Venom

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Brak charakterystyki

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Mało wymagający gatunek patyczaka, nie sprawiający problemów nawet początkującym hodowcom. Do niedawna często spotykany w handlu, obecnie co raz mniej popularny. Ze względu na jego smukłą budowę, należy obchodzić się z nim w dość delikatny sposób, ponieważ łatwo można doprowadzić do sytuacji, gdzie owad odrzuci swoją kończynę. Zdarza się to szczególnie u młodych osobników.

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany jako pierwszy owad do hodowli. W odróżnieniu od patyczaka rogatego (Medauroidea extradentata) w hodowlach zwykle występują samce. W naturalnym środowisku występuje na niewielkim archipelagu Andamany, leżącym na Oceanie Indyjskim pomiędzy Zatoką Bengalską a Morzem Andamańskim i wchodzącym w skład indyjskiego terytorium związkowego Andamany i Nikobary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jeden z mniejszych skrzydlatych gatunków patyczaków. Kilka lat temu bardzo popularny w krajowych hodowlach, jego zdobycie nie sprawiało większego problemu. Obecnie gatunek jest nieosiągalny nawet na zagranicznych forach i giełdach.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek stosunkowo rzadki w hodowlach. Dymorfizm u tego gatunku jest słabo zaznaczony. Pseudophasma acanthonotum jak wszystkie gatunki z rodzaju Pseudophasmatidae wydziela z gruczołów znajdujących się za głową substancję o ostrym, silnym zapachu, która może wywołać łzawienia oczu lub podrażnienie błon śluzowych.

Brak charakterystyki

Gatunek niegdyś popularny w hodowlach ze względu na piękne ubarwienie i pełen wyrostków chitynowy pancerzyk, obecnie bardzo trudno go zdobyć. Rozmnaża się płciowo. Czasem podrażnione wydzielają substancję o nieprzyjemnym zapachu podobną jak u Neohirasea maerens. Gatunek ten jest stosunkowo prosty w hodowli, jednak osobniki imago często padają bez wyraźnej przyczyny, co może skutecznie zniechęcić do dalszej hodowli.

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany początkującym miłośnikom owadów. Wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec znacznie mniejszy od samicy, samica większa masywniej zbudowana. Stara nie aktualna już nazwa tego gatunku to Trachyaretaon brueckneri. Gatunek popularny w wielu hodowlach.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek mało popularny w hodowlach. Rozmnaża się płciowo jak i partenogenetycznie. Budową przypomina bardzo rozpowszechniony gatunek w hodowlach - Peruphasma shultei. Gatunek ten jest prosty w hodowli i na pewno nie sprawi problemów hodowcy, który miał już wcześniej do czynienia ze straszykami. W hodowlach występują 2 formy barwne: brązowo-czarna (opis) i czerwona.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek popularny w hodowlach dzięki swojej długowieczności, niewielkim rozmiarom i skromnym wymaganiom. Zaatakowany popada w stan katalepsji, która może trwać sporo czasu. Owad wygląda wówczas jak martwy, jego mięśnie sztywnieją, a odnóża ustawiają się wzdłuż ciała lub sterczą nieruchomo pod znacznym kątem. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych. Jest prosty w hodowli i osobom, które hodowały już straszyki nie sprawi problemów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Muszla skręcona spiralnie, długości od 6 do nawet 20 cm, przeciętnie 12-15 cm. Ubarwienie muszli u dzikich ślimaków zależnie od podgatunku: ciemnobrązowe, jasnobrązowe, lekko oliwkowe z jasnymi pasami o zmiennym rysunku, które z wiekiem zanikają. Wnętrze muszli jasne, niebieskawe lub szarawe.
Ciało ślimaka jasnobrązowe do ciemnobrązowego z ciemnym pasem biegnącym od głowy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Gatunek roślinożernego pasikonika, odżywia się tylko pokarmami roślinymi, może być żyć z patyczakami oraz straszykami ( z liścami już nie) nie ze względu na ich krwiożęrczą naturę tylko ze względu na że mogą wziąść je za liście i podgryzać.
Pokarm ten sam praktycznie co u patyczaków, nie sprawdzono jednak wszystkich więc możliwe że wiele jeszcze innych roślin którymi żywią się patyczakowate,straszykowate.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ogólne ubarwienie brązowe. Głównie na prosomie wybijają się zielone odcienie. Całe ciało skorpiona wyraźnie spłaszczone, co sugeruje miejsca w jakich możemy go znaleźć. Posiada masywne szczypce, a bardzo cienką metasomę. Występuje w Kongo, Mozambiku, Tanzanii i Zimbabwe, RPA, Malawi, Nanibii, Botswanie. Znajdowany jest pod korą, kamieniami, szczątkami drzew oraz w innych szczelinach. Jad jest zupełnie niegroźny dla człowieka, po ukłuciu występuje lokalny, niewielki ból. Gatunek o łagodnym usposobieniu, nie skory do używania kolca jadowego. Jest to skorpion długowieczny, jego długość życia potrafi wynieść nawet 30 lat. Dorasta on do około 16 centymetrów.

Występuje bardzo duże zróżnicowanie kolorystyczne pomiędzy podgatunkami, zwykle jednak w hodowlach spotykamy skorpiony w kolorze ciemnego brązu z jaśniejszymi odnóżami. Jest to nieduży gatunek dorasta do 3-5cm. Rodzina Euscorpius posiada bardzo słaby jad, niestanowiący zagrożenia dla zdrowia i życia człowieka. Może być trzymany w grupach.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Gatunek ten po raz pierwszy pojawił się w zagranicznych hodowlach w 2007 roku, we Francji. Do Polski trafił w roku 2009. Jest to gatunek łatwy w hodowli, nie sprawia problemów początkującym hodowcom, a przy tym nie wymagający dużego terrarium. U tego gatunku wyraźnie zaznacza się dymorfizm płciowy. Samiec jest mniejszy od samicy i jednolicie kolorowy. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych.

Po raz pierwszy w Polsce pojawił się na początku 2010 r. za sprawą dwóch hodowców - Marek Kubiak (profesor) i Bartosz Rom (BartekR). Gatunek jest bardzo prosty w hodowli a zarazem bardzo ciekawy w obserwacji. Dodatkowo posiada skrzydła, których używa m.in. do obrony. Wydziela substancje obronną, która na szczęście nie jest zbyt drażniąca i szybko się ulatnia. Z tym gatunkiem poradzi sobie nawet początkujący hodowca.

Brak charakterystyki

Damon variegatus to średniej wielkości pajęczak, osiągający ok. 3-4 cm długości ciała. Jego ciało posiada szaro-brązowe ubarwienie.
Charakteryzuje go bardzo specyficzny wygląd. Posiada bardzo duże, kolczaste nogogłaszczki, które służą do chwytania ofiary i bardzo długie czułki, którymi dokładnie bada otoczenie. Są to pajęczaki o typowo nocnej aktywności.

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Jeden z niewielu gatunków afrykańskich straszyków, które można spotkać w hodowlach. Gatunek niewielki, z wyraźnym dymorfizmem płciowym. Mimo łatwości w hodowli i ciekawego wyglądu straszyk ten jest bardzo rzadko spotykany w hodowlach. Jedynie nasi południowi sąsiedzi z Czech posiadają czasem w swoich ofertach jaja tego gatunku.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek znalazł Jeffebeck Arimas na Mt. Kanlaon i Mt. Mandalagan, dwóch wulkanicznych górach w północnej części wyspy Negros w maju 2008 roku. W 2009 roku gatunek został rozesłany do innych hodowców dzięki udanemu rozmnożeniu przez Bruno Kneubühler'a pod nazwą Trachyaretaon sp. "Negros". Gatunek nie został jeszcze opisany, a jego przynależność taksonomiczna nie jest do końca jasna. Dymorfizm płciowy dobrze zaznaczony. Gatunek nie wydziela substancji obronnych.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Typowy przedstawiciel rodziny czarnuchowatych (Tenebrionidae). Chrząszcze te osiągają do 8 mm długości. Ciało łódkowate, lekko przypłaszczone, czarnego lub kasztanowego koloru. Czułki perełkowate, stopniowo rozszerzające się ku końcom. Spód ciała jaśniejszy, bordowy.
Larwy, jak u większości czarnuchowatych, przypominają pokrojem ciała drutowce (larwy sprężyków - Elateridae). Są żółtawego lub brązowo-szarego koloru, wydłużone i cylindryczne. Chityna na środku segmentów często mocno przyciemniona, nawet ciemnobrązowa. Posiadają krótkie czułki i słabo wykształcone trzy pary odnóży. Tuż przed przepoczwarczeniem osiagają ok. 1,5 cm.
W hodowli może się pojawiać bardzo podobny do A. diaperinus pokrewny gatunek – A. laevigatus (Fabricius, 1781).

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Pięknie ubarwiony, niewielki gatunek. Niestety populacje dostępne w handlu wymarły i obecnie gatunek nie jest osiągalny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki