schab90

Wąż smugooki ma jedną z największej ilości nazw w polskiej terrarystyce: tajwański, długoogonowy, smugooki, jasnogrzbiety, chiński. Choć nazwa "chiński" jest używana przy jeszcze kilku innych gatunkach węży, głównie z racji pochodzenia. W zależności od podgatunku, jego zasięg występowania obejmuje znaczy obszar wschodniej Azji oraz Indochin. Należy on do gatunków duży węży z rodziny "właściwych". W większości podgatunków osiąga wielkość od 150 do 250 cm. Ogólnie wygląd węża charakteryzuje duża owalna głowa wyodrębniona od reszty ciała. Jest to dość masywny i silny wąż, szczególnie gdy zaczyna osiągać maksymalne rozmiary wówczas jego grubość osiąga średnicę przedramienia dorosłego człowieka. Kolejną charakterystyczna cechą jest widoczna ciemna smuga przebiegająca z tyłu oczu do końca głowy. Wzór w zależności od podgatunku ma rożne ubarwienie, choć dominującymi kolorami jest biały, żółty, szary, niebiesko-szary oraz czarny.
Wąż wykazuje największą aktywność w godzinach porannych oraz w ciągu dnia.

To wyjątkowo duży i piękny skorpion jest jednym z najłatwiejszych w hodowli i utrzymaniu. Osiąga nawet 18 cm długości (przeciętnie 12-17 cm) i wagę 20-30g. Niekiedy wyrośnięte, ciężarne samice mogą ważyć około 50 g. Czarny, błyszczący kolor wpada czasami w ciemnoniebieski, brązowy lub zielonkawy odcień. Telson u młodych osobników jest biały, a z wiekiem staje się czerwono - brązowy.

Jest to średniej wielkości agama pochodząca z tropikalnych obszarów południowo-wschodnich Azji. Długość dorosłego osobnika wynosi ok 32-36 cm, sporadycznie duże okazy dorastają nawet do 40 cm, z czego mniej więcej połowa przypada na ogon. Podobnie jak pozostałe agamy z rodzaju Acanthosaura charakteryzuje się się zbitą, masywną budową ciała i dużą głową z krótkim, lekko zadartym pyskiem. Dorosłe osobniki obu płci posiadają wydatne rogokształtne kolce nad oczodołami powstałe z przekształcanych łusek. Na karku i grzbiecie wzdłuż kręgosłupa biegnie grzebień utworzony przez zaostrzone, powiększone łuski. Rogi u tego gatunku są wydatniejsze oraz posiadają znacznie masywniejszą podstawę niż u innych gatunków z rodzaju Acanthosaura. Szczególnie wysokie są łuski grzebienia u samców. Występuje wyraźna przerwa pomiędzy odcinkiem karkowym i grzbietowym grzebienia. Stosunkowo słabo wykształcony worek podgardzielowy o żółtym ubarwieniu. Ciało pokryte niejednorodnej wielkości łuskami z wyraźnym kilem, które nadają jaszczurce "szorstki" wygląd. Łuski na ogonie ułożone są w pierścieniowato. Ubarwienie zmienne, zależne od płci, wieku, stanu zdrowia i emocjonalnego. Ogólnie barwa zdominowana przez kolory: ciemnozielony, oliwkowy i różne odcienie brązu, niekiedy rdzawy. Dojrzałe samce potrafią przybrać bardzo jaskrawe, jasno zielone ubarwienie ciała, zwłaszcza podczas okresu godowego. U dorosłych okazów występuje wyraźny marmurkowy deseń jasnych plam i cętek po bokach ciała. Okolice oczu ciemniejsze od reszty ciała, ciemno zielone, niekiedy czarne.

Bardzo duży, pięknie ubarwiony i łatwy w hodowli, choć agresywny gekon. Samce wydają głośne odgłosy godowe.

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Gatunek po raz pierwszy opisany przez brytyjskiego zoologa Reginalda Innesa Pocock'a. W 2001 roku opisany przez Peter Kirka jako odrębny gatunek Poecilotheria pederseni. W 2013 roku publikacja R. Gabriela, R. Gallona oraz A. Smitha ponownie przywróciła pierwotną nazwę dla tego gatunku a także uznała Poecilotheria pederseni jako synonim gatunku Poecilotheria vittata. Gatunek nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Bazyliszek pręgowany jest mniejszy i lżej zbudowany od spokrewnionego bazyliszka płatkogłowego. Dorosłe osobniki mogą dorastać do 75 cm dł, z czego 2/3 przypada na biczowaty ogon. Zazwyczaj w terrariach osiągają nieco mniejsze rozmiary - dorastają przeważnie do ok 50 cm długości. Grzebień na grzbiecie i ogonie widoczny, zwłaszcza u samca ale nie tak okazały jak u pokrewnych gatunków z rodzaju Basiliscus. Samiec na głowie posiada trójkątny, płatkowaty hełm. Ubarwienie zdominowane przez różne odcienie brązu. Samce ciemniejsze z bardzo wyraźnymi dwoma pręgami koloru białawego lub żółtawego biegnącymi od pyska wzdłuż ciała. Na kończynach i ogonie widoczne ciemno brązowe lub czarne pręgi i pierścienie. Podbrzusze i gardło jasne, żółte lub pomarańczowe. Ciało pokryte granulkowatymi łuskami pozbawionymi kilu. Łuski na palcach kończyn tylnych podobnie jak u innych bazyliszków poszerzone w celu powiększenia powierzchni.

To jeden z największych jaszczurów żyjących obecnie na świecie i najbardziej rozpowszechniony gatunek azjatyckiego warana. To masywnie zbudowana jaszczurka, o potężnych, umięśnionych kończynach z dużymi pazurami, długiej szyi i nieproporcjonalnie wąskiej głowie, z ogonem stanowiącym ponad połowę długości całkowitej, bocznie spłaszczonym co świadczy o ścisłych związkach ze środowiskiem wodnym.

Ich ubarwienie bazowe to ciemny brąz wpadający w czerń, z licznymi bladożółtymi plamami i cętkami, układającymi się w poprzeczne rzędy, które z wiekiem mogą zanikać (młode osobniki są bardziej jaskrawo ubarwione).

Jest to jeden z większych przedstawicieli rodziny teidowatych (Teiidae). Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet 100 -130 cm dł i ważyć do 4 kilogramów. Jest to masywna jaszczurka przypominająca na pierwszy rzut oka warany, niespokrewniona jednak z nimi. Rodzina teidowatych jest znacznie bliższa jaszczurkom właściwym (Lacertidae), jednakże na skutek konwergencji ewolucyjnej upodobniły się morfologicznie do waranów i zajmują ich niszę ekologiczną w Ameryce Południowej.
Ubarwienie teju czarnoplamego jest bardzo zróżnicowane, różne u poszczególnych populacji a nawet w obrębie jednej populacji występuje duża zmienność kolorystyczna. Zasadniczo wzór ubarwienia stanowi mozaika różnorodnej wielkości jasnych plam (białych, kremowych, żółtawych lub lekko pomarańczowych) na ciemnym (czarnym lub brunatnym) tle. U niektórych osobników jasne plamy zlewają się w pręgi. Spód ciała jest jasny, ale widoczny jest na nim deseń z ciemniejszych, drobnych cętek. Łuski pokrywające ciało są granulkowate, pozbawione kilu. Na głowie łuski są silnie powiększony i tworzą gładkie płytki. Łuski na ogonie są płaskie, prostokątne w kształcie i ułożone pierścieniowato. Kończyny są masywne i bardzo silnie umięśnione.Palce zakończone bardzo silnymi pazurami. Ogon jest owalny w przekroju, silny, ułatwia utrzymywanie równowagi podczas wspinaczki oraz służy do obrony.

Zmysły doskonale rozwinięte. Bardzo dobry wzrok umożliwiający widzenie kolorów. Dobry słuch. Węch świetnie rozwinięty. Język długi, ruchliwy i rozdwojony na końcu. Uzębienie heterodontyczne, zróżnicowane - przednie zęby drobne i niewielkie, stożkowate. Zęby znajdujące się dalszej części szczęk duże, ostre i zakrzywione. Tylne zęby masywne, szerokie z zaczątkami guzków - służą do miażdżenia twardej zdobyczy.