Puchal

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Pospolita mrówka, występująca w całej Europie (również w Polsce - znana jako podziemnica zwyczajna) oraz w Ameryce Północnej. Gniazduje w budowanych przez siebie ziemnych kopcach na słonecznych łąkach, często porośniętych trawą, pełniących funkcję klimatyzatorów (są one skonstruowane tak, że zapewniają ciągły obieg powietrza oraz właściwą temperaturę), żywi się prawie wyłącznie spadzią mszyc korzeniowych, którymi troskliwie się opiekuje, rzadko można spotkać ją na powierzchni. Królowa zakłada gniazdo samodzielnie, lub z grupą innych królowych (pleometrozja). W tym drugim przypadku, ze względu na monoginiczność gatunku, po pewnym okresie, gdy kolonia już się ustabilizuje, w wyniku walk ustala się hierarchia dominacji pomiędzy królowymi. Zazwyczaj po jakimś czasie robotnice redukują ich liczbę do jednej - tej najwyżej położonej w hierarchii. Rzadziej królowe rozpraszają się po gnieździe, zajmując odseparowane od siebie komory i pozostając wobec siebie wciąż agresywne, niemniej jednak przeżywając - wtedy dochodzi do wykształcenia oligoginii. Robotnica ma długość od 2,2 do 4,8 mm i jest żółta lub żółtobrunatna; królowa mierzy 7,2 - 9,5 mm, może być w różnych odcieniach koloru brunatnego. Samiec ciemniejszy, niekiedy prawie czarny; mierzy 3,5 - 5,0 mm

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Mało wymagający gatunek patyczaka, nie sprawiający problemów nawet początkującym hodowcom. Do niedawna często spotykany w handlu, obecnie co raz mniej popularny. Ze względu na jego smukłą budowę, należy obchodzić się z nim w dość delikatny sposób, ponieważ łatwo można doprowadzić do sytuacji, gdzie owad odrzuci swoją kończynę. Zdarza się to szczególnie u młodych osobników.

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Brak charakterystyki

Delikatne długie odnóża kroczne. Cechą charakterystyczną są także duże, wyraźne przyoczka oraz wyrostek na głowie.

Wielkość samca: 4-5 cm
Wielkość samicy: 5-6 cm

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany jako pierwszy owad do hodowli. W odróżnieniu od patyczaka rogatego (Medauroidea extradentata) w hodowlach zwykle występują samce. W naturalnym środowisku występuje na niewielkim archipelagu Andamany, leżącym na Oceanie Indyjskim pomiędzy Zatoką Bengalską a Morzem Andamańskim i wchodzącym w skład indyjskiego terytorium związkowego Andamany i Nikobary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Brak charakterystyki

Gatunek nieopisany błędnie identyfikowany jako Sericopelma angustum (Valerio, 1980), (ex. Brachypelma angustum).

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Brak charakterystyki

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

W handlu najczęściej dostępny oprócz C. tropidosternum również C. jonesii (niegdyś traktowane jako dwa podgatunki jednego gatunku). Należy więc zwrócić uwagę na to jaki gatunek nabywamy, aby nie łączyć ze sobą obu jaszczurek.

Różnica między gatunkami w liczbie rzędów tarczek brzusznych przedstawia się następująco: ventralia (u C. tropidosternum 28-30, u C.jonesii 22-26 rzędów), zaś w liczbie rzędów tarczek grzbietowych: dorsalia (u C. tropidosternum 24-26, u C. jonesii 21-26 rzędów). Szyszkowiec tropikalny jest większy (SVL 88 mm), C. jonesii dorasta do 75 mm (bez ogona). U C. tropidosternum stosunek długości ogona do długości ciała jest większy (75-110%) niż u C. jonesii (66-87%).

Odmienne jest także położenie nozdrzy u obu gatunków. U C. tropidosternum znajdują się one w dolnym tylnym "rogu" tarczki nasal, zaś u C. jonesii w jej centrum.

Dodatkowo zauważalna jest różnica w ubarwieniu. U C. jonesii charakterystyczne są dwa jaśniejsze pasma przebiegające po obu stronach grzbietu. U C. tropidosternum grzbiet jest bardziej jednolity.

Brak charakterystyki

Bardzo charakterystyczna, liściowate wyrostki na konczynach, przedpleczu i głowie.

Wielkość samca: 5 cm
Wielkość samicy: 6 cm

Modliszki o bardzo charakterystycznym wyglądzie, nawet larwy L1 można z łatwością oznaczyć do gatunku. Ubarwienie brązowo - szare we wszystkich stadiach. Pronotum osobników dorosłych jest chropowate, a spodnia strona skrzydeł pierwszej pary zabarwiona na czerwono. Skrzydła drugiej pary są czarne.

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 7-8 cm

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Największy przedstawiciel rodzaju Ancylometes, jak i jeden z największych pająków właściwych Ameryki Południowej. Rozpiętość odnóży dorosłych osobników mierzy nawet 20 cm. Kiedy znajduje się na powierzchni wody lokalizuje ofiarę poprzez drgania i wibracje wody, przy polowaniu bardzo pomocny jest jego dobry wzrok. Jest bardzo szybki i skoczny.
Bardzo ciekawy i przykuwający uwagę jest proces linienia Ancylometes rufus, mianowicie wchodzą na najwyższy punkt wystroju lub ściankę terrarium, podwieszają się na pajęczynie i linieją głowotułowiem ku dołowi. Ten sposób linienia jest mniej ryzykowny niż u np. ptaszników, ponieważ siła grawitacji działająca na pająka w takim ułożeniu pomaga przy zrzucaniu starego oskórka.

Brak charakterystyki

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Brak charakterystyki

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jeden z największych ptaszników nadrzewnych, szybki, agresywny.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Bardzo charakterystycznie ubarwiony ptasznik, młode podobne do Caribena versicolor, niebieskie na całym ciele, z jaśniejszym wzorkiem na odwłoku, około 8 milimetrów długości ciała. Od 4 wylinki stopniowo nabierają koloru brązowego, na początku bardzo słabo widocznego, ale z każdą kolejną wylinką znika coraz więcej koloru niebieskiego, a w jego miejsce wchodzi kolor brązowy. Około 8 wylinki nie ma już śladu po młodzieńczym , niebieskim kolorze, wzorek na odwłoku stopniowo przechodzi w plamę ciemniejszych włosków o charakterystycznym kształcie. Dorosłe osobniki ubarwione jednolicie brązowo , dorosłe samce bardzo podobnego koloru, ze złotymi przebłyskami. Długie włoski na całym ciele podobnego koloru co krótkie.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Około 4 wylinki młode ciemnieją, natomiast około 6 mają już wyraźnie niebieski kolor, który utrzymuje się przez całe dorosłe życie pająka. Już od około 7- 8 wylinki kolor jednolicie niebieski na całym ciele, dłuższe włoski także koloru niebieskiego, w tym wieku brak czerwonawych włosków, czy białych zakończeń. Dorosłe samice czysto morskiego koloru (zielono – niebieskie), także wszystkie dłuższe włoski na ciele są dokładnie tego samego koloru, brak obrączek na odnóżach, stopy zakończone pomarańczowymi włoskami. U starszych samic mogą pojawić się czerwonawe włoski na dwóch ostatnich parach odnóży, kolor blednie, nie jest już tak uderzająco czysto – niebieski, włoski także stają się jaśniejsze. Dorosłe samce także niebieskie, lecz kolor jest już ciemniejszy, jaśniejsze tylko uda, na których dobrze widać typowy dla gatunku kolor.

Bardzo duży i atrakcyjnie ubarwiony gatunek. Młode osobniki ciemniejsze od większości innych przedstawicieli rodzaju. Około 4-5 wylinki na nogach widoczne już lekko pomarańczowe obrączki, odwłok złocistego koloru. Na 7-8 wylince pająk nabiera brązowego koloru na całym ciele, charakterystyczne dla gatunku jaskrawe obrączki są już bardzo dobrze widoczne. Młode samice i niedorosłe samce względnie jednolitego , brązowego koloru, na odnóżach bardzo dobrze widoczne jaskrawo pomarańczowe tzw. „obrączki” i „podkówki”. U starszych samic kolor zmienia się na ciemniejszy, zdecydowanie bardziej fioletowy, na odwłoku, w przedniej części i po bokach włoski czerwonawe z jaśniejszymi końcówkami, bardzo charakterystyczne, sprawiające wrażenie niezwykle sztywnych. Na całym ciele białe zakończenia włosków, optycznie bardzo silnie powiększające pająka. Pojawiają się dobrze widoczne „żeberka” na przednich odnóżach, na udach kolor zmienia się na bardziej niebieski (potocznie mówi się o tzw. „opalizujących udach”). Odwłok nabiera charakterystycznego kształtu, po najedzeniu się rośnie przede wszystkim na szerokość, a nie tak jak np. u Avicularia aurantiaca na długość. Dorosłe samce intensywnie fioletowe, z doskonale widocznymi w dalszym ciągu podkówkami i obrączkami na odnóżach, oraz białymi zakończeniami włosków niemal na całym ciele.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jego zęby jadowe są imponujące - mierzą prawie 2 cm. Należy do gatunków wydających syczące dźwięki (strydulacja), które podobne są do odgłosów wydawanych przez niektóre gatunki karaczanów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity

Jest to duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 8-9cm DC (aczkolwiek spotykane były jeszcze osobniki jeszcze większe) z rozpartymi odnóżami do 25cm i są potężnie zbudowane. Samce są nieco mniejsze i smuklejsze, dorastają do 6-7cm DC. Gatunek słabo jadowity, jednak potrafi boleśnie ukąsić ze względu na wielkość kłów jadowych. Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców. Młode osobnik są bardzo żarłoczne. Charakteryzują się szybkim tempem wzrostu i dużym przyrostem po wylinkach.

Młode osobniki posiadają charakterystyczny czerwono-czarny odwłok z treepattern na którym znajdują się długie czerwone włoski. Tarcza grzbietowa jest ciemna z różowo-białą otoczką, która wraz ze wzrostem pająka nabiera coraz bardziej intensywnego koloru w odcieniu purpury a na całości karapaksu widnieją promieniste linie prowadzące ku środkowi fovea. Odnóża są koloru czarno-srebrnego pokryte czerwonymi włoskami. Cześć udowa odnóży (femur) z czasem nabiera odcień fioletowego koloru

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Ubarwienie Mesobuthus martensi jest polimorficzne w kolorze od jasnożółtego, złoto pomarańczowego do jasnobrązowego. Sam pancerz na ogół jest w kolorze ciemnobrązowym. Ciemniejsze zabarwienie pancerza i mesosoma segmentu VII może być ograniczone lub nie występować u niektórych okazów. Segment V metasomy jest w kolorze ciemnoszarym, jednak u niektórych okazów ciemne zabarwienie metasomy segmentu V może być w znacznym stopniu zmniejszone lub wyblakłe i prawie niezauważalne. Spodnia strona skorpiona jest żółtawa z występującymi bladożółtymi pektynami.

Gatunek nie stanowi większych problemów hodowlanych. Skorpion jest dosyć szybki i nie przejawia zbytniej agresji, atakuje jedynie w ostateczności, gdy jego droga ucieczki jest ograniczona. Należy pamiętać, że skorpiony pustynne podatne są na grzybicę i uważnie obserwować gatunek. Walka z grzybicą jest trudna, a operacje jakie będziemy musieli przeprowadzać wymagają pewnej ręki, dlatego też należy zwracać uwagę na skorpiona przy zakupie oraz nie dopuszczać do osiągania wysokiego poziomu wilgotności. Skorpion ten należy do aktywnych, szczególnie przed zmierzchem i o świcie, ale lubi również pokazywać się w ciągu dnia. Gatunek poza podatnością na grzybicę nie stanowi problemów hodowlanych i jest łatwy w hodowli. Każdy średnio zaawansowany terrarysta poradzi sobie z jego utrzymaniem. Skorpiony dostępne w handlu pochodzą w większości z odłowu, chociaż coraz częściej zdarzają się również osobniku urodzone w hodowlach i te najbardziej są polecane przeze mnie.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Wielkość samca: 3,5 cm
Wielkość samicy: 3,4-4,0 cm

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek mało popularny w hodowlach. Rozmnaża się płciowo jak i partenogenetycznie. Budową przypomina bardzo rozpowszechniony gatunek w hodowlach - Peruphasma shultei. Gatunek ten jest prosty w hodowli i na pewno nie sprawi problemów hodowcy, który miał już wcześniej do czynienia ze straszykami. W hodowlach występują 2 formy barwne: brązowo-czarna (opis) i czerwona.

Heteropoda venatoria jest dużym pająkiem o silnie spłaszczonym ciele i bardzo długich odnóżach, zaopatrzonych w mniej lub bardziej widoczne obrączki. Osiąga długość od 22 do 28 mm, przy czym samice są większe od samców. Rozpiętość odnóży wynosi 7–12 cm. Heteropoda venatoria ma ośmioro jednakowo ukształtowanych niewielkich oczu, świadczących, że nie ma on zbyt dobrego wzroku.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Dorosłe są grafitowo-czarne, na odnóżach występują żółtawe paseczki, na odwłoku złota plama, tzw. lusterko. Młode do 3-4 wylinki są różowe z czarnym odwłokiem, na którym znajduje się błyszcząca plamka. Od 5 wylinki ptasznik zaczyna się wybarwiać – tarczka grzbietowa jest ciemna, na odnóżach zaczynają być widoczne jasne kreseczki, odwłok ciemny ze złotym „lusterkiem” porośnięty rzadkimi, jasnymi włoskami.
Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy.. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Gatunek uznany jest obecnie za nomen dubium. Wcześniej był też nazywany Avicularia sp. Peru lub A. sp. Ekwador. Osobniki występujące w hodowli często mylne z Avicularia bicegoi lub Avicularia juruensis(sx Peru Purple) Czyste, prawdziwe huriany zdecydowanie różnią się wyglądem od wspominanych wyżej dwóch gatunków.
Pierwsze egzemplarze zostały zaimportowane na początku lat dziewięćdziesiątych przez Heinza Hirschiego pod nazwą Avicularia bicegoi z Ekwadoru. To samo powinno było opisane w 1996 r. Przez Marca Tesmoingta jako Avicularia huriana.
Gatunek ten jest gatunkiem bardzo dużym, niektóre dzikie osobniki miały rozpiętość nóg do 20 cm. Tymczasem znane są co najmniej dwa różne warianty kolorystyczne: pierwsze importowane zwierzęta powinny mieć dość jasny brązowo-szary kolor podstawowy. „Nowsze” zwierzęta są jednak znacznie ciemniejsze, szaro-brązowe, z lekkim niebiesko-fioletowym połyskiem na pancerzu i kościach udowych.
Samce A. huriana (ciemne odmiany) są jednolicie brązowo-czarne z białymi końcówkami włosów, lekko liliowy połysk pancerza i kości udowych można rozpoznać natychmiast po linieniu.

Avicularia sp. Peru Purple
Ta Avicularia została sprowadzona z Iquitos w Peru w latach 2006/2007. Osiągają około 7 cm i charakteryzują się bardzo silnym fioletowo-fioletowym połyskiem na pancerzu i udach. Dorosłe samce również mają ten blask. Jednak przed linieniem znika prawie całkowicie, przez co wygląda na zmieszanego z A. huriana. Dlatego w wielu przypadkach A. sp. Peru Purple fałszywie sprzedawane pod nazwą A. huriana. Ponadto zwierzęta były tymczasowo pod nazwą Avicularia sp. „Amazon Purple” lub Avicularia sp. „amazonica”. Należy zauważyć, że zwierzęta te nie mają nic wspólnego z niedawno zaimportowanym Avicularia Sp. „amazonica” z Brazylii (Manaos). Można je dobrze odróżnić dzięki zdecydowanym róznicom

Zapamiętaj:
huriana Tesmoingt, 1996................................................................................Ecuador
cf. "bicegoi" (Pet Trade)........................................................................Peru/Ecuador
sp. "purple"........................................................................................................Peru

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.