Stwórz swój motyw
1
Na dzień dzisiejszy to najlepszy korpus formatu DX Nikona, z półki dla półprofesjonalistów. Jak się spisuje? Sprawdźmy…
D300s to w prostej linii następca modelu D300. Choć lepiej pasowałoby określenie, wersja rozwojowa, ze względu na niewielkie zmiany w stosunku do poprzednika. Daty premier obu puszek dzielą dwa lata, jednak matryca wciąż jest ta sama, czyli niezmieniona od 2007 roku. Warto jednak zaznaczyć, że to jeden z pierwszych CMOSów w tym systemie.
Mechanika
Pod względem budowy, nie różni się znacząco od D200. Trochę inna „guzikologia”, większy ekran, słowem niewiele zmian. Jednak dla osoby pracującej intuicyjnie na sprzęcie, to spora zaleta, bo nie trzeba aparatu uczyć się na nowo. Jak przystało, na linię „semi-profi”, aparat wykonano m.in. z solidnego, twardego plastiku. Większa część jego wewnętrznego szkieletu została zrobiona ze stopów magnezu – lekkich i jednocześnie wytrzymałych. Korpus jest uszczelniony i zdolny do pracy w szerokim spektrum warunków środowiska. System uszczelek chroni go przed dostawaniem się do środka pyłów i wilgoci. Rozmiary aparatu to 147 x 114 x 74 mm, waga to ok. 920 gramów. Nie należy więc do najmniejszych i najlżejszych puszek.
Dzięki licznym przyciskom, niemal każda najważniejsza opcja i parametr, może być ustawiany z poziomu korpusu. Dzięki temu rozwiązaniu nie musimy odrywać oka od wizjera podczas fotografowania. Podobnie dzieje się dzięki tzw. „grzybkowi”, na którym znajdują się przyciski pozwalające ustawiać czułość, balans bieli, format zapisu plików. Pod nim znajduje się kółko nastaw, pozwalające na wybór zdjęć pojedynczych, seryjnych, czy wstępne podnoszenie lustra (rzecz bardzo ważna w makrofotografii). Nowością wśród trybów jest „cicha praca lustra”. Pozwala na znaczące wyciszenie klapiących elementów podczas fotografowania np. na oficjalnej uroczystości/koncercie.
Ekran LCD jest spory (3 cale) i o niezłej rozdzielczości (307 tysięcy pikseli). Dzięki dużej jasności i kontrastowi, pozwala na dość dobrą pracę nawet przy ostrym świetle. D300s wyposażony jest w tryb LifeView (LV), który pozwala kadrować i ostrzyć bez konieczności korzystania z wizjera optycznego. Rzecz czasami niezwykle przydatna, choć bardziej praktyczna byłaby z np. uchylnym wizjerem. Wizjer optyczny jest duży i daje 100% pokrycie kadru. Wraz z obrazem, widzianym przez obiektyw, otrzymujemy pod nim najważniejsze, aktualne parametry: wartość przysłony, czas, ISO, poziom kompensacji ekspozycji, potwierdzenie ostrości.
Migawka szczelinowa, pracuje w standardowym zakresie czasów: 1/8000 do 30s oraz w trybie „bulb”. Synchronizacja z lampą to maksymalnie 1/250s. Producent gwarantuje jej żywotność na 150.000 cykli.
Pomiar światła realizowany jest w 3 trybach – matrycowym, centralnie ważonym i punktowym. Za pomiar odpowiedzialny jest 1005 pikselowy czujnik RGB. W przypadku używania obiektywów serii „G” i „D”, wykorzystywany jest pomiar 3D Color Matrix II.
Autofocus to największa zaleta tego korpusu. Jest bardzo szybki i pewny. Do jego działania wykorzystywane jest aż 51 (!) punktów, w tym 15 krzyżowych, rozmieszczonych równomiernie po niemal całym kadrze. Sprawnie możemy przełączać się pomiędzy trybami jego pracy i metodami pomiaru, dzięki dwóm dźwigniom: przy bagnecie obiektywu i na tylnej ściance. W trybie LV AF oparty jest na detekcji kontrastu w dowolnej części kadru.
Dostępne tryby fotografowania to: priorytet przysłony (A), priorytet czasu (S), fleksja programu (P), tryb manualny (M). Dostosowaniu podlegają też ustawienia wbudowanej lampy błyskowej. Ta ostatnia jest dość słaba (liczba przewodnia 12). D300s obsługuje CLS (Creative Lighting System). Pozwala on lampie wbudowanej sterować lampami zewnętrznymi, bez konieczności instalowania dodatkowego sterownika (SU-800) lub kolejnej lampy na samym aparacie. Doskonała sprawa, jeśli wykorzystujemy więcej niż jedno źródła oświetlenia. Aparat jest kompatybilny z większością systemowych lamp, mocowanych na gorącej stopce.
Szybkostrzelność aparatu to maksymalnie 7 kl./s. W buforze aparatu zmieści się 17 RAWów lub 100 plików JPG. Warto pamiętać o dobrej karcie, by dane szybko ściągać z bufora aparatu. Dokładając lepsze źródło zasilania (grip MB-D10 z akumulatorami AA lub opcjonalnym koszykiem na EN-EL4a) uzyskujemy dodatkową klatkę na sekundę. Warto jednak zaznaczyć, że tylko w JPG i 12bit RAW’ach. Ustawiając 14bit, możemy pracować na maksymalnie 3 kl./s, czyli jak w amatorskich aparatach.
Nikon D300s nie cierpi na bolączkę swojego rzeczywistego poprzednika, D200. Pobór mocy jest dobry i można nim wykonać przynajmniej kilkaset zdjęć na jednym komplecie baterii.
Nowością, w stosunku do pozostałych puszek, jest filmowanie. Aparat pozwala na nagrywanie w trzech formatach: 1280 x 720 pix (HD) z szybkością 24 kl./s, 640 x 424 pix z szybkością 24 kl./s, 320 x 216 pix z szybkością 24 kl./s. Materiał HD jest ograniczony do pięciominutowych sekwencji, pozostały do 20 minut. Nie jest to zapis wideo najwyższych lotów, ale do większości zastosowań w zupełności wystarczy.
Obsługiwane karty pamięci to CF, oraz SD. Posiadając dwa sloty możemy zagrywać karty jedna za drugą, wykonywać jednoczesne kopie tego samego materiału na obu lub używać jedną na RAWy, a drugą na JPG (zapis RAW + JPG). Wszystko w zależności od potrzeb.
Korpus współpracuje bezproblemowo praktycznie ze wszystkimi obiektywami serii „G” (zarówno DX jak i FF) oraz serii „D”. W przypadku szkieł bez procesora, w tym wszelkich manualnych, realizowany jest automatyczny pomiar światła i potwierdzenie ostrości (do przysłony f5.6). Pozwala to na praktycznie bezproblemową pracę, z niemal każdym obiektywem, który da się do aparatu podpiąć przez bagnet. Tradycyjnie problemem są szkła M42 i wielu systemów, które z Nikon’ami nie ostrzą w nieskończoność. Ogranicza to ich zastosowanie do makro lub portretu. Część szkieł da się odpowiednio wyjustować, części wymienić bagnet, ale nie we wszystkich. Bezproblemowo Nikon ostrzy z obiektywami Pentacon-Six, Kiev i innymi średnio i wielkoformatowymi. Można próbować używać specjalnej przejściówki z soczewką korekcyjną, ale najczęściej pogarsza ona parametry szkła (ostrość, kontrast) przy maksymalnych otworach przysłony, w sposób nieakceptowalny.
Do D300s można podłączyć zewnętrzny mikrofon (standardowe wejście audio stereo: mini jack 3.5 mm) i cieszyć się świetną jakością dźwięku.
Ważną wadą, która jak na razie nie objawiła się w naszym egzemplarzu, są odłażące gumy. Pod wpływem potu i wilgoci, mają one tendencję do puchnięcia. W pewnym momencie puszcza klej pod nimi, a gumy odskakują. Nie daje się ich później wepchnąć z powrotem, a naprawa jest dość drogą imprezą. Warto mieć to na uwadze i przy pojawieniu się problemu, zaopatrzyć się w tanie zamienniki na zagranicznym serwisie aukcyjnym (do własnoręcznego podklejenia).
Obraz
12,2 megapikselowa matryca D300s była dużą nowością w tym systemie. Przez wiele lat Nikon przyzwyczajał użytkowników do małych matryc CCD i nic nie zapowiadało, że to się może zmienić. Pierwszą jaskółką był D2x, ale konkurencja była ciągle dość daleko z przodu. Ku miłemu zaskoczeniu użytkowników, w 2007 roku, zaprezentowano dwie nowe matryce CMOS, w tym jedną pełnoklatkową w profesjonalnym D3. Ówczesny monopol Canon’a został przełamany.
Obsługiwany zakres ISO to 200-3200 z możliwością programowego zejścia do ISO 100 i podbicia do ISO 6400. Bezpieczny zakres, z całkowicie akceptowalnym poziomem szumów, to maksymalnie ISO 2000. W bezpośrednim starciu, z np. D700 lub nowszymi, nawet amatorskimi matrycami, D300s dostaje mocno w kość na wyższych czułościach.
Obraz generowany przez matrycę może być zapisywany w 14 i 12 bitowych RAW’ach (kompresowanych stratnie i bezstratnie) oraz kilku rozmiarach i kompresjach JPG’ów.
Użytkowanie
W zasadzie można byłoby pisać niemal to samo co o D200. Ergonomia korpusów Nikon’a i solidność ich wykonania (poza nieszczęsnymi gumami) nie pozostawia nic do życzenia. D300s to wspaniałe narzędzie do pracy w każdych warunkach. Z perfekcyjnie działającym autofocusem i dużą szybkostrzelnością. Jest to aparat w sam raz dla fotografów przyrody, sportu i lubiących reportaż.
Przez ponad 2 lata jego użytkowania nie odnotowaliśmy ani jednego problemu. Jeśli potrzebne jest gdzieś zabranie szybkiego, uniwersalnego aparatu, a zwłaszcza tam gdzie potrzebne są ultra szerokie kąty (nie mamy UWA pod pełną klatkę) lub bardzo „długa lufa”, sięgamy pod D300s.
Jedyny mankament aparatu, to nienajlepsze osiągi na wysokich czułościach. Gdyby aparat ten był kupiony przed D700, nie byłoby pewnie takiej rozterki. Różnica w efektach pracy jest jednak dość znacząca. Tam gdzie D300s zaczyna wymiękać, D700 może jeszcze spokojnie pracować kilka kroków EV dalej.
Podsumowanie
Czy warto inwestować w D300/D300s? Zabrzmi to może dziwnie, ale odpowiedź brzmi… nie. Przynajmniej zakup wydaje się pozbawiony sensu z punktu widzenia zwykłego amatora. Przy ciągle relatywnie wysokiej cenie, aparat nie daje tyle, ile wiele nowych puszek. W formacie DX są świetne D7000 i D7100, które mają rewelacyjne matryce. Niedaleko cenowo od D300s zaczyna się D600, a więc świetna, pełna klatka. Pewne głosy przebąkują też o rychłej premierze D400… może więc warto poczekać?
„Trzyseta” może być rozwiązaniem w konkretnej sytuacji: potrzebujemy pancernego, uszczelnionego korpusu, czego nie zapewni nam żaden amatorski sprzęt. Jednocześnie liczymy się ze wszystkimi jego ograniczeniami. Jeśli trafi się wyjątkowa okazja, warto go wtedy kupić.
