Stwórz swój motyw
1
PC Nikkor Micro 85/2.8D
test nikon nikkor 85 85/2.8 pc pc-e makro macro micro obiektyw fotografia makrofotografia
W dzisiejszym teście wyjątkowy obiektyw do „zadań specjalnych”. Jest to niewątpliwie najlepsze narzędzie wykorzystywane przeważnie w dość wąskiej dziedzinie – fotografii przedmiotowej (tzw. packshotach). Jest to jednak też obiektyw makro, więc warto mu się przyjrzeć bliżej.
Na początek trzeba napisać coś o specyficznych właściwościach obiektywu, przynależącego do kategorii szkieł „tilt/shift”. Tilt, oznacza pochył/pokłon, a shift przesunięcie obiektywu. Znajduje to zastosowanie w konkretnych sytuacjach i umożliwia zrobienie zdjęcia, bez konieczności późniejszej, brutalnej ingerencji programami graficznymi, w celu uzyskania analogicznego (choć nie zawsze tak dobrego) efektu.
Tilt – polega na takim pochyleniu czoła obiektywu, względem matrycy aparatu, by płaszczyzna pola głębi ostrości, standardowo równoległa do niej, biegła inaczej. Można w ten sposób uzyskać ogromną głębię, zaczynającą się od kilkunastu cm od aparatu, po nieskończoność. Oczywiście zależy to wszystko od pozycji aparatu, skali odwzorowania itp. Stosuje się tę technikę głównie w fotografii krajobrazowej, ale przy krótszych ogniskowych. Przy makrofotografii można tak ustawić głębię, by znacząco większa część obiektu była ostra, zwłaszcza bez konieczności przymykania obiektywu, a więc utraty detalu w wyniku działania efektu dyfrakcji.
Shift – polega na przesunięciu czoła obiektywu, względem matrycy znajdującej się w pozycji równoległej do fotografowanego obiektu. Pozwala to zmieścić np. wysoki budynek w kadrze, bez konieczności zadzierania aparatu do góry. To powoduje brak linii zbieżnych, a więc brak efektu „walenia się” fotografowanego obiektu na zdjęciu.
Budowa i mechanika
Ten obiektyw to kawał „kloca”. 11 cm długości, 8,4 cm średnicy, waży prawie 800 gramów. Mocowanie filtrowe to 77 mm, jedno z największych dostępnych na rynku, a więc oznacza to wysoki koszt ewentualnych filtrów.
Pod względem wykonania to naprawdę solidna robota. Bagnet i główna bryła obiektywu zrobione są z metalu. Nieliczne elementy zrobiono z mocnego plastiku, dość odpornego na uszkodzenia mechaniczne. Uwagę zwracają wystające licznie pokrętła i blokady przechyłu i przesunięcia układu soczewek względem osi optycznej obiektywu. Są solidne, nie rozregulowują się. Mają jednak tylko jedną wadę, zahaczają o różne elementy w plecaku lub torbie fotograficznej.
Jest to szkło manualne, nie ma w nim autofocusa. Posiada jednak styki, więc informacje o wybranej przysłonie trafiają do aparatu. Działa też pomiar światła i nie ma problemu przy współpracy z zewnętrznymi lampami błyskowymi. Kłopotem jest wbudowana, której światło obiektyw zasłania na krótkich dystansach. Konieczne jest stosowanie odpowiedniego dyfuzora.
Pierścienie przysłony i ogniskowania chodzą dobrze, z należytym oporem i precyzją. Ten ostatni , by wyostrzyć od nieskończoności do minimalnego dystansu 39 cm, wymaga niemal pełnego obrotu. Niektórym to może przeszkadzać, ale w precyzyjnej fotografii jest bardzo dużym plusem. Przy ostrzeniu, należy pracować na otwartym maksymalnie obiektywie. Niestety ze względu na konstrukcję, nie ma możliwości kontrolowania przysłony z poziomu aparatu. Z boku korpusu znajduje się przycisk, umożliwiający otwarcie i szybkie domknięcie przysłony do zadanej wartości. Można więc precyzyjnie ustawić ostrość, docisnąć przycisk i wykonać zdjęcie. Jednak trwa to znacznie dłużej niż w standardowych obiektywach.
