Bunny_Rabbit

Brak charakterystyki

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Agamy brodate zdobywają coraz większą popularność zarówno wśród doświadczonych hodowców, jak i osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z terrarystką. Jest to spowodowane przez ciekawy wygląd, którego głównym czynnikiem jest coraz większa ilość odmian genetycznych i barwnych. Dość duży rozmiar w porównaniu do innych jaszczurek (osiągają nawet do 50 cm długości), charakter dzięki któremu możemy obserwować ciekawe zachowania stadne oraz w przypadku większej ilości osobników, łatwe oswojenie i przyzwyczajenie się do swojego opiekuna.

Gatunek polecany dla początkujących hodowców, jednakże nie oznacza to, że jest odporny na wszystkie błędy hodowlane. Niedopuszczalne jest hodowanie brodaczy w parach (samiec / samica) lub dwóch samców razem. Najczęstszym rozwiązaniem jest hodowanie dwóch samiczek lub jednego samca.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Brak charakterystyki

Niewielki owad (wielkości 2–3 mm) z rzędu muchówek. Jest gatunkiem należącym do bezkręgowych organizmów modelowych.
W środowisku naturalnym owady te spotkać można w pobliżu drzew owocowych, wokół fermentujących owoców, ale przywabiają je także zapachy produktów jak wino, konfitury, dżemy i ocet. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, iż owady te odżywiają się drożdżami żyjącymi na gnijących owocach. Taksonomicznie nie jest to prawdziwa mucha owocowa, bo nie rozmnaża się w owocach rosnących na drzewach, lecz w tych, które już opadną i zaczną gnić. Nie jest więc szkodnikiem upraw rolnych, choć może powodować szkody w przetworach owocowych.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Są to żółwie osiągające wielkość 20-30 cm. Pancerz jest wysoko wysklepiony, ma barwę jasnożółtą, jasnobrązową lub oliwkowobrązową. Na środku każdej tarczki widnieje ciemnobrązowa lub czarna plama. Przednie kończyny zaopatrzone w pięć pazurów, tylne w cztery. Na czubku ogona znajduje się duża łuska. Pancerz brzuszny (plastron) również barwy żółtawej lub jasnobrązowej z czarnymi plamami.

Żółw grecki często mylony jest z żółwiem śródziemnomorskim, zwanym również mauretańskim (Testudo gracea). Lecz występuje kilka cech różniących te dwa gatunki:

- nie podzielona tarczka nadogonowa u Testudo gracea
- ogon zakończony pazurem u Testudo hermanni
- obecność ostróg na tylnych nogach żółwia mauretańskiego Testudo graeca

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Muszla skręcona spiralnie, długości od 6 do nawet 20 cm, przeciętnie 12-15 cm. Ubarwienie muszli u dzikich ślimaków zależnie od podgatunku: ciemnobrązowe, jasnobrązowe, lekko oliwkowe z jasnymi pasami o zmiennym rysunku, które z wiekiem zanikają. Wnętrze muszli jasne, niebieskawe lub szarawe.
Ciało ślimaka jasnobrązowe do ciemnobrązowego z ciemnym pasem biegnącym od głowy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość do 80 mm.

Gatunki z rodzaju Eublaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-50 mm.

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Występuje absolutnie wszędzie, stanowiąc najliczniejszy gatunek myrmekofauny większości rejonów. Spotkac ja można w miastach, w lasach, na łąkach i w próchniejącym drewnie. Często gniazduje w okolicach drzew zaatakowanych przez mszyce.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Steatoda grossa w języku angielskim nazywana jest false black widow (fałszywa czarna wdowa), nazywana jest tak, ponieważ na pierwszy rzut oka sylwetka, kolor i zachowanie tego pająka przypomina pająki z rodzaju Latrodectus. Tak samo jak i one, rodzaj Steatoda należy do rodziny Theridiidae – Omanitkowatych. To jednak jedyne co je łączy. Jad pająków z rodzaju Steatoda jest niczym w porównaniu do jadu Lactrodectus.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki