opetana

Agama błotna to jedna z najpopularniejszych jaszczurek w świecie terrarystyki. Również i w Polsce staje się coraz bardziej popularna. Piękna zielona jaszczurka często kupowana jest przez osoby zupełnie nie związane z hodowlą gadów. Niestety agama błotna jest dość wrażliwa na błędy hodowcy, a skutki złego chowu, albo nie są widoczne od razu (np. jeśli chodzi o dorosłe osobniki), albo też sami właściciele nie widzą pierwszych oznak chorobowych. Dlatego też, nadaje się ona raczej dla osób mających już pewne doświadczenie z jaszczurkami. Zaleca się hodowlę w haremach np 1.2.

Agamy brodate zdobywają coraz większą popularność zarówno wśród doświadczonych hodowców, jak i osób które dopiero zaczynają swoją przygodę z terrarystką. Jest to spowodowane przez ciekawy wygląd, którego głównym czynnikiem jest coraz większa ilość odmian genetycznych i barwnych. Dość duży rozmiar w porównaniu do innych jaszczurek (osiągają nawet do 50 cm długości), charakter dzięki któremu możemy obserwować ciekawe zachowania stadne oraz w przypadku większej ilości osobników, łatwe oswojenie i przyzwyczajenie się do swojego opiekuna.

Gatunek polecany dla początkujących hodowców, jednakże nie oznacza to, że jest odporny na wszystkie błędy hodowlane. Niedopuszczalne jest hodowanie brodaczy w parach (samiec / samica) lub dwóch samców razem. Najczęstszym rozwiązaniem jest hodowanie dwóch samiczek lub jednego samca.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Bazyliszek pręgowany jest mniejszy i lżej zbudowany od spokrewnionego bazyliszka płatkogłowego. Dorosłe osobniki mogą dorastać do 75 cm dł, z czego 2/3 przypada na biczowaty ogon. Zazwyczaj w terrariach osiągają nieco mniejsze rozmiary - dorastają przeważnie do ok 50 cm długości. Grzebień na grzbiecie i ogonie widoczny, zwłaszcza u samca ale nie tak okazały jak u pokrewnych gatunków z rodzaju Basiliscus. Samiec na głowie posiada trójkątny, płatkowaty hełm. Ubarwienie zdominowane przez różne odcienie brązu. Samce ciemniejsze z bardzo wyraźnymi dwoma pręgami koloru białawego lub żółtawego biegnącymi od pyska wzdłuż ciała. Na kończynach i ogonie widoczne ciemno brązowe lub czarne pręgi i pierścienie. Podbrzusze i gardło jasne, żółte lub pomarańczowe. Ciało pokryte granulkowatymi łuskami pozbawionymi kilu. Łuski na palcach kończyn tylnych podobnie jak u innych bazyliszków poszerzone w celu powiększenia powierzchni.

Phelsuma grandis jest gekonem rosnącym do 30 cm, ogon stanowi około połowy z tej długości, a główne umaszczenie to kolor szmaragdowo zielony z miejscowo pojawiającymi się czerwonymi plamami i paskami. Felsumy w odróżnieniu od wielu innych gekonów występujących w hodowlach są zwierzętami o aktywności dziennej. Posiadają także lamelle, co ułatwia im poruszanie się po gładkich powierzchniach, przy odpowiednich warunkach będą nawet chodzić po suficie.
P. grandis jest najbardziej popularnym gatunkiem felsum w hodowlach. Jest polecany dla osób początkujących, choć biorąc pod uwagę warunki hodowli (wilgotne, ciepłe, wertykalne terrarium dla jaszczurki dziennej) należy się odpowiednio przygotować.

Brak charakterystyki

Gekko vittatus jest gekonem który osiąga ponad 20 cm dla samic i nawet 25 cm dla samców.
Ich wygląd jest bardzo ciekawy, głowa jest duża z sporej wielkości oczami, główny kolor to ciemnobrązowy z białym a czasami żółtym paskiem na grzbiecie.
Decydując się na tego gada należy pamiętać iż spora cześć oferowanych na sprzedaż osobników jest pochodzenia WC, należy ich zdecydowanie unikać. Osobniki WC są często płochliwe i trafiają w nasze ręce w bardzo kiepskiej kondycji. Jeśli decydujemy się na nieznacznie droższego osobnika CB to jaszczurki te są polecane dla początkującego hodowcy.

Gekko ulikovskii — RÖSLER 2000
Gekko badenii — RÖSLER 2000
Gekko badenii — NGO & GAMBLE 2011

Brak charakterystyki

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

To jeden z największych jaszczurów żyjących obecnie na świecie i najbardziej rozpowszechniony gatunek azjatyckiego warana. To masywnie zbudowana jaszczurka, o potężnych, umięśnionych kończynach z dużymi pazurami, długiej szyi i nieproporcjonalnie wąskiej głowie, z ogonem stanowiącym ponad połowę długości całkowitej, bocznie spłaszczonym co świadczy o ścisłych związkach ze środowiskiem wodnym.

Ich ubarwienie bazowe to ciemny brąz wpadający w czerń, z licznymi bladożółtymi plamami i cętkami, układającymi się w poprzeczne rzędy, które z wiekiem mogą zanikać (młode osobniki są bardziej jaskrawo ubarwione).

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to średniej wielkości żółw osiągający wielkość od 13-25 cm. Karapaks jest szeroki i nisko wysklepiony,jest koloru jasnożółtego, brązowego lub oliwkowego z rozległymi ciemnymi plamami na każdej tarczce. Plastron jest ciemny z żółtymi szwami.

Warunki życia żółwi stepowych są ekstremalne, tak więc okres ich aktywności w naturze przypada na 3-4 miesiące w roku, resztę czasu spędzają zakopane w ziemi. W zimie hibernują, natomiast w najgorętsze okresy zapadają w sen letni (estywacja)

Są to żółwie osiągające wielkość 20-30 cm. Pancerz jest wysoko wysklepiony, ma barwę jasnożółtą, jasnobrązową lub oliwkowobrązową. Na środku każdej tarczki widnieje ciemnobrązowa lub czarna plama. Przednie kończyny zaopatrzone w pięć pazurów, tylne w cztery. Na czubku ogona znajduje się duża łuska. Pancerz brzuszny (plastron) również barwy żółtawej lub jasnobrązowej z czarnymi plamami.

Żółw grecki często mylony jest z żółwiem śródziemnomorskim, zwanym również mauretańskim (Testudo gracea). Lecz występuje kilka cech różniących te dwa gatunki:

- nie podzielona tarczka nadogonowa u Testudo gracea
- ogon zakończony pazurem u Testudo hermanni
- obecność ostróg na tylnych nogach żółwia mauretańskiego Testudo graeca

Brak charakterystyki

Anolis baracoae dorasta do ok.50 cm,co czyni go jednym z największych anolisów.W ubarwieniu dominuje zieleń, wraz z żółtymi akcentami widocznymi szczególnie na głowie w okolicach oczu. Po bokach ciała występują niewielkie żółte plamki. Jednak podobnie jak innych przedstawicieli Dactyloidae cechuje go zdolność do szybkiej zmiany ubarwienia w zakresie od zieleni do brązu. Obie płci posiadają duży, biało-różowy fałd podgardzielowy.Gatunek blisko spokrewniony z Anolis equestris i Anolis smallwoodi.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Anakonda zielona jest znana jako największy wąż na świecie, jednakże bardziej adekwatne wydaje się określenie "najpotężniejszy wąż na świecie". Eunectes murinus to gatunek osiągający ogromne rozmiary oraz imponującą wagę ciała. Pod względem długości ustępuje jednak azjatyckim pytonom siatkowym.

Anakonda to masywny wąż o krępej budowie ciała. Głowa jest stosunkowo mała i słabo wyodrębniona. Charakterystyczne są wysoko osadzone oczy (jest to przystosowanie do wodno- lądowego trybu życia). Inną cechą rozpoznawczą jest ubarwienie. Dominującym kolorem jest oliwkowa zieleń, na grzbiecie znajdują się owalne, czarne plamy, natomiast po bokach ciała widoczne są jaśniejsze cętki w ciemnych obwódkach. Za oczami, wzdłuż pyska, przebiegają czarne linie, nad którymi zwykle jest widoczna jaśniejsza smuga.

Według źródeł naukowych gady te osiągają nawet 8 metrów długości oraz ok. 200 kg masy całkowitej. Obwód ich ciała w najszerszym miejscu może wynosić nawet 60 cm. Warto zaznaczyć, że od wielu lat nie znaleziono tak okazałych anakond. Największe z badanych osobników zwykle nie przekraczają 5,5 metra długości oraz 100 kg wagi. Przyczyną może być stopniowa degradacja środowiska naturalnego oraz polowania, które regularnie uszczuplają populację tych węży.

Anakonda żółta to masywny wąż, prowadzący wodno-lądowy tryb życia. Głowa, z wysoko osadzonymi nozdrzami oraz oczami, jest słabo wyodrębniona od reszty ciała. W ubarwieniu dominuje ciemnożółty lub zielonkawożółty kolor. Grzbiet pokrywają owalne, czarne plamy, natomiast po bokach znajdują są niereguralne, często poprzerywane, mniejsze cętki. Na głowie oraz pysku widocznych jest kilka ciemnych, podłużnych smug.

Węże te średnio osiągają od 3 do 4 metrów długości przy wadze od 25 do 40 kg.

Brak charakterystyki

Niewielkiej wielkości gryzoń , osiągający wielkość około 25 cm (z czego większość przypada na ogon) oraz wagę około 120 gram. Jest to bardzo szybka i zwinna wiewiórka, utrzymująca równowagę podczas wspinaczki lub przemieszczania się dzięki swemu puszystemu ogonowi. Mają drobne, zaokrąglone uszy oraz bardzo sprawne i chwytne łapy. Standardowe umaszczenie Burunduka to brunatno-szaro-żółte futro z ciemnymi, podłużnymi pasami na głowie, grzbiecie oraz bokach. Strona brzuszna jest jasnożółta lub biała. Burunduki ponadto są wyposażone w torby policzkowe w, których gromadzą pokarm oraz doskonały zmysł wzroku i słuchu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki