hatiras

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Gatunki z rodzaju Eublaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-50 mm.

Furcifer pardalis jest średniej wielkości jaszczurką z wyraźnymi różnicami płciowymi, często spektakularnie ubarwioną. Większe do 55,9 cm (przeważnie 40-45 cm) samce, w zależności od pochodzenia maja różnie ubarwienie i "ozdoby" na głowie. Mniejsze samice (do 33 cm) mają ubarwienie bardziej kamuflujące niezależnie od pochodzenia.
Jest drugim najczęściej spotykanym kameleonem w hodowlach.

Furcifer pardalis jest średniej wielkości jaszczurką z wyraźnymi różnicami płciowymi, często spektakularnie ubarwioną. Większe do 55,9 cm (przeważnie 40-45 cm) samce, w zależności od pochodzenia maja różnie ubarwienie i "ozdoby" na głowie. Mniejsze samice (do 33 cm) mają ubarwienie bardziej kamuflujące niezależnie od pochodzenia.
Jest drugim najczęściej spotykanym kameleonem w hodowlach.

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Bardzo duży, pięknie ubarwiony i łatwy w hodowli, choć agresywny gekon. Samce wydają głośne odgłosy godowe.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Phelsuma grandis jest gekonem rosnącym do 30 cm, ogon stanowi około połowy z tej długości, a główne umaszczenie to kolor szmaragdowo zielony z miejscowo pojawiającymi się czerwonymi plamami i paskami. Felsumy w odróżnieniu od wielu innych gekonów występujących w hodowlach są zwierzętami o aktywności dziennej. Posiadają także lamelle, co ułatwia im poruszanie się po gładkich powierzchniach, przy odpowiednich warunkach będą nawet chodzić po suficie.
P. grandis jest najbardziej popularnym gatunkiem felsum w hodowlach. Jest polecany dla osób początkujących, choć biorąc pod uwagę warunki hodowli (wilgotne, ciepłe, wertykalne terrarium dla jaszczurki dziennej) należy się odpowiednio przygotować.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekko vittatus jest gekonem który osiąga ponad 20 cm dla samic i nawet 25 cm dla samców.
Ich wygląd jest bardzo ciekawy, głowa jest duża z sporej wielkości oczami, główny kolor to ciemnobrązowy z białym a czasami żółtym paskiem na grzbiecie.
Decydując się na tego gada należy pamiętać iż spora cześć oferowanych na sprzedaż osobników jest pochodzenia WC, należy ich zdecydowanie unikać. Osobniki WC są często płochliwe i trafiają w nasze ręce w bardzo kiepskiej kondycji. Jeśli decydujemy się na nieznacznie droższego osobnika CB to jaszczurki te są polecane dla początkującego hodowcy.

Wyróżniono kilka podgatunków w zależności od terenu występowania:

• A. a. agama (Afryka środkowa) - podgatunek nominalny
• A. a. savattieri (Afryka środkowa)
• A. a. africana (Liberia)
• A. a. boensis (Gwinea Bissau)
• A. a. dodomae (Tanzania)
• A. a. elgonis (Uganda, Kenia i Tanzana)
• A. a. lionotus (Uganda i Kenia)
• A. a. muscovensis (Angola)
• A. a. spinosa (Egipt i Etiopia)
• A. a. ufipae (okolice jeziora Tanganika)

Agama motylowa jest jednym z kilku gatunków należących do rodzaju Leiolepis. Jest to grupa endemiczna na obszarów Azji Południowo-wschodniej. Agamy te lokowane są najczęściej w odrębnej podrodzinie Leiolepidinae, w obrębie rodziny Agamidae. Genetyczne badania tych jaszczurek dowiodły, że są blisko spokrewnione z biczogonami (podrodzina Uromastycinae).

Leiolepis belliana jest średniej wielkości agamą, dorastającą do ok 40 cm dł, z czego ponad 50% stanowi silny, okrągły w przekroju ogon. Ciało agamy motylowej jest krępe masywne i zbite, spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Głowa jest stosunkowo niewielka, zaokrąglona z krótkim tępym pyskiem. Kończyny są krótkie ale silne i masywne, służą do kopania w podłożu. Palce wszystkich kończyn zakończone mocnymi pazurami. Brak jest worka podgardzielowego. Skóra miękka, delikatna pokryta drobnymi łuskami pozbawionymi kila. Sprawia wrażenie wręcz aksamitnej w dotyku. Charakterystyczną cechą tej jaszczurki jest obecność luźnych fałdów skórnych po bokach tułowia, które mogą być dodatkowo rozpłaszczane. Fałdy te jak również całe ciało agamy motylowej pokryte jest mozaiką różnokolorowych plam i cętek. Ubarwienie dorosłych osobników zdominowane jest przez oliwkową zieleń, na której liczne są jasnozielone lub żółtawe okrągłe plamki. U niektórych osobników na grzbiecie plamki zlewają się w mniej lub bardziej wyraźne pręgi. Pysk oraz podgardle pokryte jest błekitnawymi przebarwieniami. Podbrzusze pokryte zawiłą granatowo-pomarańczową mozaiką plam. Fałdy skórne po bokach tułowia jaskrawo pomarańczowe z wyraźnymi czarnymi pręgami. Natężenie ubarwienia zależy w dużym stopniu od wieku osobnika a także jego stanu zdrowia oraz emocji.

Jest to gatunek, który został zawleczony lub wypuszczony przez człowieka na Florydzie, gdzie doskonale się zaaklimatyzował i wykazuje tendencje ekspansywną.

Agamy brodate zdobywają coraz większą popularność zarówno wśród doświadczonych hodowców, jak i osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z terrarystką. Jest to spowodowane przez ciekawy wygląd, którego głównym czynnikiem jest coraz większa ilość odmian genetycznych i barwnych. Dość duży rozmiar w porównaniu do innych jaszczurek (osiągają nawet do 50 cm długości), charakter dzięki któremu możemy obserwować ciekawe zachowania stadne oraz w przypadku większej ilości osobników, łatwe oswojenie i przyzwyczajenie się do swojego opiekuna.

Gatunek polecany dla początkujących hodowców, jednakże nie oznacza to, że jest odporny na wszystkie błędy hodowlane. Niedopuszczalne jest hodowanie brodaczy w parach (samiec / samica) lub dwóch samców razem. Najczęstszym rozwiązaniem jest hodowanie dwóch samiczek lub jednego samca.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ten mały gekon nie cieszy się dużą popularnością wśród terrarystów, choć jest wyjątkowo piękny. Osiągają maksymalnie 10 cm, przeciętnie około 8 cm. Rozmnaża się łatwo, należy jednak zbytnio nie eksploatować samic i dużo uwagi poświęcać świeżo wyklutym młodym. Ze względu na małe rozmiary jakie osiąga nie jest raczej odpowiedni dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Murówka włoska (często spotykana także pod nazwą murówka sycylijska) to jeszcze do niedawna popularna jaszczurka spotykana w polskich terrariach (lata 90.), łagodna z usposobienia, niekonfliktowa względem innych jaszczurek o zbliżonych rozmiarach i łatwa do rozmnożenia.
Budowa ciała typowa dla jaszczurek właściwych.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to bardzo charakterystycznie wyglądająca jaszczurka. Ciało jest smukłe, szczupłe, z dobrze wyodrębnioną głowa na stosunkowo długiej i ruchliwej szyi. Tułów krępy, lekko spłaszczony bocznie. Kończyny długie, silnie umięśnione zakończone bardzo długimi i szczupłymi palcami o hakowatych pazurach. Palce stup posiadają poszerzone łuski po bokach zwiększające ich powierzchnię. Łuski granulkowate, drobne, nie zachodzące na siebie i pozbawione kila. Dorosłe osobniki posiadają charakterystyczny płetwowaty grzebień na grzbiecie i ogonie, szczególnie dobrze rozwinięty u samców. Odcinek grzbietowy grzebienia wyraźnie oddzielony od odcina ogonowego. Na głowie dorosłych osobników występuje grzebień w formie płatka, u samców jest on duży dwudzielny u samic mały i trójkątny w kształcie. Ubarwienie dorosłych osobników obu płci zdominowane przez soczystą zieleń, niekiedy z odcieniem błękitnym. Wzdłuż ciała po bokach tułowia występują okrągłe plamki koloru błękitnego lub kremowo-żółtego ułożone w pasy. Podgardle jasne, kremowe lub żółtawe. Na grzebieniu grzbietowym występuje 3 do 5 ciemnych, czarnych lub brunatnych pręg. Tylna połowa ogona ozdobiona także ciemnymi pierścieniami.Osobniki młodociane oliwkowo-zielone lub brązowe z ciemnymi pręgami. Dorosłe osobniki dorastają nawet do 95 cm dł, z czego ponad połowa przypada na ogon. Przeciętna długość dorosłych okazów w hodowli to 75 - 80 cm.

