Agimbo

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 7-8cm DC i są potężnie zbudowane. Ubarwienie sięga od ciemnego brązu aż po czerń, a na tarczy grzbietowej znajduje się ornament w barwie fioletu. W hobby oprócz odmiany nominalnej, często oznaczanej jako "gold" wyróżnia się także barwną odmianę "violet", która charakteryzuje się fioletową barwą odnóży i karapaksu.

Duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 7-8cm DC i są potężnie zbudowane. Ubarwienie sięga od ciemnego brązu aż po czerń, a na tarczy grzbietowej znajduje się ornament w barwie fioletu. W hobby oprócz odmiany nominalnej, często oznaczanej jako "gold" wyróżnia się także barwną odmianę "violet", która charakteryzuje się fioletową barwą odnóży i karapaksu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jeden z największych ptaszników nadrzewnych, szybki, agresywny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Dorosłe są grafitowo-czarne, na odnóżach występują żółtawe paseczki, na odwłoku złota plama, tzw. lusterko. Młode do 3-4 wylinki są różowe z czarnym odwłokiem, na którym znajduje się błyszcząca plamka. Od 5 wylinki ptasznik zaczyna się wybarwiać – tarczka grzbietowa jest ciemna, na odnóżach zaczynają być widoczne jasne kreseczki, odwłok ciemny ze złotym „lusterkiem” porośnięty rzadkimi, jasnymi włoskami.
Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy.. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode i dorosłe osobniki różnią się ubarwieniem. Małe pająki są bardziej kolorowe – odwłok mają zielony, odnóża czarne (poza ostatnią parą, która jest różowa), tarczkę grzbietową zaś złocistą. Osobniki dorosłe są ciemnobrązowe, na kończynach występują żółte paski, a odwłok połyskuje na fioletowo.

Brak charakterystyki

Jego zęby jadowe są imponujące - mierzą prawie 2 cm. Należy do gatunków wydających syczące dźwięki (strydulacja), które podobne są do odgłosów wydawanych przez niektóre gatunki karaczanów.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Pająk odkryty niedawno. Gatunek niezwykle pożądany, jednak dość trudno dostępny.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Gatunek nieopisany błędnie identyfikowany jako Sericopelma angustum (Valerio, 1980), (ex. Brachypelma angustum).

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Około 4 wylinki młode ciemnieją, natomiast około 6 mają już wyraźnie niebieski kolor, który utrzymuje się przez całe dorosłe życie pająka. Już od około 7- 8 wylinki kolor jednolicie niebieski na całym ciele, dłuższe włoski także koloru niebieskiego, w tym wieku brak czerwonawych włosków, czy białych zakończeń. Dorosłe samice czysto morskiego koloru (zielono – niebieskie), także wszystkie dłuższe włoski na ciele są dokładnie tego samego koloru, brak obrączek na odnóżach, stopy zakończone pomarańczowymi włoskami. U starszych samic mogą pojawić się czerwonawe włoski na dwóch ostatnich parach odnóży, kolor blednie, nie jest już tak uderzająco czysto – niebieski, włoski także stają się jaśniejsze. Dorosłe samce także niebieskie, lecz kolor jest już ciemniejszy, jaśniejsze tylko uda, na których dobrze widać typowy dla gatunku kolor.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Młode podobne do większości młodych przedstawicieli rodzaju, jednak nieco ciemniejsze, bardziej pomarańczowo - cieliste, około 4-5 wylinki kolor zmienia się na ciemniejszy, przechodząc stopniowo w kolor dorosłego pająka około 7 wylinki (wtedy też zanika zupełnie młodzieńczy wzór z odwłoka). Cechą charakterystyczną tego gatunku jest krwistoczerwone zabarwienie włosków na ciele pająka, szczególnie na dwóch ostatnich parach odnóży. Sety długie, jednolicie czerwonego koloru, biało zakończone włoski nieliczne i tylko w przedniej części ciała pająka. Tuż po wylince dorosłe osobniki zachwycają pięknie nasyconym czerwonym kolorem zarówno na tylnych odnóżach, jak i wokół karapaksu. Kolor ciała zielono - niebieski w zależności od wieku i czasu od wylinki. Brak wyraźnie widocznych "obrączek", "podkówek" i "żeberek" na odnóżach. Starsze samice tracą częściowo mocno czerwony kolor, stają się bardziej bure, niektóre sety robią się bardziej kremowe niż czerwone. Dorosłe samce zachowują typowy dla gatunku zielono - niebieski kolor, długie sety na dwóch ostatnich parach odnóży pozostają wyraźnie czerwone,ale nie aż tak jak u niedorosłego samca. Odwłok dłuższy niż szerszy, inaczej niż np. u Avicularia avicularia, co sprawia że dorosłe osobniki mają dość charakterystyczne proporcje ciała.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 9-10cm DC z rozpartymi odnóżami do 25cm i są potężnie zbudowane, dorosłość osiągają po około 3-4 latach. Samce są nieco mniejsze i smuklejsze do 6.5-7 cm DC, dorastają po około 3 latach. Gatunek słabo jadowity, jednak potrafi boleśnie ukąsić ze względu na wielkość kłów jadowych. Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców. Młode osobnik są bardzo żarłoczne. Charakteryzują się szybkim tempem wzrostu i dużym przyrostem po wylinkach.

