Stwórz swój motyw
3
RAW vs JPG
Napisany przez Dark_Raptor
,
w
Fotografia
24 stycznia 2013
·
1 647 wyświetleń
,
w
Fotografia
24 stycznia 2013
·
1 647 wyświetleń
raw nef fotografia kompresja jpg negatyw cyfrowy aparat zdjęcie obróbka postprocessing edycja rozpiętość tonalna kolor głębia kolorów
…czyli w jakim formacie fotografować?
Właściciele aparatów fotografujących w formacie JPG (Joint Photographic Experts Group - JPEG) nie mają takiej rozterki, ich aparaty rejestrują tylko ten format. Jednak wielu fotografów mających możliwość fotografowania w formacie RAW nieczęsto korzysta z tej funkcji, czy to dobrze? Zaraz o tym sobie powiemy.
Przede wszystkim czym są formaty zdjęć. Standardowy JPG, to według definicji: „metoda kompresji statycznych obrazów rastrowych, przeznaczony głównie do stratnego zapisu obrazów naturalnych , charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali.” (za Wikipedią). Ta definicja już wstępnie wyjaśnia, czym jest taka kompresja. Bardzo upraszczając, polega ona na obcinaniu części kolorów i przekształceniu detalu w formę bloków (świetnie widocznych przy silnej kompresji). W ten sposób powstaje wyjściowy plik o znacząco zredukowanym rozmiarze, jednak generalnie jest on tak kompresowany, by nie dostrzegło tego nasze oko. Pliki JPG są zapisywane w formacie RGB (3 kanały – czerwony, zielony i niebieski) i w 8 bitowej przestrzeni kolorów (każdy piksel może przyjąć 256 wartości dla każdego kanału RGB, co daje 256x256x256=16,777,216 różnych kolorów/odcieni). Jest to sporo, ale czasem nie wystarcza. Bardzo ważnym problemem jest też edycja takich plików. Raz zapisany „jotpeg” jest już wstępnie skompresowany. Kolejne zapisanie (nadpisanie) tego pliku powoduje tylko kolejną kompresję, a więc znaczące pogorszenie jakości obrazu. Z reguły uważa się, że po 2-3 krotnej kompresji, plik nie nadaje się już do druku. Wrzucając zdjęcia do galerii naszego forum lub na różne serwisy hostingowe (np. Imageshack) podlegają przeważnie dalszej kompresji. Warto mieć to na uwadze i pamiętać, że choćby z tego powodu zdjęcia na tym blogu nie prezentują idealnej, referencyjnej jakości.
Dla odmiany, pliki RAW (producenci aparatów stosują różne ich rozszerzenia) to surowe dane zrzucone bezpośrednio z matrycy aparatu. Teoretycznie nieskompresowane, nieedytowane, są jakby odpowiednikiem kliszy w aparacie analogowym i z tego powodu często nazywane są „cyfrowym negatywem”. Pliki zapisywane są w 8, 12 lub 14 bitowej głębi kolorów (maksymalnie 16384 kolory/odcienie na kanał, czyli gigantyczna ilość informacji!). Jednocześnie znacząco zwiększa to dynamikę kolorów fotografowanego kadru. Również dzięki większej dynamice tonalnej (mierze zdolności rejestracji obszarów jasnych oraz głębokich cieni) można uzyskiwać szczegóły obrazu tam, gdzie JPG nie byłby w stanie tego zrobić. Plik zapisany w formacie RAW może być edytowany praktycznie nieskończoną ilość razy. Praktycznie zawsze bezstratnie, gdyż edytowany jest nie sam obraz, a zewnętrzny plik informujący programy wywołujące zdjęcia, jakie zmiany należy wprowadzać podczas edycji. Nawet gdy coś nam podczas obróbki nie wyjdzie, zawsze możemy wrócić do wyjściowego pliku. Jest to ogromna wygoda i duże bezpieczeństwo dla naszych fotografii, których już przypadkiem nie skasujemy. Jednocześnie ma to jeszcze jedną zaletę. Taki surowy plik może zawsze służyć jako dowód w sądzie, np. przy kwestiach spornych, dotyczących praw autorskich, gdy jesteśmy jego jedynym właścicielem.
Podsumujmy więc podstawowe różnice:
Zatem czy, kiedy i dlaczego powinniśmy fotografować w RAWach? Odpowiedź nie jest jednoznaczna i zależy w dużej mierze od fotografującego. Są osoby tak zaznajomione z fotografią, że to co „wypluje” ich aparat po naciśnięciu spustu migawki jest już tak idealnie naświetlone, z poprawnie ustawionym balansem bieli, tak że pliki nie wymagają dalszej obróbki. W takim wypadku można fotografować w JPG. Jednak gdy wiemy, że fotografowana scena będzie wymagała dalszej pracy, dobrze jest wybrać negatywy cyfrowe. Mieszczą znacznie większą ilość informacji niż „jotpegi” i przy źle dobranych parametrach aparatu (oczywiście w sensownym zakresie) pozwolą na uratowanie kadru. No i zawsze mamy materiał dowodowy
Przy dzisiejszych cenach pamięci, zarówno kart jak i dysków twardych, wielkość plików ma drugorzędne znaczenie. Warto jednak pamiętać, że szybkość zapisu na karcie już nie. Robiąc zdjęcia seryjne, aparat uzyska maksymalne osiągi przy małych plikach (JPG) niż przy RAWach. Świetnym przykładem jest choćby Nikon D300s, który z gripem i lepszym zasilaniem „wypluwa” 8 klatek na sekundę w JPG lub 12 bitowych RAWach. Przy 14 bitowych to już zaledwie 3 klatki. Sama obróbka plików na komputerze wymaga znacznie mocniejszego sprzętu przy negatywach niż przy skompresowanych plikach. 14 bitowy plik z aparatu z matrycą, np. 24 megapikseli, wymaga już sporej mocy obliczeniowej i dużej ilości RAMu.
Format JPG stosujemy przeważnie w sytuacji, gdy zdjęcia nie będą już obrabiane lub obróbka będzie minimalna lub tam, gdzie chcemy zając plikami najmniej miejsca. Wszelkiego rodzaju okazyjne „pstryki” zapisujemy w tej formie i to z dość mocną kompresją. Zdjęcia przeznaczone do publikacji, ważne z dokumentacyjnego punktu widzenia, zapisujemy tylko w RAWach.
A co z takim JPGiem i RAWem można dalej zrobić… to już w przyszłości na blogu.
Właściciele aparatów fotografujących w formacie JPG (Joint Photographic Experts Group - JPEG) nie mają takiej rozterki, ich aparaty rejestrują tylko ten format. Jednak wielu fotografów mających możliwość fotografowania w formacie RAW nieczęsto korzysta z tej funkcji, czy to dobrze? Zaraz o tym sobie powiemy.
Przede wszystkim czym są formaty zdjęć. Standardowy JPG, to według definicji: „metoda kompresji statycznych obrazów rastrowych, przeznaczony głównie do stratnego zapisu obrazów naturalnych , charakteryzujących się płynnymi przejściami barw oraz brakiem lub małą ilością ostrych krawędzi i drobnych detali.” (za Wikipedią). Ta definicja już wstępnie wyjaśnia, czym jest taka kompresja. Bardzo upraszczając, polega ona na obcinaniu części kolorów i przekształceniu detalu w formę bloków (świetnie widocznych przy silnej kompresji). W ten sposób powstaje wyjściowy plik o znacząco zredukowanym rozmiarze, jednak generalnie jest on tak kompresowany, by nie dostrzegło tego nasze oko. Pliki JPG są zapisywane w formacie RGB (3 kanały – czerwony, zielony i niebieski) i w 8 bitowej przestrzeni kolorów (każdy piksel może przyjąć 256 wartości dla każdego kanału RGB, co daje 256x256x256=16,777,216 różnych kolorów/odcieni). Jest to sporo, ale czasem nie wystarcza. Bardzo ważnym problemem jest też edycja takich plików. Raz zapisany „jotpeg” jest już wstępnie skompresowany. Kolejne zapisanie (nadpisanie) tego pliku powoduje tylko kolejną kompresję, a więc znaczące pogorszenie jakości obrazu. Z reguły uważa się, że po 2-3 krotnej kompresji, plik nie nadaje się już do druku. Wrzucając zdjęcia do galerii naszego forum lub na różne serwisy hostingowe (np. Imageshack) podlegają przeważnie dalszej kompresji. Warto mieć to na uwadze i pamiętać, że choćby z tego powodu zdjęcia na tym blogu nie prezentują idealnej, referencyjnej jakości.
Dla odmiany, pliki RAW (producenci aparatów stosują różne ich rozszerzenia) to surowe dane zrzucone bezpośrednio z matrycy aparatu. Teoretycznie nieskompresowane, nieedytowane, są jakby odpowiednikiem kliszy w aparacie analogowym i z tego powodu często nazywane są „cyfrowym negatywem”. Pliki zapisywane są w 8, 12 lub 14 bitowej głębi kolorów (maksymalnie 16384 kolory/odcienie na kanał, czyli gigantyczna ilość informacji!). Jednocześnie znacząco zwiększa to dynamikę kolorów fotografowanego kadru. Również dzięki większej dynamice tonalnej (mierze zdolności rejestracji obszarów jasnych oraz głębokich cieni) można uzyskiwać szczegóły obrazu tam, gdzie JPG nie byłby w stanie tego zrobić. Plik zapisany w formacie RAW może być edytowany praktycznie nieskończoną ilość razy. Praktycznie zawsze bezstratnie, gdyż edytowany jest nie sam obraz, a zewnętrzny plik informujący programy wywołujące zdjęcia, jakie zmiany należy wprowadzać podczas edycji. Nawet gdy coś nam podczas obróbki nie wyjdzie, zawsze możemy wrócić do wyjściowego pliku. Jest to ogromna wygoda i duże bezpieczeństwo dla naszych fotografii, których już przypadkiem nie skasujemy. Jednocześnie ma to jeszcze jedną zaletę. Taki surowy plik może zawsze służyć jako dowód w sądzie, np. przy kwestiach spornych, dotyczących praw autorskich, gdy jesteśmy jego jedynym właścicielem.
Ilość detalu w celowo niedoświetlonych zdjęciach (RAWa i JPGa). Wycinki kadru w powiększeniu 100%. Wyjściowe zdjęcia niedoświetlono o ponad 2 EV i później forsownie "wyciągnięto" w obróbce. Różnice widać najlepiej w ciemnych obszarach zdjęcia. NEF to negatyw cyfrowy stosowany przez Nikona.
Podsumujmy więc podstawowe różnice:
Zatem czy, kiedy i dlaczego powinniśmy fotografować w RAWach? Odpowiedź nie jest jednoznaczna i zależy w dużej mierze od fotografującego. Są osoby tak zaznajomione z fotografią, że to co „wypluje” ich aparat po naciśnięciu spustu migawki jest już tak idealnie naświetlone, z poprawnie ustawionym balansem bieli, tak że pliki nie wymagają dalszej obróbki. W takim wypadku można fotografować w JPG. Jednak gdy wiemy, że fotografowana scena będzie wymagała dalszej pracy, dobrze jest wybrać negatywy cyfrowe. Mieszczą znacznie większą ilość informacji niż „jotpegi” i przy źle dobranych parametrach aparatu (oczywiście w sensownym zakresie) pozwolą na uratowanie kadru. No i zawsze mamy materiał dowodowy
Ilość detalu w celowo prześwietlonych zdjęciach (RAWa i JPGa). Wycinki kadru w powiększeniu 100%. Wyjściowe zdjęcia prześwietlono o ponad 2 EV i później forsownie "wyciągnięto" w obróbce. Różnice najlepiej widać w jasnych obszarach kadru (jasne włoski). NEF to negatyw cyfrowy stosowany przez Nikona.
Przy dzisiejszych cenach pamięci, zarówno kart jak i dysków twardych, wielkość plików ma drugorzędne znaczenie. Warto jednak pamiętać, że szybkość zapisu na karcie już nie. Robiąc zdjęcia seryjne, aparat uzyska maksymalne osiągi przy małych plikach (JPG) niż przy RAWach. Świetnym przykładem jest choćby Nikon D300s, który z gripem i lepszym zasilaniem „wypluwa” 8 klatek na sekundę w JPG lub 12 bitowych RAWach. Przy 14 bitowych to już zaledwie 3 klatki. Sama obróbka plików na komputerze wymaga znacznie mocniejszego sprzętu przy negatywach niż przy skompresowanych plikach. 14 bitowy plik z aparatu z matrycą, np. 24 megapikseli, wymaga już sporej mocy obliczeniowej i dużej ilości RAMu.
Format JPG stosujemy przeważnie w sytuacji, gdy zdjęcia nie będą już obrabiane lub obróbka będzie minimalna lub tam, gdzie chcemy zając plikami najmniej miejsca. Wszelkiego rodzaju okazyjne „pstryki” zapisujemy w tej formie i to z dość mocną kompresją. Zdjęcia przeznaczone do publikacji, ważne z dokumentacyjnego punktu widzenia, zapisujemy tylko w RAWach.
A co z takim JPGiem i RAWem można dalej zrobić… to już w przyszłości na blogu.
No i przykład "z życia". Widać różnicę w detalu w ciemnych i jasnych partiach zdjęcia przy wyciąganiu szczegółów z pliku JPG i RAW (NEF to negatyw cyfrowy stosowany przez Nikona).
Choć różnice byłyby bardziej spektakularne w fotografii krajobrazowej, gdzie rozpiętość tonalna sceny jest zdecydowanie większa. Na razie mam ograniczone możliwości pstrykania w ten sposób.