sez

Gatunek typowy dla rodzaju.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

To wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18 cm długości (przeciętnie 12-17 cm) i wagę 20-30g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień. Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem staje się czerwono - brązowy.

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Podstawową barwą osobników tego gatunku są różne odcienie brązu. Całe ciało pokryte jest również niewielkimi plamkami. Dzięki temu skorpion potrafi doskonale kamuflować się w naturalnym środowisku i jest niemalże niewidoczny dla innych drapieżników.

Skorpion należy do gatunków charakteryzujących się średnią wielkością, osobniki dorosłe dorastają do ok. 8 cm. Ubarwienie piaskowo żółte, przechodzące w brąz.

Buthus occitanus to średniej wielkości skorpion, o czystym ubarwieniu od słomkowożółtego do ciemnobrązowego.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Jest to lekko zbudowany, smukły gatunek agamy, osiągający do 50 cm dł ( z czego ponad połowa przypada na smukły, biczowaty ogon). Głowa jest wydłużona, ze spiczastym pyskiem. Tułów lekko spłaszczony, pokryty szorstkimi, zachodzącymi na siebie lekko łuskami z kilem. Na karku widoczny jest niski grzebień utworzony z masywnych, zaostrzonych łusek. Kończyny są długie i silne, z długimi palcami zakończonymi zakrzywionymi hakowato pazurkami. Jaszczurka ta doskonale wspina się po drzewach, ale jest również bardzo aktywna na powierzchni gruntu. W przypadku zagrożenia, podobnie jak kilka innych gatunków agam potrafi biec na tylnych łapach.

Lophognathus temporalis jest jaszczurką zasiedlającą północne i północno-wschodnie rejony Australii (Queensland, Terytorium Północne oraz skrajnie wschodnie obszary Zachodniej Australii). Spotykany jest również na pobliskiej Nowej Gwinei oraz okolicznych mniejszych wyspach.

Ubarwienie ciemno brązowe, wpadające niemal w czerń. Nogi i telson żółtawe. W odróżnieniu od rodziny Buthidae posiada cienką metasomę oraz potężne szczypce.

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Brak charakterystyki

Agamy brodate zdobywają coraz większą popularność zarówno wśród doświadczonych hodowców, jak i osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z terrarystką. Jest to spowodowane przez ciekawy wygląd, którego głównym czynnikiem jest coraz większa ilość odmian genetycznych i barwnych. Dość duży rozmiar w porównaniu do innych jaszczurek (osiągają nawet do 50 cm długości), charakter dzięki któremu możemy obserwować ciekawe zachowania stadne oraz w przypadku większej ilości osobników, łatwe oswojenie i przyzwyczajenie się do swojego opiekuna.

Gatunek polecany dla początkujących hodowców, jednakże nie oznacza to, że jest odporny na wszystkie błędy hodowlane. Niedopuszczalne jest hodowanie brodaczy w parach (samiec / samica) lub dwóch samców razem. Najczęstszym rozwiązaniem jest hodowanie dwóch samiczek lub jednego samca.

Niewielki gatunek skorpiona. Są one dość płochliwe i prowadzą skryty tryb życia.

Ze względu na dość szeroki zakres występowania, ubarwienie ciała skorpiona może być zmienne.Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasnożółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Karapaks z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację, szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul. Gatunek posiadający potężną metasomę.

Skorpion od dużych czerwonych szczypcach, dorasta do 12-15 cm. Barwa skorpiona od brązowego po czerwonawy.

Ogólne ubarwienie brązowe. Głównie na prosomie wybijają się zielone odcienie. Całe ciało skorpiona wyraźnie spłaszczone, co sugeruje miejsca w jakich możemy go znaleźć. Posiada masywne szczypce, a bardzo cienką metasomę. Występuje w Kongo, Mozambiku, Tanzanii i Zimbabwe, RPA, Malawi, Nanibii, Botswanie. Znajdowany jest pod korą, kamieniami, szczątkami drzew oraz w innych szczelinach. Jad jest zupełnie niegroźny dla człowieka, po ukłuciu występuje lokalny, niewielki ból. Gatunek o łagodnym usposobieniu, nie skory do używania kolca jadowego. Jest to skorpion długowieczny, jego długość życia potrafi wynieść nawet 30 lat. Dorasta on do około 16 centymetrów.

Jest dość ciekawie ubarwiony, mesosoma może przybierać kolor brązu lub ciemnej czerwieni. Żółtego koloru są nogi, pedipalpy i 3 pierwsze segmenty metasomy. Telson oraz 4 i 5 segment metasomy mogą być koloru czarnego lub ciemnobrązowego.

Gatunek skorpiona polecany hodowcom, którzy posiadają już doświadczenie w hodowli skorpionów bardziej agresywnych, jak i silniej jadowitych. U tego gatunku skorpiona nie zaobserwowano umiejętności “strzelania jadem”, co można zaobserwować u innych przedstawicieli rodzaju, na przykład u P. transvaalicus. P. maximus, po osiągnięciu dojrzałości nadaje się do trzymania w grupie.

Wąż średniej wielkości. Samce nie przekraczają 100 cm. Samice większe dorastają do 130 cm. Smukła budowa ciała. Oko duże o okrągłych źrenicach o bursztynowych tęczówkach. W kolorystyce dominuje kolor brązowy. Przednia część od głowy poprzez szyję wielobarwna od bieli, beżu poprzez kremowy, żółty do pomarańczowego i czekoladowego, pręgi, cętki i pasy. Ogon długi z czekoladowymi i białymi pasami. Na głowie od oka przebiega czarny pas.

Jego ciało przybiera barwę brązową z wyraźnie jaśniejszymi odnóżami.

Brak charakterystyki

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Brak charakterystyki

Ubarwienie żółte, czasami ciemniejsze na mesosomie. Pedipalpy bardzo długie i cienkie. Piąty segment metasomy - czarny. Skorpion jest dość duży, dorosłe osobniki osiągają nierzadko nawet 11 cm.

Hadrurus arizonensis jest największym skorpionem występującym w Ameryce Północnej, dorasta nawet do 14 cm. Ubarwiony jest w różnych odcieniach żółci. Duże rozmiary w połączeniu z bardzo ładnym wyglądem zewnętrznym czynią z niego ciekawy obiekt hodowlany, zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych hodowców.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Ubarwienie jest głównie żółtawe z głowotułowiem (prosoma) i tergnitami lekko ciemniejszymi. Odwłok a zwłaszcza jego druga część (metasoma) żółtawa wpadająca lekko w odcień lekko czerwono brązowy. Nogi i szczypce i sternity żółte. Karapaks posiada średnią granulację. Metasoma posiada delikatną granulację po spodniej stronie głównie u nasady segmentów I-IV. Stały i ruchomy palec szczypiec posiadają 12 -13 rzędów granul.

Brak charakterystyki

Dorasta nawet do 30 cm rozpiętości odnóży. Jego waga dochodzi do 250 gramów. Występuje w kolorach od brązu do czerni. Jad nie jest zagrożeniem dla życia lub zdrowia dorosłego człowieka. Należy jednak wziąć pod uwagę nieprzyjemne w skutkach ukąszenie kłami jadowymi dorastającymi do 2,5 cm. Po ukąszeniu najczęściej pojawiają się wymioty, nudności, bóle głowy, gorączka oraz skurcze mięśni (czasem występujące na długo po ukąszeniu). Dość często przejawia agresję. Ze względu na swoje rozmiary i wagę podrośnięte i dorosłe osobniki mają kłopoty ze wspinaniem się po pionowych powierzchniach.Dorosłe samce i samice są koloru brązowego o różnych odcieniach, przed linieniem nieco płowieją, a zaraz po wylince są ciemne. Karapaks okrągły, brak „łezek”

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Brak charakterystyki

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Najczęściej spotykane osobniki są koloru czarnego. W zależności od miejsca występowania kolor może być również brązowo-czerwony. Samce dorastają po 4-5 wylinkach, samice po 5.

Brak charakterystyki

Należy do "bark scorpion" czyli skorpionów nadrzewnych. Bardzo ciekawie ubarwiony, mesosoma, metasoma oraz odnóża w kolorze zółtawo-pomarańczowym. Przez środek mesosomy biegnie ciemny pas. Należy do średniej wielkości skorpionów. Wielkość dorosłego osobnika wynosi ok. 6 cm.

Pomarańczowo - brązowe ubarwienie z wyraźnie ciemniejszymi ostatnimi segmentami metasomy i pedipalpami.

Brak charakterystyki

Rozmiar ciała około 6-9cm. Samice przeważnie większe od samców. Nogi, początki pedipalpów oraz metasomy - żółte. Dalsze ich części gradientowe przechodzą w czerń. Mesosoma również przyjmuje ciemną barwę. Jad niezbadany. Przynależność, rozmiar oraz pojawienie się tego gatunku na polskiej liście gatunków niebezpiecznych sugerują, że jad może być (bardzo) silny - należy obchodzić się z nimi bardzo ostrożnie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży skorpion, dorosłe samice mogą osiągnąć 15 cm. Parabuthus transvaalicus jest koloru czarno-brązowego, a jego nogi jak i pedipalpy są jaśniejsze. Skorpiona cechuje potężna metasoma, dość silnie porośnięta czerwonymi włoskami.

Gatunek skorpiona polecany osobom, które posiadają pewne doświadczenie w hodowli skorpionów silniej jadowitych i agresywnych. Osoby które podejmią się hodowli tych pięknych pajęczaków na pewno nie będą zawiedzione. Jego dość pokaźne rozmiary jak i możliwość trzymania w grupie (oczywiście po osiągnięciu dojrzałości) czynią z tego gatunku ciekawy obiekt hodowlany.

Jest to średniej wielkości żółw osiągający wielkość od 13-25 cm. Karapaks jest szeroki i nisko wysklepiony,jest koloru jasnożółtego, brązowego lub oliwkowego z rozległymi ciemnymi plamami na każdej tarczce. Plastron jest ciemny z żółtymi szwami.

Warunki życia żółwi stepowych są ekstremalne, tak więc okres ich aktywności w naturze przypada na 3-4 miesiące w roku, resztę czasu spędzają zakopane w ziemi. W zimie hibernują, natomiast w najgorętsze okresy zapadają w sen letni (estywacja)