Obiektyw ma jeszcze dwa dodatkowe „smaczki”. Pierwszy, to możliwość dokonywania ograniczonej rotacji dookoła osi optycznej. Pozwala to na wybieranie położenia płaszczyzny głębi ostrości w niemal każdej możliwej pozycji. Drugi, to możliwość przymykania obiektywu do wartości f45. Jednak rzadko się z tego korzysta ze względu na dyfrakcję, zabójczą dla szczegółów zdjęcia.
Optyka
Układ optyczny składa się z 6 elementów w 5 grupach. Pole widzenia to 23,5° w poziomie i 16° w pionie. Minimalna odległość ostrzenia to 39 cm. Posiada 9 listkową przysłonę. Ponieważ przednia soczewka jest osadzona głęboko, szansa na złapanie odblasków i flar jest bardzo mała. Maksymalna skala odwzorowania to 1:2. Można ją zwiększyć, dokładając pierścienie pośrednie.
Jak przystało na Nikkora z serii Micro do ostrości nie można się przyczepić. Można powiedzieć, że obiektyw jest ostry od pełnej dziury. Rozdzielczość obrazu spada jednak po mocnym domknięciu przysłony i przy ekstremalnych przechyłach/przesunięciach. Aberracja chromatyczna również nie stanowiła żadnego problemu.
Użytkowanie
Ktoś kiedyś napisał, że obiektywy typu tilt/shift są fajne, ze względu na wymuszanie na ich użytkowniku powrotu do podstaw fotografii. Tym obiektywem nie da się zrobić prostego „pstryka”. Trzeba dość precyzyjnie wykadrować, zmieścić interesujący nas obiekt w polu głębi ostrości, ustalić przebieg płaszczyzny tego pola, domknąć obiektyw i dopiero nacisnąć spust migawki. Ogranicza to trochę zastosowanie szkła w fotografii żywych, ruchliwych obiektów, ale da się na tym temacie pracować.
Obiektyw jest za to niezastąpiony w fotografii wymagającej zmieszczenia w głębi ostrości, ale przy konkretnym kadrowaniu, różnych obiektów. Pozwala to uniknąć (a przynajmniej ograniczyć) konieczności stosowania techniki stackowania (sklejania wielu kadrów z różnie rozłożoną na nich głębią). Stackowanie nie jest obojętne dla żywotności migawki i lamp błyskowych. Jest to więc idealne narzędzie w fotografii przedmiotowej i do tego celu został głównie stworzony.
Choć do fotografii architektury 85 mm jest trochę zbyt wąską ogniskową, można stosować go przy detalach. Nierzadko można skorzystać wtedy z możliwości przesuwu.
Do wad obiektywu na pewno należą rozmiary i waga. Pewną niedogodnością jest konieczność korekcji ekspozycji przy różnym stopniu i pozycji pochyłu i przesuwu. W pewnych sytuacjach to nawet 2 EV, łatwo więc o niedoświetlenia lub przepalenia w kadrze.
Dużym bonusem, i to bardzo fajnym, jest wykorzystanie przeciwieństwa zwiększania głębi. Przy pewnej pozycji czoła obiektywu, możemy uzyskać niezwykle wąski jej zakres. Tak przerysowany kadr, zwłaszcza przy robieniu zdjęć z dużej wysokości i z góry, powoduje powstanie tzw. „efektu miniatury”. Naturalnej wielkości obiekty wydają się zabawkami na jakieś niezwykłej makiecie. Minimalna głębia ostrości, rozłożona nietypowo w kadrze, bo np. skośnie, pozwala też na artystyczne kadry w fotografii portretowej.
