bezi

Dojrzałe skorpiony są ubarwione jednolicie pomarańczowo, szczypce oraz dwa ostatnie segmenty są w ciemno fioletowych barwach. Ubarwienie to jest kontrastowe, co sprawia że skorpion prezentuje się bardzo okazale w naszym terrarium. Młode posiadają jaśniejsze kolory, które z wiekiem stopniowo zanikają.

Należy do "bark scorpion" czyli skorpionów nadrzewnych. Bardzo ciekawie ubarwiony, mesosoma, metasoma oraz odnóża w kolorze zółtawo-pomarańczowym. Przez środek mesosomy biegnie ciemny pas. Należy do średniej wielkości skorpionów. Wielkość dorosłego osobnika wynosi ok. 6 cm.

Brak charakterystyki

Ze względu na dość szeroki zakres występowania, ubarwienie ciała skorpiona może być zmienne.Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasnożółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Karapaks z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację, szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul. Gatunek posiadający potężną metasomę.

Skorpion należy do gatunków charakteryzujących się średnią wielkością, osobniki dorosłe dorastają do ok. 8 cm. Ubarwienie piaskowo żółte, przechodzące w brąz.

Ubarwienie Mesobuthus martensi jest polimorficzne w kolorze od jasnożółtego, złoto pomarańczowego do jasnobrązowego. Sam pancerz na ogół jest w kolorze ciemnobrązowym. Ciemniejsze zabarwienie pancerza i mesosoma segmentu VII może być ograniczone lub nie występować u niektórych okazów. Segment V metasomy jest w kolorze ciemnoszarym, jednak u niektórych okazów ciemne zabarwienie metasomy segmentu V może być w znacznym stopniu zmniejszone lub wyblakłe i prawie niezauważalne. Spodnia strona skorpiona jest żółtawa z występującymi bladożółtymi pektynami.

Gatunek nie stanowi większych problemów hodowlanych. Skorpion jest dosyć szybki i nie przejawia zbytniej agresji, atakuje jedynie w ostateczności, gdy jego droga ucieczki jest ograniczona. Należy pamiętać, że skorpiony pustynne podatne są na grzybicę i uważnie obserwować gatunek. Walka z grzybicą jest trudna, a operacje jakie będziemy musieli przeprowadzać wymagają pewnej ręki, dlatego też należy zwracać uwagę na skorpiona przy zakupie oraz nie dopuszczać do osiągania wysokiego poziomu wilgotności. Skorpion ten należy do aktywnych, szczególnie przed zmierzchem i o świcie, ale lubi również pokazywać się w ciągu dnia. Gatunek poza podatnością na grzybicę nie stanowi problemów hodowlanych i jest łatwy w hodowli. Każdy średnio zaawansowany terrarysta poradzi sobie z jego utrzymaniem. Skorpiony dostępne w handlu pochodzą w większości z odłowu, chociaż coraz częściej zdarzają się również osobniku urodzone w hodowlach i te najbardziej są polecane przeze mnie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Występuje bardzo duże zróżnicowanie kolorystyczne pomiędzy podgatunkami, zwykle jednak w hodowlach spotykamy skorpiony w kolorze ciemnego brązu z jaśniejszymi odnóżami. Jest to nieduży gatunek dorasta do 3-5cm. Rodzina Euscorpius posiada bardzo słaby jad, niestanowiący zagrożenia dla zdrowia i życia człowieka. Może być trzymany w grupach.

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Brak charakterystyki

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ubarwienie żółte, czasami ciemniejsze na mesosomie. Pedipalpy bardzo długie i cienkie. Piąty segment metasomy - czarny. Skorpion jest dość duży, dorosłe osobniki osiągają nierzadko nawet 11 cm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Niewielki skorpion występujący w Australii, Bangladeszu, Birmie, Chinach, Fidżi, Filipinach, Indiach, Indonezji, Japonii, Korei, Malezji, Melanezji, Mikronezji, Nowej Gwinei, Papui-Nowej Gwinei, Reunionie, Tajlandii, Timorze Wschodnim i w Wietnamie. Ciało skorpiona ciemno-brązowe, nogi, jak i telson, wyraźnie jaśniejsze. Metasoma krótka, pedipalpy masywne.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Podstawową barwą osobników tego gatunku są różne odcienie brązu. Całe ciało pokryte jest również niewielkimi plamkami. Dzięki temu skorpion potrafi doskonale kamuflować się w naturalnym środowisku i jest niemalże niewidoczny dla innych drapieżników.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Ubarwienie jest głównie żółtawe z głowotułowiem (prosoma) i tergnitami lekko ciemniejszymi. Odwłok a zwłaszcza jego druga część (metasoma) żółtawa wpadająca lekko w odcień lekko czerwono brązowy. Nogi i szczypce i sternity żółte. Karapaks posiada średnią granulację. Metasoma posiada delikatną granulację po spodniej stronie głównie u nasady segmentów I-IV. Stały i ruchomy palec szczypiec posiadają 12 -13 rzędów granul.

Brak charakterystyki

Bitis arietans dorasta do około 1 metra długości (rekordowo 180 cm). Waga dochodzi do 6 kg, przy obwodzie do 40 cm. Osobniki zamieszkujące tereny Arabii Saudyjskiej odznaczają się dość małymi rozmiarami (maksymalnie do 80 cm). Uzębienie typu Solenoglypha, u Bitis arietans spotyka się po jednej parze zębów jadowych, z każdej strony szczęki. Ubarwienie jest zróżnicowane (zależne od rejonu występowania), grzbiet, jest w kolorze od słomkowego do jasnego brązu, z przebarwieniami pomarańczowymi lub brązowo-czerwonawymi. Na głowie widoczny ciemny pas zwężający się od karku w kierunku oczu, przedzielony cienką linią na wysokości oczu. Po bokach głowy widoczne są dwie jasne owalne podłużne plamy. Brzuch jest koloru białego lub żółtawego. Bitis arietans mimo mało aktywnego naziemnego trybu życia, potrafią sprawnie pływać i wspinać się po krzakach i drzewach (często spotyka się młodsze osobniki wygrzewające się na krzewach). Przemieszcza się ruchem prostoliniowym dzięki szerokim łuskom na brzuchu. Ale w przypadku zagrożenia potrafi też przemieszczać się ruchem skośnym kroczącym. Może tworzyć hybrydy z Bitis gabonica. Mimo iż ten gatunek nie wygląda na szybkiego i zwinnego węża potrafi atakować z prędkością 160km/h.

Średnich rozmiarów żmija. Zazwyczaj dorasta do 60-80 cm choć odnotowano przypadki osobników dochodzących do 120 cm długości. Głowa trójkątna, lekko spłaszczona. Na czubku głowy posiada charakterystyczny dla niej mięsisty, pokryty łuskami wyrostek. Tęczówka oka w jasnych kolorach, źrenica pionowa. Jest bardzo zróżnicowana pod względem ubarwienia. Podstawowa barwa ciała w odcieniach koloru szarego, brązowego, pomarańczowego, ceglastoczerwonego aż po jaskrawożółty. Na grzbiecie znajduje się wyraźny ciemniejszy zygzak. Barwa brzucha biaława z czarnymi plamami. Końcówka ogona zabarwiona inaczej niż reszta ciała z akcentem zieleni, żółci, czerwieni.