pol

Brak charakterystyki

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Pająk odkryty niedawno. Gatunek niezwykle pożądany, jednak dość trudno dostępny.

Duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 7-8cm DC i są potężnie zbudowane. Ubarwienie sięga od ciemnego brązu aż po czerń, a na tarczy grzbietowej znajduje się ornament w barwie fioletu. W hobby oprócz odmiany nominalnej, często oznaczanej jako "gold" wyróżnia się także barwną odmianę "violet", która charakteryzuje się fioletową barwą odnóży i karapaksu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Brak charakterystyki

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Około 4 wylinki młode ciemnieją, natomiast około 6 mają już wyraźnie niebieski kolor, który utrzymuje się przez całe dorosłe życie pająka. Już od około 7- 8 wylinki kolor jednolicie niebieski na całym ciele, dłuższe włoski także koloru niebieskiego, w tym wieku brak czerwonawych włosków, czy białych zakończeń. Dorosłe samice czysto morskiego koloru (zielono – niebieskie), także wszystkie dłuższe włoski na ciele są dokładnie tego samego koloru, brak obrączek na odnóżach, stopy zakończone pomarańczowymi włoskami. U starszych samic mogą pojawić się czerwonawe włoski na dwóch ostatnich parach odnóży, kolor blednie, nie jest już tak uderzająco czysto – niebieski, włoski także stają się jaśniejsze. Dorosłe samce także niebieskie, lecz kolor jest już ciemniejszy, jaśniejsze tylko uda, na których dobrze widać typowy dla gatunku kolor.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Ubarwienie żółte, czasami ciemniejsze na mesosomie. Pedipalpy bardzo długie i cienkie. Piąty segment metasomy - czarny. Skorpion jest dość duży, dorosłe osobniki osiągają nierzadko nawet 11 cm.

Niewielki skorpion występujący w Australii, Bangladeszu, Birmie, Chinach, Fidżi, Filipinach, Indiach, Indonezji, Japonii, Korei, Malezji, Melanezji, Mikronezji, Nowej Gwinei, Papui-Nowej Gwinei, Reunionie, Tajlandii, Timorze Wschodnim i w Wietnamie. Ciało skorpiona ciemno-brązowe, nogi, jak i telson, wyraźnie jaśniejsze. Metasoma krótka, pedipalpy masywne.

Brak charakterystyki

To wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18 cm długości (przeciętnie 12-17 cm) i wagę 20-30g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień. Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem staje się czerwono - brązowy.

Brak charakterystyki

Gatunek ten ma liczne grono zwolenników, ceniących go przede wszystkim za ciekawe ubarwienie. Bardzo charakterystyczny gatunek. Wzór ubarwienia nie zmienia się w zasadzie przez całe życie pająka, delikatnie wahają się tylko kolory. Młode osobniki mają około 8 milimetrów długości ciała i są koloru jasnobeżowego, na odwłoku występuje czarno – czerwony wzór. Dorosłe samice beżowo - różowe, z mocnym czerwono – czarnym wzorem na odwłoku. U dorosłych samców ciemna plama na odwłoku większa niż u samic.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Bardzo charakterystycznie ubarwiony ptasznik, młode podobne do Caribena versicolor, niebieskie na całym ciele, z jaśniejszym wzorkiem na odwłoku, około 8 milimetrów długości ciała. Od 4 wylinki stopniowo nabierają koloru brązowego, na początku bardzo słabo widocznego, ale z każdą kolejną wylinką znika coraz więcej koloru niebieskiego, a w jego miejsce wchodzi kolor brązowy. Około 8 wylinki nie ma już śladu po młodzieńczym , niebieskim kolorze, wzorek na odwłoku stopniowo przechodzi w plamę ciemniejszych włosków o charakterystycznym kształcie. Dorosłe osobniki ubarwione jednolicie brązowo , dorosłe samce bardzo podobnego koloru, ze złotymi przebłyskami. Długie włoski na całym ciele podobnego koloru co krótkie.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Epibolus pulchripes jest średniej wielkości gatunkiem krocionoga, dorasta zaledwie do 8-12 cm. Posiada przy tym od 50 do 59 segmentów ciała. Interesujące ubarwienie sprawia iż jest coraz popularniejszy w hodowli domowej. U samicy ciało matowe, kruczo-czarne, odnóża koloru czerwonego, natomiast samiec jest w takiej samej kolorystyce, z tym, że jest błyszczący. Krocionóg ten nadaje się jako pierwsze zwierzę, jest prosty w hodowli. Jest to afrykański gatunek krocionoga. Spotkamy go w południowo-środkowych rejonach tego kontynentu, w krajach takich jak Kenia, Tanzania czy na terenie masywu górskiego Usambara.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ubarwienie czerwono-żółte do czerwono-brązowego. Widoczny kolec subakularny.

Tityus magnimanus jest gatunkiem o bardzo interesującej budowie jak i zachowaniach. Jednakże ze względu na jego szybkość, dość mocny jad oraz problemy z utrzymaniem odpowiedniej wilgotności polecam go zaawansowanym hodowcom.

Gatunek bardzo silnie jadowity. Wymaga dużej wilgotności. Dorosłe najczęściej są koloru czarnego (Peru), skąd najczęściej są odławiane. Występują również osobniki koloru brązowego (Kostaryka). Dorastają w mniej niż rok (około 10 miesięcy w dobrych warunkach) ,samica w wieku L7 ,samiec L6/L7.
Wielkość to około 7,5 cm.

Rozmiar ciała około 6-9cm. Samice przeważnie większe od samców. Nogi, początki pedipalpów oraz metasomy - żółte. Dalsze ich części gradientowe przechodzą w czerń. Mesosoma również przyjmuje ciemną barwę. Jad niezbadany. Przynależność, rozmiar oraz pojawienie się tego gatunku na polskiej liście gatunków niebezpiecznych sugerują, że jad może być (bardzo) silny - należy obchodzić się z nimi bardzo ostrożnie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode i dorosłe osobniki różnią się ubarwieniem. Małe pająki są bardziej kolorowe – odwłok mają zielony, odnóża czarne (poza ostatnią parą, która jest różowa), tarczkę grzbietową zaś złocistą. Osobniki dorosłe są ciemnobrązowe, na kończynach występują żółte paski, a odwłok połyskuje na fioletowo.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Osiąga 9-12,5cm. Dominuje czarne ubarwienie. Szczypce oraz telson u niektórych osobników mogą mieć kolor brązowo-czerwony. Duże, masywne nogogłaszczki. Ich budowa jest taka sama zarówno u samca jak i u samicy.

Róg najprawdopodobniej służy do magazynowania zapasów pokarmowych, które są wykorzystywane podczas suszy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Monocentropus balfouri to ciekawie ubarwiony ptasznik. Młode co prawda są ubarwione jednolicie i jest to kolor szaro-brązowy, dorosłe osobniki posiadają jednak dużo ciekawsze kolory - głowotułów po wylince nabiera niebieskiego koloru, a z czasem szarzeje. Odwłok jest koloru ciemnego.

Brak charakterystyki

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z mniejszych gatunków rodzaju, dorasta do około 7-9 cm. Jak większość przedstawicieli rodzaju posiada potężną metasomę. Ubarwienie generalnie ciemne, czerwono brązowe wpadające w czarne. Odnóża jak i palce pedipalpów jaśniejsze.

Brak charakterystyki

Młode osobniki są bardzo kolorowe: tarczka grzbietowa jest czarna z zielonkawym połyskiem, odwłok opalizuje na zielono, kądziołki przędne są różowe. Nasada kłów jadowych metalicznie niebieska. Odnóża są różowe z rzadkimi żółtawymi włoskami, ich ostatnie dwa segmenty czarne z fioletowym połyskiem. Na każdej stopie żółta plamka. Spodnia strona stóp zielona. Podrostki i osobniki dorosłe są brązowo fioletowe, z ciemnoniebieską, metalicznie połyskującą nasadą kłów jadowych. Tarczka grzbietowa jest zielonkawa.

Brak charakterystyki

Jedna z najpiękniej i najciekawiej ubarwionych przedstawicieli rodzaju Ybyrapora. Maluchy zielono – niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Niemal każda kolejna wylinka przynosi zmiany ubarwienia. Osobniki około 5-6 wylinki posiadają zdecydowanie najpiękniejsze ubarwienie, odnóża zielono – niebieskie z bardzo intensywnym połyskiem, karapaks zielono – niebiesko – żółty z jaśniejszymi włoskami dookoła, na odwłoku pasek czerwonych włosków, z każdą wylinką powiększający się. Na 7-8 wylince pająk nabiera fioletowych poblasków, karapaks jaśnieje, czerwona plama włosków na odwłoku powiększa się. Dorosłe młode samice koloru brązowo – niebieskiego z licznymi poblaskami innych kolorów. Długie włoski na całym ciele jasne, karapaks jasnobrązowy, wzór na odwłoku zmienia kolor na brązowy i obejmuje już niemal cały odwłok. Na „stopach” wyraźnie widoczny wzorek tzw. błyskawic. Starsze samice tracą atrakcyjne kolory, niemal cały pająk staje się jednolicie brązowy. Dorosłe samce jednolicie brązowe.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Brak charakterystyki

Bardzo duży i atrakcyjnie ubarwiony gatunek. Młode osobniki ciemniejsze od większości innych przedstawicieli rodzaju. Około 4-5 wylinki na nogach widoczne już lekko pomarańczowe obrączki, odwłok złocistego koloru. Na 7-8 wylince pająk nabiera brązowego koloru na całym ciele, charakterystyczne dla gatunku jaskrawe obrączki są już bardzo dobrze widoczne. Młode samice i niedorosłe samce względnie jednolitego , brązowego koloru, na odnóżach bardzo dobrze widoczne jaskrawo pomarańczowe tzw. „obrączki” i „podkówki”. U starszych samic kolor zmienia się na ciemniejszy, zdecydowanie bardziej fioletowy, na odwłoku, w przedniej części i po bokach włoski czerwonawe z jaśniejszymi końcówkami, bardzo charakterystyczne, sprawiające wrażenie niezwykle sztywnych. Na całym ciele białe zakończenia włosków, optycznie bardzo silnie powiększające pająka. Pojawiają się dobrze widoczne „żeberka” na przednich odnóżach, na udach kolor zmienia się na bardziej niebieski (potocznie mówi się o tzw. „opalizujących udach”). Odwłok nabiera charakterystycznego kształtu, po najedzeniu się rośnie przede wszystkim na szerokość, a nie tak jak np. u Avicularia aurantiaca na długość. Dorosłe samce intensywnie fioletowe, z doskonale widocznymi w dalszym ciągu podkówkami i obrączkami na odnóżach, oraz białymi zakończeniami włosków niemal na całym ciele.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki