adjaro

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jego ciała przybiera ciemno brązowego koloru podczas, gdy odnóża i kolec jadowy (telson) są nieco jaśniejsze. Jest to skorpion lubiący kopać wobec czego charakteryzuje się dużymi (w stosunku do całego ciała) i silnymi szczypcami, masywnym ciałem, krótkimi odnóżami oraz cienką i krótką metasomą.

Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Brak charakterystyki

Skorpion zależnie od wariantu kolorystycznego, ubarwiony jednolicie pomarańczowo, lub ciemno brązowo. Po środku mesosomy biegnie ciemniejszy pas.

Skorpion należy do gatunków charakteryzujących się średnią wielkością, osobniki dorosłe dorastają do ok. 8 cm. Ubarwienie piaskowo żółte, przechodzące w brąz.

Ubarwienie żółte, czasami ciemniejsze na mesosomie. Pedipalpy bardzo długie i cienkie. Piąty segment metasomy - czarny. Skorpion jest dość duży, dorosłe osobniki osiągają nierzadko nawet 11 cm.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Dojrzałe skorpiony są ubarwione jednolicie pomarańczowo, szczypce oraz dwa ostatnie segmenty są w ciemno fioletowych barwach. Ubarwienie to jest kontrastowe, co sprawia że skorpion prezentuje się bardzo okazale w naszym terrarium. Młode posiadają jaśniejsze kolory, które z wiekiem stopniowo zanikają.

Należy do "bark scorpion" czyli skorpionów nadrzewnych. Bardzo ciekawie ubarwiony, mesosoma, metasoma oraz odnóża w kolorze zółtawo-pomarańczowym. Przez środek mesosomy biegnie ciemny pas. Należy do średniej wielkości skorpionów. Wielkość dorosłego osobnika wynosi ok. 6 cm.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jeden z największych ptaszników nadrzewnych, szybki, agresywny.

Brak charakterystyki

Ogólne ubarwienie brązowe. Głównie na prosomie wybijają się zielone odcienie. Całe ciało skorpiona wyraźnie spłaszczone, co sugeruje miejsca w jakich możemy go znaleźć. Posiada masywne szczypce, a bardzo cienką metasomę. Występuje w Kongo, Mozambiku, Tanzanii i Zimbabwe, RPA, Malawi, Nanibii, Botswanie. Znajdowany jest pod korą, kamieniami, szczątkami drzew oraz w innych szczelinach. Jad jest zupełnie niegroźny dla człowieka, po ukłuciu występuje lokalny, niewielki ból. Gatunek o łagodnym usposobieniu, nie skory do używania kolca jadowego. Jest to skorpion długowieczny, jego długość życia potrafi wynieść nawet 30 lat. Dorasta on do około 16 centymetrów.

W ubarwieniu skorpiona przeważa kolor żółty, ciemniejszego koloru jest część szczypiec. Wzdłuż mesosomy biegną trzy ciemniejsze pasy, także IV i V segment metasomy jest ciemniejszy. Samice Tityus ecuadorensis dorastają do około 5 cm, samce natomiast do 3-4 cm.

Gatunek skorpiona polecany hodowcom, którzy posiadają doświadczenie w hodowli nieco szybszych i silniej jadowitych skorpionów. Każdy kto zdecyduje się na hodowlę Tityus ecuadorensis nie będzie zawiedziony, dość ciekawe ubarwienie jak i nie przesadzona agresywność, oraz to że dorosłe osobniki dają się trzymać w grupie uczynią z niego bardzo ciekawy obiekt hodowlany.

Podstawową barwą osobników tego gatunku są różne odcienie brązu. Całe ciało pokryte jest również niewielkimi plamkami. Dzięki temu skorpion potrafi doskonale kamuflować się w naturalnym środowisku i jest niemalże niewidoczny dla innych drapieżników.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jest to jeden z mniejszych gatunków rodzaju, dorasta do około 7-9 cm. Jak większość przedstawicieli rodzaju posiada potężną metasomę. Ubarwienie generalnie ciemne, czerwono brązowe wpadające w czarne. Odnóża jak i palce pedipalpów jaśniejsze.

Brak charakterystyki

Duży skorpion, dorosłe samice mogą osiągnąć 15 cm. Parabuthus transvaalicus jest koloru czarno-brązowego, a jego nogi jak i pedipalpy są jaśniejsze. Skorpiona cechuje potężna metasoma, dość silnie porośnięta czerwonymi włoskami.

Gatunek skorpiona polecany osobom, które posiadają pewne doświadczenie w hodowli skorpionów silniej jadowitych i agresywnych. Osoby które podejmią się hodowli tych pięknych pajęczaków na pewno nie będą zawiedzione. Jego dość pokaźne rozmiary jak i możliwość trzymania w grupie (oczywiście po osiągnięciu dojrzałości) czynią z tego gatunku ciekawy obiekt hodowlany.

Ubarwienie jest głównie żółtawe z głowotułowiem (prosoma) i tergnitami lekko ciemniejszymi. Odwłok a zwłaszcza jego druga część (metasoma) żółtawa wpadająca lekko w odcień lekko czerwono brązowy. Nogi i szczypce i sternity żółte. Karapaks posiada średnią granulację. Metasoma posiada delikatną granulację po spodniej stronie głównie u nasady segmentów I-IV. Stały i ruchomy palec szczypiec posiadają 12 -13 rzędów granul.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ze względu na dość szeroki zakres występowania, ubarwienie ciała skorpiona może być zmienne.Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasnożółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Karapaks z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację, szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul. Gatunek posiadający potężną metasomę.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Osiąga 9-12,5cm. Dominuje czarne ubarwienie. Szczypce oraz telson u niektórych osobników mogą mieć kolor brązowo-czerwony. Duże, masywne nogogłaszczki. Ich budowa jest taka sama zarówno u samca jak i u samicy.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Brak charakterystyki

Skorpion należy do gatunków charakteryzujących się średnią wielkością, osobniki dorosłe dorastają do ok. 8 cm. Ubarwienie piaskowo żółte, przechodzące w brąz.

Brak charakterystyki