docfaq

Brak charakterystyki

Wśród podrzędu jaszczurek (Lacertilia, dawniej Sauria), Pogona henrylawsoni (Wells, Wellington, 1985) zaliczana jest do rodziny agamowatych (agamidae), która obejmuje 373 gatunki w 56 rodzajach.

Jest to bardzo prosty w chowie jaszczur, wybitnie ciepłolubny i bardzo ruchliwy, dorastający do niezbyt dużych rozmiarów, bardzo łatwo oswajający się i rozmnażający, stąd aż dziw, że tak mało popularny w hodowlach. Pod każdym względem jest znacznie lepszy od pospolicie hodowanych i rozmnażanych agam brodatych (jedynym plusem na rzecz tych ostatnich jest większy rozmiar, jeśli to kogoś interesuje).

Hyllus diardi to jeden z największych gatunków skakunów na świecie, osiąga nawet 2 cm długości, jest ciekawie ubarwiony i bardzo aktywny. Niemniej, jego rosnąca popularność wciąż jeszcze nie dogoniła gatunków z rodzaju Phidippus. Brakuje też wielu informacji na jego temat, co odpowiednio zostało zaznaczone w opisie. Większość danych pochodzi z własnego doświadczenia hodowlanego.
Hyllus diardi to zauważalnie szybszy, agresywniejszy (w stosunku do ofiar) i bardziej aktywny gatunek w porównaniu do innych skakunów, w tym popularnego Phidippus regius.

To duże, beznogie jaszczurki o silnie wydłużonym ciele i dość masywnej budowie ciała, dorosłe w najszerszych miejscach mogą osiągać grubość ludzkiego nadgarstka. Żółtopuziki bałkańskie są najdłuższymi europejskimi jaszczurkami, za maksymalne rozmiary przyjmuje się około 120 cm długości. Ubarwienie zależy od podgatunku, u europejskiej populacji dominuje ciemny brąz na prawie całym ciele, jedynie brzuch, szyja i głowa są szarawe lub oliwkowe, choć zdarzają się osobniki z jedynie nieco jaśniejszymi barwami tych części ciała. U populacji azjatyckiej populacji barwa ciała jest ceglasta z jasnymi przebarwieniami na całej powierzchni ciała. Brzuch, szyja i głowa jest kremowa. Młode osobniki charakteryzują się jednolicie jasnoszarą barwą, na tym tle występują ciemne ułożone poprzecznie pręgi.

Brak charakterystyki

Pierwomrówka żwirowa, to średniej wielkości, drapieżna mrówka, z umiłowaniem gniazdująca w piaszczystych, dobrze nasłonecznionych miejscach.
Charakteryzuje się matowo-połyskującym odwłokiem, poprzecinanym czarnymi pasami. Tworzy kolonie poliginiczne, a także systemy polkaliczne.

Buduje gniazda w dobrze nasłonecznionych, piaszczystych miejscach, takich jak plaże, czy wydmy, często można ją spotkać w miastach, gdzie gniazduje pod kostką brukową. Wejścia do mrowiska zawsze obficie otoczone wykopanym piaskiem.

Charakteryzuje się dynamicznym, "skokowym" sposobem poruszania się.

• Camponotus fallax, to średniej wielkości mrówka występująca w lasach mieszanych na terenie całego kraju, jednak nie jest gatunkiem pospolitym i dosyć ciężko zlokalizować kolonie. Jest dendrofilem, gniazduje prawie wyłącznie w szczelinach drzew. Kolonia zakładana w sposób klasztorny, może liczyć do kilkunastu tysięcy robotnic.
• Jako jedne z nielicznych gatunków, wykazują aktywność głównie nocną w dzień skryte i płochliwe.
• Gatunek agresywny, często aktywnie poluje na inne gatunki mrówek.

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Elliptorhina javanica osiąga 50-60 mm długości. Tergity w kolorystyce kremowej przechodzącej w pomarańczową i następnie ciemnobrązową dzięki czemu karaczan wygląda jakby był w paski. Larwy początkowo brązowego koloru.

Muszla skręcona spiralnie, długości od 6 do nawet 20 cm, przeciętnie 12-15 cm. Ubarwienie muszli u dzikich ślimaków zależnie od podgatunku: ciemnobrązowe, jasnobrązowe, lekko oliwkowe z jasnymi pasami o zmiennym rysunku, które z wiekiem zanikają. Wnętrze muszli jasne, niebieskawe lub szarawe.
Ciało ślimaka jasnobrązowe do ciemnobrązowego z ciemnym pasem biegnącym od głowy.

Brak charakterystyki