ebuke

Jest to lekko zbudowany, smukły gatunek agamy, osiągający do 50 cm dł ( z czego ponad połowa przypada na smukły, biczowaty ogon). Głowa jest wydłużona, ze spiczastym pyskiem. Tułów lekko spłaszczony, pokryty szorstkimi, zachodzącymi na siebie lekko łuskami z kilem. Na karku widoczny jest niski grzebień utworzony z masywnych, zaostrzonych łusek. Kończyny są długie i silne, z długimi palcami zakończonymi zakrzywionymi hakowato pazurkami. Jaszczurka ta doskonale wspina się po drzewach, ale jest również bardzo aktywna na powierzchni gruntu. W przypadku zagrożenia, podobnie jak kilka innych gatunków agam potrafi biec na tylnych łapach.

Lophognathus temporalis jest jaszczurką zasiedlającą północne i północno-wschodnie rejony Australii (Queensland, Terytorium Północne oraz skrajnie wschodnie obszary Zachodniej Australii). Spotykany jest również na pobliskiej Nowej Gwinei oraz okolicznych mniejszych wyspach.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 7-8cm DC i są potężnie zbudowane. Ubarwienie sięga od ciemnego brązu aż po czerń, a na tarczy grzbietowej znajduje się ornament w barwie fioletu. W hobby oprócz odmiany nominalnej, często oznaczanej jako "gold" wyróżnia się także barwną odmianę "violet", która charakteryzuje się fioletową barwą odnóży i karapaksu.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Dorasta nawet do 30 cm rozpiętości odnóży. Jego waga dochodzi do 250 gramów. Występuje w kolorach od brązu do czerni. Jad nie jest zagrożeniem dla życia lub zdrowia dorosłego człowieka. Należy jednak wziąć pod uwagę nieprzyjemne w skutkach ukąszenie kłami jadowymi dorastającymi do 2,5 cm. Po ukąszeniu najczęściej pojawiają się wymioty, nudności, bóle głowy, gorączka oraz skurcze mięśni (czasem występujące na długo po ukąszeniu). Dość często przejawia agresję. Ze względu na swoje rozmiary i wagę podrośnięte i dorosłe osobniki mają kłopoty ze wspinaniem się po pionowych powierzchniach.Dorosłe samce i samice są koloru brązowego o różnych odcieniach, przed linieniem nieco płowieją, a zaraz po wylince są ciemne. Karapaks okrągły, brak „łezek”

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jest dość ciekawie ubarwiony, mesosoma może przybierać kolor brązu lub ciemnej czerwieni. Żółtego koloru są nogi, pedipalpy i 3 pierwsze segmenty metasomy. Telson oraz 4 i 5 segment metasomy mogą być koloru czarnego lub ciemnobrązowego.

Gatunek skorpiona polecany hodowcom, którzy posiadają już doświadczenie w hodowli skorpionów bardziej agresywnych, jak i silniej jadowitych. U tego gatunku skorpiona nie zaobserwowano umiejętności “strzelania jadem”, co można zaobserwować u innych przedstawicieli rodzaju, na przykład u P. transvaalicus. P. maximus, po osiągnięciu dojrzałości nadaje się do trzymania w grupie.

Brak charakterystyki

Młode osobniki są bardzo kolorowe: tarczka grzbietowa jest czarna z zielonkawym połyskiem, odwłok opalizuje na zielono, kądziołki przędne są różowe. Nasada kłów jadowych metalicznie niebieska. Odnóża są różowe z rzadkimi żółtawymi włoskami, ich ostatnie dwa segmenty czarne z fioletowym połyskiem. Na każdej stopie żółta plamka. Spodnia strona stóp zielona. Podrostki i osobniki dorosłe są brązowo fioletowe, z ciemnoniebieską, metalicznie połyskującą nasadą kłów jadowych. Tarczka grzbietowa jest zielonkawa.

Brak charakterystyki

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Pająk odkryty niedawno. Gatunek niezwykle pożądany, jednak dość trudno dostępny.

Brak charakterystyki

Ciekawy ptasznik podziemny budujący długie systemy korytarzy, w większośi przypadków agresywny, atak poprzedza zazwyczaj strydulacją.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek nieopisany błędnie identyfikowany jako Sericopelma angustum (Valerio, 1980), (ex. Brachypelma angustum).

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Kontrastowe barwy, obecne na tym wciąż mało popularnym gatunku ptasznika, sprawiają że jest on cały czas pożądany przez liczne grono terrarystów.

Gatunek uderzająco podobny do Acanthoscurria geniculata. Różni sie jedynie węższymi paskami na kończynach, co i tak jest mało zauważalne. Pewność co do gatunku można jedynie uzyskać na podstawie budowy spermateki u samicy.

Ptasznik masywnej budowy. Podstawowym ubarwieniem tego ptasznika jest kolor ciemnobrązowy, czasem wpadający w czerń.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Dorasta do 8 cm ciała, z odnóżami do 15 cm. Jest jednym z największych przedstawicieli rodzaju Aphonopelma. Obie płcie mają podobne ubarwienie, dopóki nie osiągną dojrzałości płciowej. Aphonopelma seemanni jest ubarwiona niebieskawo (niektóre osobniki są brązowawe lub ciemnoszare - prawdopodobnie zależy to od miejsca występowania), z białymi pasami na odnóżach. Odwłok porastają pojedyncze dłuższe perłowe włoski. Od spodu ptasznik ten jest jasnoróżowy. Młode są jasne z ciemną plamką na odwłoku, paseczki na kończynach pojawiają się w miarę wzrostu, zwykle około 4-5 wylinki. Przed wylinką barwy bledną i kreseczki są słabo widoczne.

Bardzo podobne do ptasznika z gatunku Brachypelma boehmei. Istnieją 3 widoczne różnice:

• Brachypelma boehmei ma gęsto owłosione kończyny, Aphonopelma bicoloratum mniej. Ten pierwszy ma odwłok porośnięty rzadkimi, perłowymi włoskami, natomiast ten drugi ma te włoski czerwone, jest ich więcej i są wyraźnie dłuższe
• Brachypelma boehmei prawie bez wyjątku wyczesują włoski parzące z odwłoka, natomiast Aphonopelma bicoloratum prawie wcale tego nie robią.
• Brachypelma boehmei posiada narząd strydulacyjny na przedniej powierzchni uda pierwszej nogi (widoczny pod mikroskopem lub gołym okiem u większych osobników), natomiast Aphonopelma bicoloratum tego narządu nie posiadają

Samiec identycznie ubarwiony jak samica do momentu zrzucenia ostatniej wylinki. Po osiągnięciu dojrzałości płciowej jego barwa diametralnie się zmienia. Odnóża robią się czarne, wzdłuż których widoczne są jedynie pomarańczowe prążki. Karapaks jest ciemnopomarańczowy, odwłok zaś czarny z rudymi włosami.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode i dorosłe osobniki różnią się ubarwieniem. Małe pająki są bardziej kolorowe – odwłok mają zielony, odnóża czarne (poza ostatnią parą, która jest różowa), tarczkę grzbietową zaś złocistą. Osobniki dorosłe są ciemnobrązowe, na kończynach występują żółte paski, a odwłok połyskuje na fioletowo.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Dorosłe są grafitowo-czarne, na odnóżach występują żółtawe paseczki, na odwłoku złota plama, tzw. lusterko. Młode do 3-4 wylinki są różowe z czarnym odwłokiem, na którym znajduje się błyszcząca plamka. Od 5 wylinki ptasznik zaczyna się wybarwiać – tarczka grzbietowa jest ciemna, na odnóżach zaczynają być widoczne jasne kreseczki, odwłok ciemny ze złotym „lusterkiem” porośnięty rzadkimi, jasnymi włoskami.
Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy.. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ze względu na dość szeroki zakres występowania, ubarwienie ciała skorpiona może być zmienne.Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasnożółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Karapaks z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację, szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul. Gatunek posiadający potężną metasomę.

Jest to jeden z mniejszych gatunków rodzaju, dorasta do około 7-9 cm. Jak większość przedstawicieli rodzaju posiada potężną metasomę. Ubarwienie generalnie ciemne, czerwono brązowe wpadające w czarne. Odnóża jak i palce pedipalpów jaśniejsze.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Należy do "bark scorpion" czyli skorpionów nadrzewnych. Bardzo ciekawie ubarwiony, mesosoma, metasoma oraz odnóża w kolorze zółtawo-pomarańczowym. Przez środek mesosomy biegnie ciemny pas. Należy do średniej wielkości skorpionów. Wielkość dorosłego osobnika wynosi ok. 6 cm.

Ubarwienie żółte, czasami ciemniejsze na mesosomie. Pedipalpy bardzo długie i cienkie. Piąty segment metasomy - czarny. Skorpion jest dość duży, dorosłe osobniki osiągają nierzadko nawet 11 cm.

Pomarańczowo - brązowe ubarwienie z wyraźnie ciemniejszymi ostatnimi segmentami metasomy i pedipalpami.

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Podstawową barwą osobników tego gatunku są różne odcienie brązu. Całe ciało pokryte jest również niewielkimi plamkami. Dzięki temu skorpion potrafi doskonale kamuflować się w naturalnym środowisku i jest niemalże niewidoczny dla innych drapieżników.

To wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18 cm długości (przeciętnie 12-17 cm) i wagę 20-30g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień. Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem staje się czerwono - brązowy.

Skorpion od dużych czerwonych szczypcach, dorasta do 12-15 cm. Barwa skorpiona od brązowego po czerwonawy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity

Wcześniejsza nazwa to sp. "Bolivia". Obecnie spotykany wyłącznie pod nazwą Cyriocosmus perezmilesi - ogólnie dostępny, jeden z najpopularniejszych gatunków w obrębie rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Bardzo charakterystycznie ubarwiony ptasznik, młode podobne do Caribena versicolor, niebieskie na całym ciele, z jaśniejszym wzorkiem na odwłoku, około 8 milimetrów długości ciała. Od 4 wylinki stopniowo nabierają koloru brązowego, na początku bardzo słabo widocznego, ale z każdą kolejną wylinką znika coraz więcej koloru niebieskiego, a w jego miejsce wchodzi kolor brązowy. Około 8 wylinki nie ma już śladu po młodzieńczym , niebieskim kolorze, wzorek na odwłoku stopniowo przechodzi w plamę ciemniejszych włosków o charakterystycznym kształcie. Dorosłe osobniki ubarwione jednolicie brązowo , dorosłe samce bardzo podobnego koloru, ze złotymi przebłyskami. Długie włoski na całym ciele podobnego koloru co krótkie.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Gatunek typowy dla rodzaju.