nekog

Boa dusiciele to masywne i silne węże cechujące się zróżnicowanym ubarwieniem w zależności od podgatunku. Posiadają trójkątną głowę, wyraźnie wyodrębnioną od reszty ciała. Po obydwu stronach pyska przebiegają charakterystyczne pręgi. Wzór na grzbiecie tworzą tzw. siodła, które najczęściej mają czarny, ciemnoszary lub ciemnobrązowy kolor. Ogon pokryty jest owalnymi, nieregularnymi plamami, zwykle w odcieniach ciemnej czerwieni.

Gady te są dość popularne w hodowlach zamkniętych. Większość osobników dostępnych na rynku to mieszańce różnych podgatunków, osiągające rozmiary wyszczególnione poniżej. W naturze wielkość boa jest bardzo zróżnicowana w zależności od podgatunku czy odmiany terytorialnej. Przedstawiciele tych największych mogą osiągać nawet ponad 300 cm długości, podczas gdy osobniki odmian karłowatych często nie przekraczają 180 cm.

Duża ilość odmian kolorystycznych oraz względnie łatwa hodowla determinuje popularność tego gatunku na rynku terrarystycznym. Jednakże, decydując się na zakup boa dusiciela należy pamiętać o zapewnieniu mu właściwej opieki i odpowiednich warunków (duże terrarium, odpowiednia ilość pożywienia). Jednocześnie należy wziąć pod uwagę, że dorosłe węże tego gatunku, pomimo zazwyczaj łagodnego usposobienia, mogą być realnym zagrożeniem dla zdrowia i życia człowieka.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Agama motylowa jest jednym z kilku gatunków należących do rodzaju Leiolepis. Jest to grupa endemiczna na obszarów Azji Południowo-wschodniej. Agamy te lokowane są najczęściej w odrębnej podrodzinie Leiolepidinae, w obrębie rodziny Agamidae. Genetyczne badania tych jaszczurek dowiodły, że są blisko spokrewnione z biczogonami (podrodzina Uromastycinae).

Leiolepis belliana jest średniej wielkości agamą, dorastającą do ok 40 cm dł, z czego ponad 50% stanowi silny, okrągły w przekroju ogon. Ciało agamy motylowej jest krępe masywne i zbite, spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Głowa jest stosunkowo niewielka, zaokrąglona z krótkim tępym pyskiem. Kończyny są krótkie ale silne i masywne, służą do kopania w podłożu. Palce wszystkich kończyn zakończone mocnymi pazurami. Brak jest worka podgardzielowego. Skóra miękka, delikatna pokryta drobnymi łuskami pozbawionymi kila. Sprawia wrażenie wręcz aksamitnej w dotyku. Charakterystyczną cechą tej jaszczurki jest obecność luźnych fałdów skórnych po bokach tułowia, które mogą być dodatkowo rozpłaszczane. Fałdy te jak również całe ciało agamy motylowej pokryte jest mozaiką różnokolorowych plam i cętek. Ubarwienie dorosłych osobników zdominowane jest przez oliwkową zieleń, na której liczne są jasnozielone lub żółtawe okrągłe plamki. U niektórych osobników na grzbiecie plamki zlewają się w mniej lub bardziej wyraźne pręgi. Pysk oraz podgardle pokryte jest błekitnawymi przebarwieniami. Podbrzusze pokryte zawiłą granatowo-pomarańczową mozaiką plam. Fałdy skórne po bokach tułowia jaskrawo pomarańczowe z wyraźnymi czarnymi pręgami. Natężenie ubarwienia zależy w dużym stopniu od wieku osobnika a także jego stanu zdrowia oraz emocji.

Jest to gatunek, który został zawleczony lub wypuszczony przez człowieka na Florydzie, gdzie doskonale się zaaklimatyzował i wykazuje tendencje ekspansywną.

Jest to kolejny z wyjątkowo ubarwionych anolisów zamieszkujących Mniejsze Antyle na Karaibach, być może właśnie najpiękniejszy. Naturalnie występujący na dwóch wyspach Gwadelupy (Basse-Terre i Grande-Terre), został zawleczony również do Gujany Francuskiej na kontynencie południowoamerykańskim.

Jeśli chodzi o podgatunki, w tej chwili odróżnia się ich sześć: pięć występuje na Basse-Terre a dwa na Grande-Terre (A. m. speciosus na obu). W miejscach styku występowania różnych podgatunków występują mieszanki, co widać po wyglądzie zwłaszcza samców. Wcześniej uznawane podgatunki występujące na mniejszych wyspach w okolicach Gwadelupy zostały podniesione do rangi oddzielnych gatunków (A. ferreus, A. terraealtae, A.kahouannensis, A.chrysops, A.caryae oraz A.desiradei).

Anolis roquet stosunkowo rzadko spotykany w prywatnych hodowlach,wciąż ustępuje miejsca popularniejszemu Anolis carolinensis. Na uwagę zasługuje zwłaszcza jego ubarwienie-na zielonym tle do połowy tułowia występują czarno-niebieskie znaczenie. Na nich znajdują się jaśniejsze kremowo-żółte plamy. Posiadają też żółty fałd podgardzielowy. Poszczególne podgatunki nieznacznie różnią się ubarwieniem i wielkością.