Bazyliszek pręgowany jest mniejszy i lżej zbudowany od spokrewnionego bazyliszka płatkogłowego. Dorosłe osobniki mogą dorastać do 75 cm dł, z czego 2/3 przypada na biczowaty ogon. Zazwyczaj w terrariach osiągają nieco mniejsze rozmiary - dorastają przeważnie do ok 50 cm długości. Grzebień na grzbiecie i ogonie widoczny, zwłaszcza u samca ale nie tak okazały jak u pokrewnych gatunków z rodzaju Basiliscus. Samiec na głowie posiada trójkątny, płatkowaty hełm. Ubarwienie zdominowane przez różne odcienie brązu. Samce ciemniejsze z bardzo wyraźnymi dwoma pręgami koloru białawego lub żółtawego biegnącymi od pyska wzdłuż ciała. Na kończynach i ogonie widoczne ciemno brązowe lub czarne pręgi i pierścienie. Podbrzusze i gardło jasne, żółte lub pomarańczowe. Ciało pokryte granulkowatymi łuskami pozbawionymi kilu. Łuski na palcach kończyn tylnych podobnie jak u innych bazyliszków poszerzone w celu powiększenia powierzchni.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Smukły wąż o grubości ok około 1 cm, średnia wielkość to około 90 cm, czasami przekraczają 100 cm (głównie samice)

Brak charakterystyki

Średnich rozmiarów żmija. Zazwyczaj dorasta do 60-80 cm choć odnotowano przypadki osobników dochodzących do 120 cm długości. Głowa trójkątna, lekko spłaszczona. Na czubku głowy posiada charakterystyczny dla niej mięsisty, pokryty łuskami wyrostek. Tęczówka oka w jasnych kolorach, źrenica pionowa. Jest bardzo zróżnicowana pod względem ubarwienia. Podstawowa barwa ciała w odcieniach koloru szarego, brązowego, pomarańczowego, ceglastoczerwonego aż po jaskrawożółty. Na grzbiecie znajduje się wyraźny ciemniejszy zygzak. Barwa brzucha biaława z czarnymi plamami. Końcówka ogona zabarwiona inaczej niż reszta ciała z akcentem zieleni, żółci, czerwieni.

Brak charakterystyki

Są to żółwie osiągające wielkość 20-30 cm. Pancerz jest wysoko wysklepiony, ma barwę jasnożółtą, jasnobrązową lub oliwkowobrązową. Na środku każdej tarczki widnieje ciemnobrązowa lub czarna plama. Przednie kończyny zaopatrzone w pięć pazurów, tylne w cztery. Na czubku ogona znajduje się duża łuska. Pancerz brzuszny (plastron) również barwy żółtawej lub jasnobrązowej z czarnymi plamami.