Przykładowe filmy, nagrane z pomocą D300s i Nikkor'a Micro 60/2.8D:
D300s to w prostej linii następca modelu D300. Choć lepiej pasowałoby określenie, wersja rozwojowa, ze względu na niewielkie zmiany w stosunku do poprzednika. Daty premier obu puszek dzielą dwa lata, jednak matryca wciąż jest ta sama, czyli niezmieniona od 2007 roku. Warto jednak zaznaczyć, że to jeden z pierwszych CMOSów w tym systemie.
Mechanika
Pod względem budowy, nie różni się znacząco od D200. Trochę inna „guzikologia”, większy ekran, słowem niewiele zmian. Jednak dla osoby pracującej intuicyjnie na sprzęcie, to spora zaleta, bo nie trzeba aparatu uczyć się na nowo. Jak przystało, na linię „semi-profi”, aparat wykonano m.in. z solidnego, twardego plastiku. Większa część jego wewnętrznego szkieletu została zrobiona ze stopów magnezu – lekkich i jednocześnie wytrzymałych. Korpus jest uszczelniony i zdolny do pracy w szerokim spektrum warunków środowiska. System uszczelek chroni go przed dostawaniem się do środka pyłów i wilgoci. Rozmiary aparatu to 147 x 114 x 74 mm, waga to ok. 920 gramów. Nie należy więc do najmniejszych i najlżejszych puszek.
Dzięki licznym przyciskom, niemal każda najważniejsza opcja i parametr, może być ustawiany z poziomu korpusu. Dzięki temu rozwiązaniu nie musimy odrywać oka od wizjera podczas fotografowania. Podobnie dzieje się dzięki tzw. „grzybkowi”, na którym znajdują się przyciski pozwalające ustawiać czułość, balans bieli, format zapisu plików. Pod nim znajduje się kółko nastaw, pozwalające na wybór zdjęć pojedynczych, seryjnych, czy wstępne podnoszenie lustra (rzecz bardzo ważna w makrofotografii). Nowością wśród trybów jest „cicha praca lustra”. Pozwala na znaczące wyciszenie klapiących elementów podczas fotografowania np. na oficjalnej uroczystości/koncercie.
Ekran LCD jest spory (3 cale) i o niezłej rozdzielczości (307 tysięcy pikseli). Dzięki dużej jasności i kontrastowi, pozwala na dość dobrą pracę nawet przy ostrym świetle. D300s wyposażony jest w tryb LifeView (LV), który pozwala kadrować i ostrzyć bez konieczności korzystania z wizjera optycznego. Rzecz czasami niezwykle przydatna, choć bardziej praktyczna byłaby z np. uchylnym wizjerem. Wizjer optyczny jest duży i daje 100% pokrycie kadru. Wraz z obrazem, widzianym przez obiektyw, otrzymujemy pod nim najważniejsze, aktualne parametry: wartość przysłony, czas, ISO, poziom kompensacji ekspozycji, potwierdzenie ostrości.
Migawka szczelinowa, pracuje w standardowym zakresie czasów: 1/8000 do 30s oraz w trybie „bulb”. Synchronizacja z lampą to maksymalnie 1/250s. Producent gwarantuje jej żywotność na 150.000 cykli.
Pomiar światła realizowany jest w 3 trybach – matrycowym, centralnie ważonym i punktowym. Za pomiar odpowiedzialny jest 1005 pikselowy czujnik RGB. W przypadku używania obiektywów serii „G” i „D”, wykorzystywany jest pomiar 3D Color Matrix II.
Autofocus to największa zaleta tego korpusu. Jest bardzo szybki i pewny. Do jego działania wykorzystywane jest aż 51 (!) punktów, w tym 15 krzyżowych, rozmieszczonych równomiernie po niemal całym kadrze. Sprawnie możemy przełączać się pomiędzy trybami jego pracy i metodami pomiaru, dzięki dwóm dźwigniom: przy bagnecie obiektywu i na tylnej ściance. W trybie LV AF oparty jest na detekcji kontrastu w dowolnej części kadru.
Dostępne tryby fotografowania to: priorytet przysłony (A), priorytet czasu (S), fleksja programu (P), tryb manualny (M). Dostosowaniu podlegają też ustawienia wbudowanej lampy błyskowej. Ta ostatnia jest dość słaba (liczba przewodnia 12). D300s obsługuje CLS (Creative Lighting System). Pozwala on lampie wbudowanej sterować lampami zewnętrznymi, bez konieczności instalowania dodatkowego sterownika (SU-800) lub kolejnej lampy na samym aparacie. Doskonała sprawa, jeśli wykorzystujemy więcej niż jedno źródła oświetlenia. Aparat jest kompatybilny z większością systemowych lamp, mocowanych na gorącej stopce.
Szybkostrzelność aparatu to maksymalnie 7 kl./s. W buforze aparatu zmieści się 17 RAWów lub 100 plików JPG. Warto pamiętać o dobrej karcie, by dane szybko ściągać z bufora aparatu. Dokładając lepsze źródło zasilania (grip MB-D10 z akumulatorami AA lub opcjonalnym koszykiem na EN-EL4a) uzyskujemy dodatkową klatkę na sekundę. Warto jednak zaznaczyć, że tylko w JPG i 12bit RAW’ach. Ustawiając 14bit, możemy pracować na maksymalnie 3 kl./s, czyli jak w amatorskich aparatach.
Nikon D300s nie cierpi na bolączkę swojego rzeczywistego poprzednika, D200. Pobór mocy jest dobry i można nim wykonać przynajmniej kilkaset zdjęć na jednym komplecie baterii.
Nowością, w stosunku do pozostałych puszek, jest filmowanie. Aparat pozwala na nagrywanie w trzech formatach: 1280 x 720 pix (HD) z szybkością 24 kl./s, 640 x 424 pix z szybkością 24 kl./s, 320 x 216 pix z szybkością 24 kl./s. Materiał HD jest ograniczony do pięciominutowych sekwencji, pozostały do 20 minut. Nie jest to zapis wideo najwyższych lotów, ale do większości zastosowań w zupełności wystarczy.
Obsługiwane karty pamięci to CF, oraz SD. Posiadając dwa sloty możemy zagrywać karty jedna za drugą, wykonywać jednoczesne kopie tego samego materiału na obu lub używać jedną na RAWy, a drugą na JPG (zapis RAW + JPG). Wszystko w zależności od potrzeb.
Korpus współpracuje bezproblemowo praktycznie ze wszystkimi obiektywami serii „G” (zarówno DX jak i FF) oraz serii „D”. W przypadku szkieł bez procesora, w tym wszelkich manualnych, realizowany jest automatyczny pomiar światła i potwierdzenie ostrości (do przysłony f5.6). Pozwala to na praktycznie bezproblemową pracę, z niemal każdym obiektywem, który da się do aparatu podpiąć przez bagnet. Tradycyjnie problemem są szkła M42 i wielu systemów, które z Nikon’ami nie ostrzą w nieskończoność. Ogranicza to ich zastosowanie do makro lub portretu. Część szkieł da się odpowiednio wyjustować, części wymienić bagnet, ale nie we wszystkich. Bezproblemowo Nikon ostrzy z obiektywami Pentacon-Six, Kiev i innymi średnio i wielkoformatowymi. Można próbować używać specjalnej przejściówki z soczewką korekcyjną, ale najczęściej pogarsza ona parametry szkła (ostrość, kontrast) przy maksymalnych otworach przysłony, w sposób nieakceptowalny.
Do D300s można podłączyć zewnętrzny mikrofon (standardowe wejście audio stereo: mini jack 3.5 mm) i cieszyć się świetną jakością dźwięku.
Ważną wadą, która jak na razie nie objawiła się w naszym egzemplarzu, są odłażące gumy. Pod wpływem potu i wilgoci, mają one tendencję do puchnięcia. W pewnym momencie puszcza klej pod nimi, a gumy odskakują. Nie daje się ich później wepchnąć z powrotem, a naprawa jest dość drogą imprezą. Warto mieć to na uwadze i przy pojawieniu się problemu, zaopatrzyć się w tanie zamienniki na zagranicznym serwisie aukcyjnym (do własnoręcznego podklejenia).
Obraz
12,2 megapikselowa matryca D300s była dużą nowością w tym systemie. Przez wiele lat Nikon przyzwyczajał użytkowników do małych matryc CCD i nic nie zapowiadało, że to się może zmienić. Pierwszą jaskółką był D2x, ale konkurencja była ciągle dość daleko z przodu. Ku miłemu zaskoczeniu użytkowników, w 2007 roku, zaprezentowano dwie nowe matryce CMOS, w tym jedną pełnoklatkową w profesjonalnym D3. Ówczesny monopol Canon’a został przełamany.
Obsługiwany zakres ISO to 200-3200 z możliwością programowego zejścia do ISO 100 i podbicia do ISO 6400. Bezpieczny zakres, z całkowicie akceptowalnym poziomem szumów, to maksymalnie ISO 2000. W bezpośrednim starciu, z np. D700 lub nowszymi, nawet amatorskimi matrycami, D300s dostaje mocno w kość na wyższych czułościach.
Obraz generowany przez matrycę może być zapisywany w 14 i 12 bitowych RAW’ach (kompresowanych stratnie i bezstratnie) oraz kilku rozmiarach i kompresjach JPG’ów.
Użytkowanie
W zasadzie można byłoby pisać niemal to samo co o D200. Ergonomia korpusów Nikon’a i solidność ich wykonania (poza nieszczęsnymi gumami) nie pozostawia nic do życzenia. D300s to wspaniałe narzędzie do pracy w każdych warunkach. Z perfekcyjnie działającym autofocusem i dużą szybkostrzelnością. Jest to aparat w sam raz dla fotografów przyrody, sportu i lubiących reportaż.
Przez ponad 2 lata jego użytkowania nie odnotowaliśmy ani jednego problemu. Jeśli potrzebne jest gdzieś zabranie szybkiego, uniwersalnego aparatu, a zwłaszcza tam gdzie potrzebne są ultra szerokie kąty (nie mamy UWA pod pełną klatkę) lub bardzo „długa lufa”, sięgamy pod D300s.
Jedyny mankament aparatu, to nienajlepsze osiągi na wysokich czułościach. Gdyby aparat ten był kupiony przed D700, nie byłoby pewnie takiej rozterki. Różnica w efektach pracy jest jednak dość znacząca. Tam gdzie D300s zaczyna wymiękać, D700 może jeszcze spokojnie pracować kilka kroków EV dalej.
Podsumowanie
Czy warto inwestować w D300/D300s? Zabrzmi to może dziwnie, ale odpowiedź brzmi… nie. Przynajmniej zakup wydaje się pozbawiony sensu z punktu widzenia zwykłego amatora. Przy ciągle relatywnie wysokiej cenie, aparat nie daje tyle, ile wiele nowych puszek. W formacie DX są świetne D7000 i D7100, które mają rewelacyjne matryce. Niedaleko cenowo od D300s zaczyna się D600, a więc świetna, pełna klatka. Pewne głosy przebąkują też o rychłej premierze D400… może więc warto poczekać?
„Trzyseta” może być rozwiązaniem w konkretnej sytuacji: potrzebujemy pancernego, uszczelnionego korpusu, czego nie zapewni nam żaden amatorski sprzęt. Jednocześnie liczymy się ze wszystkimi jego ograniczeniami. Jeśli trafi się wyjątkowa okazja, warto go wtedy kupić.
Przykładowe filmy, nagrane z pomocą D300s i Nikkor'a Micro 60/2.8D:
Hierodula membranacea vs Pholidoptera griseoaptera
Ostatnio zaktualizowane paź 10 2013 13:45
