MikeB

Cerastes cerastes jest niedużym gatunkiem żmii, dorastającym do średnio 30-60 cm długości. Czasami osiągają 80 cm długości. Posiada krępą budowę ciała, głowa jest wyraźnie wyodrębniona od reszty ciała. Gruczoły jadowe, umieszczone za oczami są średniej wielkości. Charakterystyczną cecha dla tego gatunku są dwa rogi, umieszczone nad oczami, po jednym nad każdym okiem. Rogi mogą być różnej długości, lub ich nie być(osobiście widziałem osobniki które posiadały tylko jeden róg). Kolor to połączenie żółtawych, szarobladych, różowawych, czerwonawych lub jasnobrązowych kolorów. Wzór to różnych rozmiarów ciemne plamy na jaśniejszym podbiciu. Kolor węża zawsze pasuje do koloru podłoża na jakim występuje. Brzuch ma barwę koloru białego. Ogon jest najczęściej cienki(wyraźnie wyodrębniony od reszty ciała), i posiada czarno zabarwioną końcówkę. Przemieszczają się ruchem skośnym kroczącym, nie przylega całą powierzchnią brzucha do podłoża. Ma to zapobiegać przegrzaniu(w przypadku aktywności za dnia), od gorącego piachu.
W przypadku wysokich temperatur (w porze południowej), gady te zakopują się w piachu co pozwala im przetrwać największe upały. Cerastes cerastes potrafi strydulować w przypadku niebezpieczeństwa.

Średnich rozmiarów żmija. Zazwyczaj dorasta do 60-80 cm choć odnotowano przypadki osobników dochodzących do 120 cm długości. Głowa trójkątna, lekko spłaszczona. Na czubku głowy posiada charakterystyczny dla niej mięsisty, pokryty łuskami wyrostek. Tęczówka oka w jasnych kolorach, źrenica pionowa. Jest bardzo zróżnicowana pod względem ubarwienia. Podstawowa barwa ciała w odcieniach koloru szarego, brązowego, pomarańczowego, ceglastoczerwonego aż po jaskrawożółty. Na grzbiecie znajduje się wyraźny ciemniejszy zygzak. Barwa brzucha biaława z czarnymi plamami. Końcówka ogona zabarwiona inaczej niż reszta ciała z akcentem zieleni, żółci, czerwieni.

Średnich rozmiarów żmija. Zazwyczaj dorasta do 60-80 cm choć odnotowano przypadki osobników dochodzących do 120 cm długości. Głowa trójkątna, lekko spłaszczona. Na czubku głowy posiada charakterystyczny dla niej mięsisty, pokryty łuskami wyrostek. Tęczówka oka w jasnych kolorach, źrenica pionowa. Jest bardzo zróżnicowana pod względem ubarwienia. Podstawowa barwa ciała w odcieniach koloru szarego, brązowego, pomarańczowego, ceglastoczerwonego aż po jaskrawożółty. Na grzbiecie znajduje się wyraźny ciemniejszy zygzak. Barwa brzucha biaława z czarnymi plamami. Końcówka ogona zabarwiona inaczej niż reszta ciała z akcentem zieleni, żółci, czerwieni.

Scynk krokodylowy nie cieszy się dużą popularnością wśród terrarystów. W terrariach spotykany jest bardzo rzadko. Niełatwo również zakupić ten gatunek, który wciąż jest częściej importowany niż rozmnażany w niewoli. Nikt jednak nie może odmówić tej osobliwej jaszczurce niezwykłego i oryginalnego wyglądu. Prawdę mówiąc scynk ten nie przypomina innych przedstawicieli swojej rodziny. Kolczasty wygląd sprawia, że wielu kojarzy go raczej z szyszkowcem (Cordylus sp.) niż ze scynkami, choć pomarańczowo-czerwone obwódki wokół oczu sprawiają, że trudno pomylić go z innym gatunkiem. Specyficzny wygląd to jednak nie jedyna zaleta scynka krokodylowego. Wyróżnia go także osobliwe zachowanie oraz wiele niezwykłych cech anatomicznych i morfologicznych. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech gatunku jest obecność pomarańczowo-czerwonych obwódek wokół oczu. Ubarwienie młodych osobników odmienne (charakterystyczna żółta głowa).

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Jest to nieduży skorpion występujący w Chile. Ubarwienie czerwono-brązowe do ciemno-brązowego czy nawet czarnego. Nogi czerwono-brązowe do ciemno-brązowych. Charakterystyczna dla tego rodzaju szeroka, a krótka metasoma. Skorpion ten potrafi znosić duże amplitudy temperatur ze względu na to, że występuje na terenach gdzie nie przekraczają one 27 stopni.( Zazwyczaj około 20 stopni w dzień ).

Wyróżniono kilka podgatunków w zależności od terenu występowania:

• A. a. agama (Afryka środkowa) - podgatunek nominalny
• A. a. savattieri (Afryka środkowa)
• A. a. africana (Liberia)
• A. a. boensis (Gwinea Bissau)
• A. a. dodomae (Tanzania)
• A. a. elgonis (Uganda, Kenia i Tanzana)
• A. a. lionotus (Uganda i Kenia)
• A. a. muscovensis (Angola)
• A. a. spinosa (Egipt i Etiopia)
• A. a. ufipae (okolice jeziora Tanganika)

Pochodzi z Ameryki Południowej, występuje na terenie Panamy, Kolumbii, Wenezueli, Gujany, Surinamu, Gujany Francuskiej, Argentyny, Brazylii, Boliwii i Paragawaju.

Pancerze tych żółwi osiągają długość od 30-50 cm, są ciemne z jasnożółtymi plamami na każdej tarczce. Ubarwienie głowy i nóg jest zależne od regionu występowania. Plastron jest zazwyczaj w jasnych odcieniach z ciemniejszymi znaczeniami. Głowa jest stosunkowo mała o profilu kwadratu, kończyny są cylindryczne, przednie łapy nieco spłaszczone, ogon dość długi, muskularny.

Są to żółwie osiągające wielkość 20-30 cm. Pancerz jest wysoko wysklepiony, ma barwę jasnożółtą, jasnobrązową lub oliwkowobrązową. Na środku każdej tarczki widnieje ciemnobrązowa lub czarna plama. Przednie kończyny zaopatrzone w pięć pazurów, tylne w cztery. Na czubku ogona znajduje się duża łuska. Pancerz brzuszny (plastron) również barwy żółtawej lub jasnobrązowej z czarnymi plamami.

Żółw grecki często mylony jest z żółwiem śródziemnomorskim, zwanym również mauretańskim (Testudo gracea). Lecz występuje kilka cech różniących te dwa gatunki:

- nie podzielona tarczka nadogonowa u Testudo gracea
- ogon zakończony pazurem u Testudo hermanni
- obecność ostróg na tylnych nogach żółwia mauretańskiego Testudo graeca