Żółw grecki często mylony jest z żółwiem śródziemnomorskim, zwanym również mauretańskim (Testudo gracea). Lecz występuje kilka cech różniących te dwa gatunki:

- nie podzielona tarczka nadogonowa u Testudo gracea
- ogon zakończony pazurem u Testudo hermanni
- obecność ostróg na tylnych nogach żółwia mauretańskiego Testudo graeca

Jest to średniej wielkości żółw osiągający wielkość od 13-25 cm. Karapaks jest szeroki i nisko wysklepiony,jest koloru jasnożółtego, brązowego lub oliwkowego z rozległymi ciemnymi plamami na każdej tarczce. Plastron jest ciemny z żółtymi szwami.

Warunki życia żółwi stepowych są ekstremalne, tak więc okres ich aktywności w naturze przypada na 3-4 miesiące w roku, resztę czasu spędzają zakopane w ziemi. W zimie hibernują, natomiast w najgorętsze okresy zapadają w sen letni (estywacja)

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Osiąga 50 - 90 cm długości całkowitej.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-50 mm.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość do 80 mm.

Średniej wielkości karaczan osiągający 35-40 mm długości, jedynie dorosłe osobniki wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach.

Niewielki karaczan o zasięgu kosmopolitycznym osiągający 15-21 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, niezakopujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Niewielki karaczan osiągający 18-25 mm długości. Rozwój larw w podłożu. Owady dorosłe potrafią wspinać się po gładkich pionowych powierzchniach. Spośród karaczanów jest uznawany za największego szkodnika mogącego powodować duże straty szczególnie w szklarniach. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania, osągający 40-45 mm długości. Bywa notowany jako owad synantropijny. Dobrze wspina się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebuje się.

Brak charakterystyki

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Deropeltis paulinoi jest karaczanem o wyraźnym dymorfizmie, samce potrafią dobrze latać. Karaczan ten dobrze wspina się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebuje się Osiągają wielkość 32 - 38 mm.

Średniej wielkości karaczan osiągający 24-28 mm o kosmopolitycznym zasięgu występowania, notowany bywa jako owad synantropijny.

Średniej wielkości karaczan, spędzający dużo czasu w podłożu, rozwój larwalny również w nim przebiega.

Brak charakterystyki

Aeluropoda insignis jest jedynym gatunkiem w rodzaju Aeluropoda należącego do plemienia Gromphadorhini. Silnie grzbietowo-brzusznie spłaszczone ciało. Osiąga wielkość 50 – 70 mm. Ubarwienie dosyć zmienne u różnych osobników, ale składa się z ciemnego brązu przechodzącego w czerń i czerwień. Larwy początkowo brązowego koloru wraz ze wzrostem przyjmują właściwą kolorystykę.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 35-40 mm.

Diploptera punctata jest niewielkim karaczanem osiągającym 17-24 mm długości, u którego stwierdzono żyworodność. Samice wytwarzają ooteki z nie w pełni rozwiniętą błoną ootekalną. Początkowo jaja rozwijają się z żółtka, pobierając od samicy wodę, na dalszym etapie zarodki zaczynają przyjmować pokarm dostarczany przez komorę lęgową samicy. Występuje na wyspach na Oceanie Spokojnym.

Elliptorhina javanica osiąga 50-60 mm długości. Tergity w kolorystyce kremowej przechodzącej w pomarańczową i następnie ciemnobrązową dzięki czemu karaczan wygląda jakby był w paski. Larwy początkowo brązowego koloru.

Średniej wielkości karaczan osiągający 24-28 mm długości, spędzający dużo czasu w podłożu, rozwój larwalny również związany z podłożem. Samce potrafią wspinać się po gładkich pionowych powierzchniach.

Średniej wielkości, szybki, chętnie latający karaczan osiągający 25-34 mm. Występują dwie formy barwne tego karaczana: biała i żółta. Ubarwienie tego karaczana wraz z wiekiem ulega matowieniu i przyjmuje brązową barwę.

Niewielki karaczan osiągający 13-20 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się.

Najmniejszy z popularnych, występujących w hodowlach kameleonów z rodzaju Furcifer, osiągający od 17 do 22 cm. Jest to kameleon dość mały lecz niezwykle ciekawie ubarwiony.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki