodująca" się krewetka. Żywi się głównie glonami, nieustannie pasie się na powierzchni na której siedzi skubiąc ją małymi szczypczykami na odnóżach. Nie sprawia problemów w hodowli, toleruje różne warunki wodne, często takie w których pozostałe hodowlane gatunki krewetek nie miałyby szans przeżycia, jest przy tym dość szybka by nie dawać się złapać rakom a w zarośniętym akwarium także małym rybom, co umożliwia łączenie jej w akwarium z innymi gatunkami.

Anakonda żółta to masywny wąż, prowadzący wodno-lądowy tryb życia. Głowa, z wysoko osadzonymi nozdrzami oraz oczami, jest słabo wyodrębniona od reszty ciała. W ubarwieniu dominuje ciemnożółty lub zielonkawożółty kolor. Grzbiet pokrywają owalne, czarne plamy, natomiast po bokach znajdują są niereguralne, często poprzerywane, mniejsze cętki. Na głowie oraz pysku widocznych jest kilka ciemnych, podłużnych smug.

Węże te średnio osiągają od 3 do 4 metrów długości przy wadze od 25 do 40 kg.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Chrząszcz dość dużych rozmiarów jak na krajowe warunki. Osiąga długość 14 - 20 mm, jego ciało jest lekko przypłaszczone. Ciało o wyraźnym i pięknym metalicznym ubarwieniu i dość dużej zmienności koloru. Mogą być okazy w różnych odcieniach jasnej zieleni, przez fioletowo-purpurowe, po ciemny brąz i zieleń z niebieskim odblaskiem. Na pokrywach wyraźnie widoczne białe lub kremowe, poprzeczne plamki. Przednia część spodu ciała owłosiona, charakterystyczny wyrostek śródpiersia kolisty i nagi (w odróżnieniu od blisko spokrewnionych gatunków z rodzaju Potosia). Sam spód ciała ciemniejszy i bardziej brązowo ubarwiony niż pokrywy. Cetonia aurata podobnie jak inne kruszczyce podczas lotu nie używa pokryw (są one na stałe zrośnięte). Druga para błoniastych skrzydeł wysuwa się przez szeroką szczelinę między pokrywami a odwłokiem.
Larwy pędraki, osiągają ok. 35 mm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Steatoda grossa w języku angielskim nazywana jest false black widow (fałszywa czarna wdowa), nazywana jest tak, ponieważ na pierwszy rzut oka sylwetka, kolor i zachowanie tego pająka przypomina pająki z rodzaju Latrodectus. Tak samo jak i one, rodzaj Steatoda należy do rodziny Theridiidae – Omanitkowatych. To jednak jedyne co je łączy. Jad pająków z rodzaju Steatoda jest niczym w porównaniu do jadu Lactrodectus.

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Brak charakterystyki

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Pająk odkryty niedawno. Gatunek niezwykle pożądany, jednak dość trudno dostępny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jeden z największych ptaszników nadrzewnych, szybki, agresywny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Gatunek ten ma liczne grono zwolenników, ceniących go przede wszystkim za ciekawe ubarwienie. Bardzo charakterystyczny gatunek. Wzór ubarwienia nie zmienia się w zasadzie przez całe życie pająka, delikatnie wahają się tylko kolory. Młode osobniki mają około 8 milimetrów długości ciała i są koloru jasnobeżowego, na odwłoku występuje czarno – czerwony wzór. Dorosłe samice beżowo - różowe, z mocnym czerwono – czarnym wzorem na odwłoku. U dorosłych samców ciemna plama na odwłoku większa niż u samic.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Młode i dorosłe osobniki różnią się ubarwieniem. Małe pająki są bardziej kolorowe – odwłok mają zielony, odnóża czarne (poza ostatnią parą, która jest różowa), tarczkę grzbietową zaś złocistą. Osobniki dorosłe są ciemnobrązowe, na kończynach występują żółte paski, a odwłok połyskuje na fioletowo.

Brak charakterystyki

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Brak charakterystyki

Duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 7-8cm DC i są potężnie zbudowane. Ubarwienie sięga od ciemnego brązu aż po czerń, a na tarczy grzbietowej znajduje się ornament w barwie fioletu. W hobby oprócz odmiany nominalnej, często oznaczanej jako "gold" wyróżnia się także barwną odmianę "violet", która charakteryzuje się fioletową barwą odnóży i karapaksu.

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode osobniki są bardzo kolorowe: tarczka grzbietowa jest czarna z zielonkawym połyskiem, odwłok opalizuje na zielono, kądziołki przędne są różowe. Nasada kłów jadowych metalicznie niebieska. Odnóża są różowe z rzadkimi żółtawymi włoskami, ich ostatnie dwa segmenty czarne z fioletowym połyskiem. Na każdej stopie żółta plamka. Spodnia strona stóp zielona. Podrostki i osobniki dorosłe są brązowo fioletowe, z ciemnoniebieską, metalicznie połyskującą nasadą kłów jadowych. Tarczka grzbietowa jest zielonkawa.

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Około 4 wylinki młode ciemnieją, natomiast około 6 mają już wyraźnie niebieski kolor, który utrzymuje się przez całe dorosłe życie pająka. Już od około 7- 8 wylinki kolor jednolicie niebieski na całym ciele, dłuższe włoski także koloru niebieskiego, w tym wieku brak czerwonawych włosków, czy białych zakończeń. Dorosłe samice czysto morskiego koloru (zielono – niebieskie), także wszystkie dłuższe włoski na ciele są dokładnie tego samego koloru, brak obrączek na odnóżach, stopy zakończone pomarańczowymi włoskami. U starszych samic mogą pojawić się czerwonawe włoski na dwóch ostatnich parach odnóży, kolor blednie, nie jest już tak uderzająco czysto – niebieski, włoski także stają się jaśniejsze. Dorosłe samce także niebieskie, lecz kolor jest już ciemniejszy, jaśniejsze tylko uda, na których dobrze widać typowy dla gatunku kolor.

Jest to lekko zbudowany, smukły gatunek agamy, osiągający do 50 cm dł ( z czego ponad połowa przypada na smukły, biczowaty ogon). Głowa jest wydłużona, ze spiczastym pyskiem. Tułów lekko spłaszczony, pokryty szorstkimi, zachodzącymi na siebie lekko łuskami z kilem. Na karku widoczny jest niski grzebień utworzony z masywnych, zaostrzonych łusek. Kończyny są długie i silne, z długimi palcami zakończonymi zakrzywionymi hakowato pazurkami. Jaszczurka ta doskonale wspina się po drzewach, ale jest również bardzo aktywna na powierzchni gruntu. W przypadku zagrożenia, podobnie jak kilka innych gatunków agam potrafi biec na tylnych łapach.

Lophognathus temporalis jest jaszczurką zasiedlającą północne i północno-wschodnie rejony Australii (Queensland, Terytorium Północne oraz skrajnie wschodnie obszary Zachodniej Australii). Spotykany jest również na pobliskiej Nowej Gwinei oraz okolicznych mniejszych wyspach.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Ogólne ubarwienie brązowe. Głównie na prosomie wybijają się zielone odcienie. Całe ciało skorpiona wyraźnie spłaszczone, co sugeruje miejsca w jakich możemy go znaleźć. Posiada masywne szczypce, a bardzo cienką metasomę. Występuje w Kongo, Mozambiku, Tanzanii i Zimbabwe, RPA, Malawi, Nanibii, Botswanie. Znajdowany jest pod korą, kamieniami, szczątkami drzew oraz w innych szczelinach. Jad jest zupełnie niegroźny dla człowieka, po ukłuciu występuje lokalny, niewielki ból. Gatunek o łagodnym usposobieniu, nie skory do używania kolca jadowego. Jest to skorpion długowieczny, jego długość życia potrafi wynieść nawet 30 lat. Dorasta on do około 16 centymetrów.

Brak charakterystyki

Jego zęby jadowe są imponujące - mierzą prawie 2 cm. Należy do gatunków wydających syczące dźwięki (strydulacja), które podobne są do odgłosów wydawanych przez niektóre gatunki karaczanów.

Brak charakterystyki

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Występuje bardzo duże zróżnicowanie kolorystyczne pomiędzy podgatunkami, zwykle jednak w hodowlach spotykamy skorpiony w kolorze ciemnego brązu z jaśniejszymi odnóżami. Jest to nieduży gatunek dorasta do 3-5cm. Rodzina Euscorpius posiada bardzo słaby jad, niestanowiący zagrożenia dla zdrowia i życia człowieka. Może być trzymany w grupach.

Brak charakterystyki

Damon variegatus to średniej wielkości pajęczak, osiągający ok. 3-4 cm długości ciała. Jego ciało posiada szaro-brązowe ubarwienie.
Charakteryzuje go bardzo specyficzny wygląd. Posiada bardzo duże, kolczaste nogogłaszczki, które służą do chwytania ofiary i bardzo długie czułki, którymi dokładnie bada otoczenie. Są to pajęczaki o typowo nocnej aktywności.

Rodzaj Rieppeleon obejmuje 3 gatunki kameleonów pigmejskich, w tym najpopularniejszy w hodowli i przez wielu uważany za najładniejszy wśród miniaturowych kameleonków Rieppeleon brevicaudatus, zwany u nas kameleonem liściastym brodatym*.


Kameleon liściasty brodaty* jest kalką językową nazwy angielskiej - Bearded Leaf Chameleon, ale niepoprawną z racji stosowania nazewnictwa binominalnego - zgodnie z zaleceniami i zasadami ICZN. Sugerujemy posługiwanie się nazwą łacińską.

Osiąga 9-12,5cm. Dominuje czarne ubarwienie. Szczypce oraz telson u niektórych osobników mogą mieć kolor brązowo-czerwony. Duże, masywne nogogłaszczki. Ich budowa jest taka sama zarówno u samca jak i u samicy.