Młode osobniki posiadają charakterystyczny czerwono-czarny odwłok z treepattern na którym znajdują się długie czerwone włoski. Tarcza grzbietowa jest ciemna z różowo-białą otoczką, która wraz ze wzrostem pająka nabiera coraz bardziej intensywnego czarnego koloru a na całości karapaksu widnieją promieniste różowo-czerwone linie prowadzące ku środkowi fovea. Odnóża są koloru czarno-srebrnego pokryte czerwonymi włoskami. Cześć udowa odnóży (femur) jest czarna z czerwonym połyskiem( tylko podczas dorastania)

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Posiada charakterystyczny wygląd. Podstawowym kolorem jest zieleń, Na skrzydłach ma biało-czarne plamy układające się w poprzeczne pasy.

Wielkość samca: 6,0 - 6,5 cm
Wielkość samicy: 6,5 - 7,0 cm

Jest to lekko zbudowany, smukły gatunek agamy, osiągający do 50 cm dł ( z czego ponad połowa przypada na smukły, biczowaty ogon). Głowa jest wydłużona, ze spiczastym pyskiem. Tułów lekko spłaszczony, pokryty szorstkimi, zachodzącymi na siebie lekko łuskami z kilem. Na karku widoczny jest niski grzebień utworzony z masywnych, zaostrzonych łusek. Kończyny są długie i silne, z długimi palcami zakończonymi zakrzywionymi hakowato pazurkami. Jaszczurka ta doskonale wspina się po drzewach, ale jest również bardzo aktywna na powierzchni gruntu. W przypadku zagrożenia, podobnie jak kilka innych gatunków agam potrafi biec na tylnych łapach.

Lophognathus temporalis jest jaszczurką zasiedlającą północne i północno-wschodnie rejony Australii (Queensland, Terytorium Północne oraz skrajnie wschodnie obszary Zachodniej Australii). Spotykany jest również na pobliskiej Nowej Gwinei oraz okolicznych mniejszych wyspach.

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany początkującym miłośnikom owadów. Wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec znacznie mniejszy od samicy, samica większa masywniej zbudowana. Stara nie aktualna już nazwa tego gatunku to Trachyaretaon brueckneri. Gatunek popularny w wielu hodowlach.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Mało wymagający gatunek patyczaka, nie sprawiający problemów nawet początkującym hodowcom. Do niedawna często spotykany w handlu, obecnie co raz mniej popularny. Ze względu na jego smukłą budowę, należy obchodzić się z nim w dość delikatny sposób, ponieważ łatwo można doprowadzić do sytuacji, gdzie owad odrzuci swoją kończynę. Zdarza się to szczególnie u młodych osobników.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość do 80 mm.

Jeden z mniejszych gatunków z plemienia Gromphadorhini, osiągający 40-45 mm długości. Karaczan w kolorystyce pomarańczowo-żółtej, przedplecze ciemniejsze. Larwy początkowo ciemnego koloru. Jest to gatunek niezakopujący się, wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach.

Brak charakterystyki

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Karaczan osiągający 30-35 mm o kosmopolitycznym zasięgu występowania, notowany jako owad synantropijny.