ogry

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Brak charakterystyki

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, jednak w krajowych hodowlach jest praktycznie nie spotykany.

Brak charakterystyki

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany jako pierwszy owad do hodowli. W odróżnieniu od patyczaka rogatego (Medauroidea extradentata) w hodowlach zwykle występują samce. W naturalnym środowisku występuje na niewielkim archipelagu Andamany, leżącym na Oceanie Indyjskim pomiędzy Zatoką Bengalską a Morzem Andamańskim i wchodzącym w skład indyjskiego terytorium związkowego Andamany i Nikobary.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Brak charakterystyki

Modliszki o bardzo charakterystycznym wyglądzie, nawet larwy L1 można z łatwością oznaczyć do gatunku. Ubarwienie brązowo - szare we wszystkich stadiach. Pronotum osobników dorosłych jest chropowate, a spodnia strona skrzydeł pierwszej pary zabarwiona na czerwono. Skrzydła drugiej pary są czarne.

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 7-8 cm

Charakterystyczną cechą gatunków z rodzaju Creobroter jest „oko” występujące na soczyście zielonej pierwszej parze skrzydeł. Druga para skrzydeł dwukolorowa, bliżej ciała skrzydła mają kolor czerwony, pozostała część łącznie z końcówkami skrzydeł czarna.

Wielkość samca: 3,0 cm
Wielkość samicy: 3,5-4,0 cm

Achatiny to afrykańskie lądowe ślimaki, rozpowszechnione w terrarystyce na całym świecie, skorupa największego osobnika w niewoli miała 39,3 cm!

Jest to przedstawiciel endemicznego rodzaju modliszek, który występuje na Madaskarze.

Delikatne długie odnóża kroczne. Cechą charakterystyczną są także duże, wyraźne przyoczka oraz wyrostek na głowie.

Wielkość samca: 4-5 cm
Wielkość samicy: 5-6 cm

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Brak charakterystyki

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość do 80 mm.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Dorasta nawet do 30 cm rozpiętości odnóży. Jego waga dochodzi do 250 gramów. Występuje w kolorach od brązu do czerni. Jad nie jest zagrożeniem dla życia lub zdrowia dorosłego człowieka. Należy jednak wziąć pod uwagę nieprzyjemne w skutkach ukąszenie kłami jadowymi dorastającymi do 2,5 cm. Po ukąszeniu najczęściej pojawiają się wymioty, nudności, bóle głowy, gorączka oraz skurcze mięśni (czasem występujące na długo po ukąszeniu). Dość często przejawia agresję. Ze względu na swoje rozmiary i wagę podrośnięte i dorosłe osobniki mają kłopoty ze wspinaniem się po pionowych powierzchniach.Dorosłe samce i samice są koloru brązowego o różnych odcieniach, przed linieniem nieco płowieją, a zaraz po wylince są ciemne. Karapaks okrągły, brak „łezek”

Brak charakterystyki

Niewielki owad (wielkości 2–3 mm) z rzędu muchówek. Jest gatunkiem należącym do bezkręgowych organizmów modelowych.
W środowisku naturalnym owady te spotkać można w pobliżu drzew owocowych, wokół fermentujących owoców, ale przywabiają je także zapachy produktów jak wino, konfitury, dżemy i ocet. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, iż owady te odżywiają się drożdżami żyjącymi na gnijących owocach. Taksonomicznie nie jest to prawdziwa mucha owocowa, bo nie rozmnaża się w owocach rosnących na drzewach, lecz w tych, które już opadną i zaczną gnić. Nie jest więc szkodnikiem upraw rolnych, choć może powodować szkody w przetworach owocowych.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Maluchy niebieskie z wyraźnym połyskiem i charakterystycznym wzorem na odwłoku, długość ciała około 8-9 mm. Około 6 wylinki kolor zaczyna się zmieniać, pojawiają się pierwsze symptomy dojrzałych kolorów. Około 7-9 wylinki kolor fioletowy, z czerwonymi akcentami i czerwonym odwłokiem. Wylinka na której kolor zmienia się na wyraźnie bardziej czerwony dla większości samic oznacza dorosłość. Dorosłe osobniki soczyście czerwone, z zielonkawym karapaksem. Dorosłe samce ubarwione podobnie jak samice.

(n. d.)* - nomen dubium - oznacza nazwę o nieznanym lub wątpliwym zastosowaniu; nie została ustalona przynależność gatunku.

Około 4 wylinki młode ciemnieją, natomiast około 6 mają już wyraźnie niebieski kolor, który utrzymuje się przez całe dorosłe życie pająka. Już od około 7- 8 wylinki kolor jednolicie niebieski na całym ciele, dłuższe włoski także koloru niebieskiego, w tym wieku brak czerwonawych włosków, czy białych zakończeń. Dorosłe samice czysto morskiego koloru (zielono – niebieskie), także wszystkie dłuższe włoski na ciele są dokładnie tego samego koloru, brak obrączek na odnóżach, stopy zakończone pomarańczowymi włoskami. U starszych samic mogą pojawić się czerwonawe włoski na dwóch ostatnich parach odnóży, kolor blednie, nie jest już tak uderzająco czysto – niebieski, włoski także stają się jaśniejsze. Dorosłe samce także niebieskie, lecz kolor jest już ciemniejszy, jaśniejsze tylko uda, na których dobrze widać typowy dla gatunku kolor.

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Brak charakterystyki

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Gatunek typowy dla rodzaju.