Emce

Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Chrząszcz dość dużych rozmiarów jak na krajowe warunki. Osiąga długość 14 - 20 mm, jego ciało jest lekko przypłaszczone. Ciało o wyraźnym i pięknym metalicznym ubarwieniu i dość dużej zmienności koloru. Mogą być okazy w różnych odcieniach jasnej zieleni, przez fioletowo-purpurowe, po ciemny brąz i zieleń z niebieskim odblaskiem. Na pokrywach wyraźnie widoczne białe lub kremowe, poprzeczne plamki. Przednia część spodu ciała owłosiona, charakterystyczny wyrostek śródpiersia kolisty i nagi (w odróżnieniu od blisko spokrewnionych gatunków z rodzaju Potosia). Sam spód ciała ciemniejszy i bardziej brązowo ubarwiony niż pokrywy. Cetonia aurata podobnie jak inne kruszczyce podczas lotu nie używa pokryw (są one na stałe zrośnięte). Druga para błoniastych skrzydeł wysuwa się przez szeroką szczelinę między pokrywami a odwłokiem.
Larwy pędraki, osiągają ok. 35 mm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 50-60 mm.

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Do rodzaju Platymeris należy 13 gatunków sporej wielkości pluskwiaków. Występują wyłącznie w Afryce.

Wykaz gatunków:

Platymeris biguttata (Linnaeus, 1767)
Platymeris charon Jeannel, 1917
Platymeris erebus Distant, 1902
Platymeris flavipes Bergroth, 1920
Platymeris guttatipennis Stål, 1859
Platymeris insignis Germar & Brendt, 1856
Platymeris kavirondo Jeannel, 1917
Platymeris laevicollis Distant, 1919
Platymeris nigripes Villiers, 1944
Platymeris pyrrhula Germar, 1837
Platymeris rhadamanthus Gerstaecker, 1873
Platymeris rufipes Jeannel, 1917
Platymeris swirei Distant, 1919

Duży krocionóg z rodziny Spirostreptidae, osiągający 14-32 cm długości, liczba segmentów 59-72.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Ciało jest masywne i krępe. Ogon jest długi, bocznie spłaszczony.Na grzbiecie znajduje się gładki grzebień - od karku do końca ogona. Głowa jest duża, lekko spłaszczona z małymi oczami umieszczonymi grzbietowo. Aksolotle pozbawione są powiek. Za głową, po obu stronach ciała, widoczne są po każdej stronie trzy pary pierzastych skrzeli zewnętrznych, którymi płaz często porusza.

Niewielki płaz z rodziny grzbietorodowatych (Pipidae), jeden z najpopularniejszych w hodowli. Całe życie spędza pod wodą, sporadycznie wychodząc na liście roślin pływających, w celu odpoczynku. Ubarwienie skromne, wierzch ciała żółtawobrązowy lub szary, z ciemniejszymi, czarnymi plamkami. Spód ciała białawy. Tylne łapy z dużymi błonami pławnymi, na trzech palcach każdej stopy znajdują się czarne, rogowe pazurki. Przednie łapy również z błoną między palcami. Samice są większe, bardziej "pękate", samce mają z kolei mocniej zbudowane przednie łapki, a za nimi różowawe zgrubienia. Potrafią też wydawać dźwięki, przypominające skrzypienie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Agama błotna to jedna z najpopularniejszych jaszczurek w świecie terrarystyki. Również i w Polsce staje się coraz bardziej popularna. Piękna zielona jaszczurka często kupowana jest przez osoby zupełnie nie związane z hodowlą gadów. Niestety agama błotna jest dość wrażliwa na błędy hodowcy, a skutki złego chowu, albo nie są widoczne od razu (np. jeśli chodzi o dorosłe osobniki), albo też sami właściciele nie widzą pierwszych oznak chorobowych. Dlatego też, nadaje się ona raczej dla osób mających już pewne doświadczenie z jaszczurkami. Zaleca się hodowlę w haremach np 1.2.

Wyróżniono kilka podgatunków w zależności od terenu występowania:

• A. a. agama (Afryka środkowa) - podgatunek nominalny
• A. a. savattieri (Afryka środkowa)
• A. a. africana (Liberia)
• A. a. boensis (Gwinea Bissau)
• A. a. dodomae (Tanzania)
• A. a. elgonis (Uganda, Kenia i Tanzana)
• A. a. lionotus (Uganda i Kenia)
• A. a. muscovensis (Angola)
• A. a. spinosa (Egipt i Etiopia)
• A. a. ufipae (okolice jeziora Tanganika)

Brak charakterystyki

Bardzo duży, pięknie ubarwiony i łatwy w hodowli, choć agresywny gekon. Samce wydają głośne odgłosy godowe.

Jest to jeden z większych przedstawicieli rodziny teidowatych (Teiidae). Dorosłe osobniki mogą osiągać nawet 100 -130 cm dł i ważyć do 4 kilogramów. Jest to masywna jaszczurka przypominająca na pierwszy rzut oka warany, niespokrewniona jednak z nimi. Rodzina teidowatych jest znacznie bliższa jaszczurkom właściwym (Lacertidae), jednakże na skutek konwergencji ewolucyjnej upodobniły się morfologicznie do waranów i zajmują ich niszę ekologiczną w Ameryce Południowej.
Ubarwienie teju czarnoplamego jest bardzo zróżnicowane, różne u poszczególnych populacji a nawet w obrębie jednej populacji występuje duża zmienność kolorystyczna. Zasadniczo wzór ubarwienia stanowi mozaika różnorodnej wielkości jasnych plam (białych, kremowych, żółtawych lub lekko pomarańczowych) na ciemnym (czarnym lub brunatnym) tle. U niektórych osobników jasne plamy zlewają się w pręgi. Spód ciała jest jasny, ale widoczny jest na nim deseń z ciemniejszych, drobnych cętek. Łuski pokrywające ciało są granulkowate, pozbawione kilu. Na głowie łuski są silnie powiększony i tworzą gładkie płytki. Łuski na ogonie są płaskie, prostokątne w kształcie i ułożone pierścieniowato. Kończyny są masywne i bardzo silnie umięśnione.Palce zakończone bardzo silnymi pazurami. Ogon jest owalny w przekroju, silny, ułatwia utrzymywanie równowagi podczas wspinaczki oraz służy do obrony.

Zmysły doskonale rozwinięte. Bardzo dobry wzrok umożliwiający widzenie kolorów. Dobry słuch. Węch świetnie rozwinięty. Język długi, ruchliwy i rozdwojony na końcu. Uzębienie heterodontyczne, zróżnicowane - przednie zęby drobne i niewielkie, stożkowate. Zęby znajdujące się dalszej części szczęk duże, ostre i zakrzywione. Tylne zęby masywne, szerokie z zaczątkami guzków - służą do miażdżenia twardej zdobyczy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to bardzo ciekawska i wyjątkowo łatwa w chowie jaszczurka. Większość osobników w handlu pochodzi z odłowu, prawie zawsze z Egiptu, jednakże nawet osobniki z odłowu łatwo się oswajają. Niestety niedoceniania przez polskich terrarystów, jak wiele ciekawych, niedrogich i łatwych w chowie gatunków jaszczurek.

Duży, niezwykle imponujący gatunek kameleona, który w latach 80. trafił do hodowli w ówczesnej Czechosłowacji i w roku 1987 był już rozmnażany przez Petra Necasa. Wiosną 1990 roku pierwsze osobniki zostały importowane do USA przez Ronalda L. Trempera, który przyczynił się tam do dużej popularności tego gatunku. W Polsce na początku lat 90 w tym samym czasie udało się je rozmnożyć we Wrocławiu w hodowli Roberta Maślaka i w Poznańskim Ogrodzie Zoologicznym. Do tej pory żaden inny gatunek kameleona nie stał się tak powszechnie trzymany i rozmnażany, żaden nie wykazywał tak dużej plastyczności i odporności na niesprzyjające warunki, żaden nie był tak powszechny w handlu.

Brak charakterystyki

To duże o imponującym wyglądzie jaszczurki mogące osiągać powyżej 2 m długości całkowitej, choć to przypadki sporadyczne i zwykle ich długość w warunkach terraryjnych nie przekracza 170 cm. O bardzo atrakcyjnym brązowym lub szaro-zielonym ubarwieniu z kremowo-żółtymi plamami lub pasami na grzbiecie i kończynach i z żółto-zielonymi plamami na głowie, co czyni je jednymi z najpiękniejszych dużych waranów. O dość szczupłym, dobrze umięśnionym tułowiu, z niedużą trójkątnie zarysowaną głową oraz długą szyją. Posiadają silne kończyny z ostrymi pazurami, którymi bez trudu potrafią rozszarpać swoją zdobycz oraz kopać w ziemi oraz dobrze umięśniony i bocznie spłaszczony ogon ułatwiający im pływanie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Achatiny to afrykańskie lądowe ślimaki, rozpowszechnione w terrarystyce na całym świecie, skorupa największego osobnika w niewoli miała 39,3 cm!

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Bylina mięsożerna. Jeśli potencjalna ofiara potrąci znajdujący się na liściach pułapkowych jeden włosek dwa razy, bądź pojedynczo dwa inne w odstępie mniejszym niż ok. pół minuty, pułapka zamyka się w czasie zwykle krótszym od 1 sekundy. Roślina rozpoczyna wydzielanie enzymów trawiennych. Trawienie trwa kilka dni, w zależności od wielkości ofiary. Po zakończeniu tego procesu pułapka otwiera się i czyha na kolejnego owada (liczba zamknięć pułapki jest ograniczona do około 2-4, czasami do 1). Jeżeli pułapka nie nadaje się już do łapania zdobyczy, usycha, zaś na jej miejsce szybko wyrasta nowa.
Drapieżnictwo pozwala głównie zapewnić wystarczającą ilość azotu, w który ubogie są gleby, na których roślina występuje.

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki