Anqela

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

To wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18 cm długości (przeciętnie 12-17 cm) i wagę 20-30g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień. Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem staje się czerwono - brązowy.

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 50-60 mm.

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Dorosłe są grafitowo-czarne, na odnóżach występują żółtawe paseczki, na odwłoku złota plama, tzw. lusterko. Młode do 3-4 wylinki są różowe z czarnym odwłokiem, na którym znajduje się błyszcząca plamka. Od 5 wylinki ptasznik zaczyna się wybarwiać – tarczka grzbietowa jest ciemna, na odnóżach zaczynają być widoczne jasne kreseczki, odwłok ciemny ze złotym „lusterkiem” porośnięty rzadkimi, jasnymi włoskami.
Dojrzałe samce mają na przedniej parze odnóży haczyki, a na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne, tak zwane bulbusy.. Nie ma różnicy w ubarwieniu osobników obu płci

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Jest to lekko zbudowany, smukły gatunek agamy, osiągający do 50 cm dł ( z czego ponad połowa przypada na smukły, biczowaty ogon). Głowa jest wydłużona, ze spiczastym pyskiem. Tułów lekko spłaszczony, pokryty szorstkimi, zachodzącymi na siebie lekko łuskami z kilem. Na karku widoczny jest niski grzebień utworzony z masywnych, zaostrzonych łusek. Kończyny są długie i silne, z długimi palcami zakończonymi zakrzywionymi hakowato pazurkami. Jaszczurka ta doskonale wspina się po drzewach, ale jest również bardzo aktywna na powierzchni gruntu. W przypadku zagrożenia, podobnie jak kilka innych gatunków agam potrafi biec na tylnych łapach.

Lophognathus temporalis jest jaszczurką zasiedlającą północne i północno-wschodnie rejony Australii (Queensland, Terytorium Północne oraz skrajnie wschodnie obszary Zachodniej Australii). Spotykany jest również na pobliskiej Nowej Gwinei oraz okolicznych mniejszych wyspach.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Młode osobniki są bardzo kolorowe: tarczka grzbietowa jest czarna z zielonkawym połyskiem, odwłok opalizuje na zielono, kądziołki przędne są różowe. Nasada kłów jadowych metalicznie niebieska. Odnóża są różowe z rzadkimi żółtawymi włoskami, ich ostatnie dwa segmenty czarne z fioletowym połyskiem. Na każdej stopie żółta plamka. Spodnia strona stóp zielona. Podrostki i osobniki dorosłe są brązowo fioletowe, z ciemnoniebieską, metalicznie połyskującą nasadą kłów jadowych. Tarczka grzbietowa jest zielonkawa.

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Jest to raczej spokojny i nieagresywny gatunek lecz w chwilach zagrożenia potrafi się przemieszczać dość szybko. Nadaje się dla początkujących hodowców, jest w miarę odporny na błędy początkujących. T. ockerti są ptasznikami aktywnymi, nie plotącymi zbyt dużej ilości pajęczyny, chętnie jedzą i rzadko zdarzają się u nich głodówki. Myślę, że wiele osób zachęci on Swoim wyglądem. Tarczka grzbietowa i nasada kłów jadowych w kolorze szaro-niebieskim. Odnóża w podobnym kolorze, mocno owłosione. Odwłok ciemny, bardzo gęsto porośnięty czerwono-różowymi, długimi włoskami. Na odwłoku znajduje się złotawa plama, tzw. lusterko(miejsce w którym znajdują się włoski parzące). Młode pajączki linieją i rosną dość szybko przy prawidłowym karmieniu i odpowiedniej temperaturze.

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Brak charakterystyki

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.