Podsumowanie
Choć to bardzo specyficzne narzędzie, PC Nikkor Micro 85/2.8D jest obiektywem, którym warto się zainteresować, zwłaszcza przy planowanym komercyjnym fotografowaniu. Możliwości kreatywnej fotografii wzrastają niepomiernie, bez konieczności późniejszej „zabawy” przy obróbce (prostowanie kadrów, filtry imitujące efekt tilt/shift), które oznaczają też często utratę jakości.
Jednocześnie należy pamiętać, że obiektyw wymusza uważniejszą pracę, nie każdy będzie miał cierpliwość do takiego fotografowania. Najlepiej sprawdzi się w studio lub fotografii florystycznej.
Choć powstała jego nowa wersja, oznaczona PC-E, i pozwalająca na automatyczne domykanie przysłony, to nie jest ona idealna. Na pewno bezproblemowo współpracuje z profesjonalnymi korpusami Nikona (D1 - D4 itp.). Z różnych informacji znalezionych w sieci wynika jednak, że wystające elementy mają tendencję do zahaczania o wbudowaną lampę niższych modeli, przy pewnych skrajnych ustawieniach. Nowa wersja ma mieć też kłopoty przy współpracy z pierścieniami pośrednimi różnych firm. Informacji tych niestety nie możemy jednak zweryfikować, ze względu na brak dostępu do Nikkora PC-E.
Czy warto obiektyw kupić? Cena nierzadko jest zaporowa i trzeba wszystko dobrze przekalkulować. Jeśli ma to być narzędzie zarabiające na siebie w fotografii przedmiotowej, to warto. W innym wypadku można próbować z prowizorycznymi rozwiązaniami, jak adaptery tilt/shift lub innymi konstrukcjami (np. Samyang Tilt-Shift 24/3.5), przy czym nie każda to konstrukcja pozwalająca na pracę z takimi skalami odwzorowania.
PC Nikkor Micro 85/2.8D to niezwykły obiektyw do konkretnych zdań. Ma przy tym wiele innych, dodatkowych zalet, dlatego na stałe zagości w naszej „szklarni”.
Na początek trzeba napisać coś o specyficznych właściwościach obiektywu, przynależącego do kategorii szkieł „tilt/shift”. Tilt, oznacza pochył/pokłon, a shift przesunięcie obiektywu. Znajduje to zastosowanie w konkretnych sytuacjach i umożliwia zrobienie zdjęcia, bez konieczności późniejszej, brutalnej ingerencji programami graficznymi, w celu uzyskania analogicznego (choć nie zawsze tak dobrego) efektu.
Tilt – polega na takim pochyleniu czoła obiektywu, względem matrycy aparatu, by płaszczyzna pola głębi ostrości, standardowo równoległa do niej, biegła inaczej. Można w ten sposób uzyskać ogromną głębię, zaczynającą się od kilkunastu cm od aparatu, po nieskończoność. Oczywiście zależy to wszystko od pozycji aparatu, skali odwzorowania itp. Stosuje się tę technikę głównie w fotografii krajobrazowej, ale przy krótszych ogniskowych. Przy makrofotografii można tak ustawić głębię, by znacząco większa część obiektu była ostra, zwłaszcza bez konieczności przymykania obiektywu, a więc utraty detalu w wyniku działania efektu dyfrakcji.
Shift – polega na przesunięciu czoła obiektywu, względem matrycy znajdującej się w pozycji równoległej do fotografowanego obiektu. Pozwala to zmieścić np. wysoki budynek w kadrze, bez konieczności zadzierania aparatu do góry. To powoduje brak linii zbieżnych, a więc brak efektu „walenia się” fotografowanego obiektu na zdjęciu.
Budowa i mechanika
Ten obiektyw to kawał „kloca”. 11 cm długości, 8,4 cm średnicy, waży prawie 800 gramów. Mocowanie filtrowe to 77 mm, jedno z największych dostępnych na rynku, a więc oznacza to wysoki koszt ewentualnych filtrów.
Pod względem wykonania to naprawdę solidna robota. Bagnet i główna bryła obiektywu zrobione są z metalu. Nieliczne elementy zrobiono z mocnego plastiku, dość odpornego na uszkodzenia mechaniczne. Uwagę zwracają wystające licznie pokrętła i blokady przechyłu i przesunięcia układu soczewek względem osi optycznej obiektywu. Są solidne, nie rozregulowują się. Mają jednak tylko jedną wadę, zahaczają o różne elementy w plecaku lub torbie fotograficznej.
Jest to szkło manualne, nie ma w nim autofocusa. Posiada jednak styki, więc informacje o wybranej przysłonie trafiają do aparatu. Działa też pomiar światła i nie ma problemu przy współpracy z zewnętrznymi lampami błyskowymi. Kłopotem jest wbudowana, której światło obiektyw zasłania na krótkich dystansach. Konieczne jest stosowanie odpowiedniego dyfuzora.
Pierścienie przysłony i ogniskowania chodzą dobrze, z należytym oporem i precyzją. Ten ostatni , by wyostrzyć od nieskończoności do minimalnego dystansu 39 cm, wymaga niemal pełnego obrotu. Niektórym to może przeszkadzać, ale w precyzyjnej fotografii jest bardzo dużym plusem. Przy ostrzeniu, należy pracować na otwartym maksymalnie obiektywie. Niestety ze względu na konstrukcję, nie ma możliwości kontrolowania przysłony z poziomu aparatu. Z boku korpusu znajduje się przycisk, umożliwiający otwarcie i szybkie domknięcie przysłony do zadanej wartości. Można więc precyzyjnie ustawić ostrość, docisnąć przycisk i wykonać zdjęcie. Jednak trwa to znacznie dłużej niż w standardowych obiektywach.
Obiektyw ma jeszcze dwa dodatkowe „smaczki”. Pierwszy, to możliwość dokonywania ograniczonej rotacji dookoła osi optycznej. Pozwala to na wybieranie położenia płaszczyzny głębi ostrości w niemal każdej możliwej pozycji. Drugi, to możliwość przymykania obiektywu do wartości f45. Jednak rzadko się z tego korzysta ze względu na dyfrakcję, zabójczą dla szczegółów zdjęcia.
Optyka
Układ optyczny składa się z 6 elementów w 5 grupach. Pole widzenia to 23,5° w poziomie i 16° w pionie. Minimalna odległość ostrzenia to 39 cm. Posiada 9 listkową przysłonę. Ponieważ przednia soczewka jest osadzona głęboko, szansa na złapanie odblasków i flar jest bardzo mała. Maksymalna skala odwzorowania to 1:2. Można ją zwiększyć, dokładając pierścienie pośrednie.
Jak przystało na Nikkora z serii Micro do ostrości nie można się przyczepić. Można powiedzieć, że obiektyw jest ostry od pełnej dziury. Rozdzielczość obrazu spada jednak po mocnym domknięciu przysłony i przy ekstremalnych przechyłach/przesunięciach. Aberracja chromatyczna również nie stanowiła żadnego problemu.
Użytkowanie
Ktoś kiedyś napisał, że obiektywy typu tilt/shift są fajne, ze względu na wymuszanie na ich użytkowniku powrotu do podstaw fotografii. Tym obiektywem nie da się zrobić prostego „pstryka”. Trzeba dość precyzyjnie wykadrować, zmieścić interesujący nas obiekt w polu głębi ostrości, ustalić przebieg płaszczyzny tego pola, domknąć obiektyw i dopiero nacisnąć spust migawki. Ogranicza to trochę zastosowanie szkła w fotografii żywych, ruchliwych obiektów, ale da się na tym temacie pracować.
Obiektyw jest za to niezastąpiony w fotografii wymagającej zmieszczenia w głębi ostrości, ale przy konkretnym kadrowaniu, różnych obiektów. Pozwala to uniknąć (a przynajmniej ograniczyć) konieczności stosowania techniki stackowania (sklejania wielu kadrów z różnie rozłożoną na nich głębią). Stackowanie nie jest obojętne dla żywotności migawki i lamp błyskowych. Jest to więc idealne narzędzie w fotografii przedmiotowej i do tego celu został głównie stworzony.
Choć do fotografii architektury 85 mm jest trochę zbyt wąską ogniskową, można stosować go przy detalach. Nierzadko można skorzystać wtedy z możliwości przesuwu.
Do wad obiektywu na pewno należą rozmiary i waga. Pewną niedogodnością jest konieczność korekcji ekspozycji przy różnym stopniu i pozycji pochyłu i przesuwu. W pewnych sytuacjach to nawet 2 EV, łatwo więc o niedoświetlenia lub przepalenia w kadrze.
Dużym bonusem, i to bardzo fajnym, jest wykorzystanie przeciwieństwa zwiększania głębi. Przy pewnej pozycji czoła obiektywu, możemy uzyskać niezwykle wąski jej zakres. Tak przerysowany kadr, zwłaszcza przy robieniu zdjęć z dużej wysokości i z góry, powoduje powstanie tzw. „efektu miniatury”. Naturalnej wielkości obiekty wydają się zabawkami na jakieś niezwykłej makiecie. Minimalna głębia ostrości, rozłożona nietypowo w kadrze, bo np. skośnie, pozwala też na artystyczne kadry w fotografii portretowej.
Podsumowanie
Choć to bardzo specyficzne narzędzie, PC Nikkor Micro 85/2.8D jest obiektywem, którym warto się zainteresować, zwłaszcza przy planowanym komercyjnym fotografowaniu. Możliwości kreatywnej fotografii wzrastają niepomiernie, bez konieczności późniejszej „zabawy” przy obróbce (prostowanie kadrów, filtry imitujące efekt tilt/shift), które oznaczają też często utratę jakości.
Jednocześnie należy pamiętać, że obiektyw wymusza uważniejszą pracę, nie każdy będzie miał cierpliwość do takiego fotografowania. Najlepiej sprawdzi się w studio lub fotografii florystycznej.
Choć powstała jego nowa wersja, oznaczona PC-E, i pozwalająca na automatyczne domykanie przysłony, to nie jest ona idealna. Na pewno bezproblemowo współpracuje z profesjonalnymi korpusami Nikona (D1 - D4 itp.). Z różnych informacji znalezionych w sieci wynika jednak, że wystające elementy mają tendencję do zahaczania o wbudowaną lampę niższych modeli, przy pewnych skrajnych ustawieniach. Nowa wersja ma mieć też kłopoty przy współpracy z pierścieniami pośrednimi różnych firm. Informacji tych niestety nie możemy jednak zweryfikować, ze względu na brak dostępu do Nikkora PC-E.
Czy warto obiektyw kupić? Cena nierzadko jest zaporowa i trzeba wszystko dobrze przekalkulować. Jeśli ma to być narzędzie zarabiające na siebie w fotografii przedmiotowej, to warto. W innym wypadku można próbować z prowizorycznymi rozwiązaniami, jak adaptery tilt/shift lub innymi konstrukcjami (np. Samyang Tilt-Shift 24/3.5), przy czym nie każda to konstrukcja pozwalająca na pracę z takimi skalami odwzorowania.
PC Nikkor Micro 85/2.8D to niezwykły obiektyw do konkretnych zdań. Ma przy tym wiele innych, dodatkowych zalet, dlatego na stałe zagości w naszej „szklarni”.
Tak. Ale faktycznie trzeba się z tym szkłem oswoić. Bardzo nietypowy sprzęt