Jest to raczej spokojny i nieagresywny gatunek lecz w chwilach zagrożenia potrafi się przemieszczać dość szybko. Nadaje się dla początkujących hodowców, jest w miarę odporny na błędy początkujących. T. ockerti są ptasznikami aktywnymi, nie plotącymi zbyt dużej ilości pajęczyny, chętnie jedzą i rzadko zdarzają się u nich głodówki. Myślę, że wiele osób zachęci on Swoim wyglądem. Tarczka grzbietowa i nasada kłów jadowych w kolorze szaro-niebieskim. Odnóża w podobnym kolorze, mocno owłosione. Odwłok ciemny, bardzo gęsto porośnięty czerwono-różowymi, długimi włoskami. Na odwłoku znajduje się złotawa plama, tzw. lusterko(miejsce w którym znajdują się włoski parzące). Młode pajączki linieją i rosną dość szybko przy prawidłowym karmieniu i odpowiedniej temperaturze.

Dorosłe są grafitowo-czarne, na odnóżach występują żółtawe paseczki, na odwłoku złota plama, tzw. lusterko. Młode do 3-4 wylinki są różowe z czarnym odwłokiem, na którym znajduje się błyszcząca plamka. Od 5 wylinki ptasznik zaczyna się wybarwiać – tarczka grzbietowa jest ciemna, na odnóżach zaczynają być widoczne jasne kreseczki, odwłok ciemny ze złotym „lusterkiem” porośnięty rzadkimi, jasnymi włoskami.
Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy.. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Charakterystyczną cechą gatunków z rodzaju Creobroter jest „oko” występujące na soczyście zielonej pierwszej parze skrzydeł. Druga para skrzydeł dwukolorowa, bliżej ciała skrzydła mają kolor czerwony, pozostała część łącznie z końcówkami skrzydeł czarna.

Wielkość samca: 3,0 cm
Wielkość samicy: 3,5-4,0 cm

Kontrastowe barwy, obecne na tym wciąż mało popularnym gatunku ptasznika, sprawiają że jest on cały czas pożądany przez liczne grono terrarystów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jedna z najpiękniej i najciekawiej ubarwionych przedstawicieli rodzaju Ybyrapora. Maluchy zielono – niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Niemal każda kolejna wylinka przynosi zmiany ubarwienia. Osobniki około 5-6 wylinki posiadają zdecydowanie najpiękniejsze ubarwienie, odnóża zielono – niebieskie z bardzo intensywnym połyskiem, karapaks zielono – niebiesko – żółty z jaśniejszymi włoskami dookoła, na odwłoku pasek czerwonych włosków, z każdą wylinką powiększający się. Na 7-8 wylince pająk nabiera fioletowych poblasków, karapaks jaśnieje, czerwona plama włosków na odwłoku powiększa się. Dorosłe młode samice koloru brązowo – niebieskiego z licznymi poblaskami innych kolorów. Długie włoski na całym ciele jasne, karapaks jasnobrązowy, wzór na odwłoku zmienia kolor na brązowy i obejmuje już niemal cały odwłok. Na „stopach” wyraźnie widoczny wzorek tzw. błyskawic. Starsze samice tracą atrakcyjne kolory, niemal cały pająk staje się jednolicie brązowy. Dorosłe samce jednolicie brązowe.

Średniej wielkości gatunek ptasznika. Podstawowym ubarwieniem dorosłych samic jest brąz z kremowym odcieniem na odnóżach i karapaksie. Dorosłe samce są nieco ciemniejszej barwy, z czarnym odcieniem na „femur” i karapaksie. . Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców. Zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka. Dorosłe samice dorastają do około 5cm DC, samce nieco mniejsze.

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Skorpion od dużych czerwonych szczypcach, dorasta do 12-15 cm. Barwa skorpiona od brązowego po czerwonawy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Brak charakterystyki

Wielki, osiągający maksymalnie 15 cm długości i bardzo ładnie, intensywnie czerwono ubarwiony rak. Samce tego gatunku mają ogromne, groźnie wyglądające szczypce. Jest to przy tym gatunek bardzo odporny na warunki środowiskowe, można trzymać je właściwie w każdych warunkach i karmić dowolnym pokarmem.

Jedynym problemem jaki sprawiają jest niestety ich terytorializm, bo potrzebują niestety dość dużych akwariów z dużą liczbą kryjówek, inaczej zjadają się bardzo chętnie.

Brak charakterystyki

Monocentropus balfouri to ciekawie ubarwiony ptasznik. Młode co prawda są ubarwione jednolicie i jest to kolor szaro-brązowy, dorosłe osobniki posiadają jednak dużo ciekawsze kolory - głowotułów po wylince nabiera niebieskiego koloru, a z czasem szarzeje. Odwłok jest koloru ciemnego.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Róg najprawdopodobniej służy do magazynowania zapasów pokarmowych, które są wykorzystywane podczas suszy.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki