Serpentin

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Brak charakterystyki

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Rak rozmnażający się przez partenogenezę. Osiąga około 8 cm długości, niezwykle rzadko do 12 cm. Ma bardzo ładne, brązowe, cętkowane czarno i beżowo ubarwienie, które jest zmienne i niepowtarzalne u każdego osobnika, mimo że genetycznie wszystkie osobniki są identycznymi klonami (układ cętek rozwija się prawdopodobnie losowo). Rak ten jest jednym z najłatwiejszych i najbardziej bezproblemowych zwierząt w hodowli. Toleruje bardzo różne warunki środowiskowe i niemal każdy rodzaj karmy. Rozmnaża się bardzo łatwo i nie potrzebuje dużego akwarium.

Brak charakterystyki

Jedna z największych modliszek na świecie. Agresywny i żarłoczny gatunek - wygłodzona nie zawaha się nawet zaatakować małego ptaka czy mysz. W hodowli znane są przypadki, że zaniepokojona potrafi swoją agresję skierować w kierunku oczu hodowcy. Gatunek bardzo płodny - w jednym kokonie może się znajdować 300 młodych a samych kokonów może być aż 6 (osiągają nawet 5 cm długości).

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 8-9 cm

Brak charakterystyki

Do rodzaju Platymeris należy 13 gatunków sporej wielkości pluskwiaków. Występują wyłącznie w Afryce.

Wykaz gatunków:

Platymeris biguttata (Linnaeus, 1767)
Platymeris charon Jeannel, 1917
Platymeris erebus Distant, 1902
Platymeris flavipes Bergroth, 1920
Platymeris guttatipennis Stål, 1859
Platymeris insignis Germar & Brendt, 1856
Platymeris kavirondo Jeannel, 1917
Platymeris laevicollis Distant, 1919
Platymeris nigripes Villiers, 1944
Platymeris pyrrhula Germar, 1837
Platymeris rhadamanthus Gerstaecker, 1873
Platymeris rufipes Jeannel, 1917
Platymeris swirei Distant, 1919

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.

Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.

Brak charakterystyki

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Średniej wielkości karaczan o kosmopolitycznym zasięgu występowania osiągający 25-30 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Bardzo charakterystyczna, liściowate wyrostki na konczynach, przedpleczu i głowie.

Wielkość samca: 5 cm
Wielkość samicy: 6 cm

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Całe ciało dorosłych samic jest czarno-szare pokryte długimi gęstymi włoskami. Młode tego gatunku są różowe z ciemną plamką na odwłoku. Kolory dorosłych osobników przybierają po 6-7 linieniu, bardzo łatwo pomylić je w pierwszych fazach rozwoju z pająkami takimi jak Acanthoscurria, Brachypelma, Nhandu.

Ubarwienie ciemno brązowe, wpadające niemal w czerń. Nogi i telson żółtawe. W odróżnieniu od rodziny Buthidae posiada cienką metasomę oraz potężne szczypce.

Niewielki płaz z rodziny grzbietorodowatych (Pipidae). Obok Hymenochirus boettgeri najpopularniejszy gatunek w hodowlach, chociaż rzadziej spotykany od tego pierwszego. Różni się od niego przede wszystkim budową tylnych nóg - u curtipesa linia boczna ciała dość płynnie przechodzi w linię nogi, podczas gdy u Hymenochirus boettgeri występuje wyraźne wcięcie. Poza detalami budowy i ubarwienia, wszystkie gatunki karlików prowadzą podobny tryb życia i posiadają zbliżone wymagania hodowlane.

Jest to średniej wielkości żółw osiągający wielkość od 13-25 cm. Karapaks jest szeroki i nisko wysklepiony,jest koloru jasnożółtego, brązowego lub oliwkowego z rozległymi ciemnymi plamami na każdej tarczce. Plastron jest ciemny z żółtymi szwami.

Warunki życia żółwi stepowych są ekstremalne, tak więc okres ich aktywności w naturze przypada na 3-4 miesiące w roku, resztę czasu spędzają zakopane w ziemi. W zimie hibernują, natomiast w najgorętsze okresy zapadają w sen letni (estywacja)

Ciało jest masywne i krępe. Ogon jest długi, bocznie spłaszczony.Na grzbiecie znajduje się gładki grzebień - od karku do końca ogona. Głowa jest duża, lekko spłaszczona z małymi oczami umieszczonymi grzbietowo. Aksolotle pozbawione są powiek. Za głową, po obu stronach ciała, widoczne są po każdej stronie trzy pary pierzastych skrzeli zewnętrznych, którymi płaz często porusza.

Do rodzaju Platymeris należy 13 gatunków sporej wielkości pluskwiaków. Występują wyłącznie w Afryce.

Wykaz gatunków:

Platymeris biguttata (Linnaeus, 1767)
Platymeris charon Jeannel, 1917
Platymeris erebus Distant, 1902
Platymeris flavipes Bergroth, 1920
Platymeris guttatipennis Stål, 1859
Platymeris insignis Germar & Brendt, 1856
Platymeris kavirondo Jeannel, 1917
Platymeris laevicollis Distant, 1919
Platymeris nigripes Villiers, 1944
Platymeris pyrrhula Germar, 1837
Platymeris rhadamanthus Gerstaecker, 1873
Platymeris rufipes Jeannel, 1917
Platymeris swirei Distant, 1919

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Brak charakterystyki

Gatunki z rodzaju Eublaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-50 mm.

Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Są to żółwie osiągające wielkość 20-30 cm. Pancerz jest wysoko wysklepiony, ma barwę jasnożółtą, jasnobrązową lub oliwkowobrązową. Na środku każdej tarczki widnieje ciemnobrązowa lub czarna plama. Przednie kończyny zaopatrzone w pięć pazurów, tylne w cztery. Na czubku ogona znajduje się duża łuska. Pancerz brzuszny (plastron) również barwy żółtawej lub jasnobrązowej z czarnymi plamami.

Żółw grecki często mylony jest z żółwiem śródziemnomorskim, zwanym również mauretańskim (Testudo gracea). Lecz występuje kilka cech różniących te dwa gatunki:

- nie podzielona tarczka nadogonowa u Testudo gracea
- ogon zakończony pazurem u Testudo hermanni
- obecność ostróg na tylnych nogach żółwia mauretańskiego Testudo graeca

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Wąż smugooki ma jedną z największej ilości nazw w polskiej terrarystyce: tajwański, długoogonowy, smugooki, jasnogrzbiety, chiński. Choć nazwa "chiński" jest używana przy jeszcze kilku innych gatunkach węży, głównie z racji pochodzenia. W zależności od podgatunku, jego zasięg występowania obejmuje znaczy obszar wschodniej Azji oraz Indochin. Należy on do gatunków duży węży z rodziny "właściwych". W większości podgatunków osiąga wielkość od 150 do 250 cm. Ogólnie wygląd węża charakteryzuje duża owalna głowa wyodrębniona od reszty ciała. Jest to dość masywny i silny wąż, szczególnie gdy zaczyna osiągać maksymalne rozmiary wówczas jego grubość osiąga średnicę przedramienia dorosłego człowieka. Kolejną charakterystyczna cechą jest widoczna ciemna smuga przebiegająca z tyłu oczu do końca głowy. Wzór w zależności od podgatunku ma rożne ubarwienie, choć dominującymi kolorami jest biały, żółty, szary, niebiesko-szary oraz czarny.
Wąż wykazuje największą aktywność w godzinach porannych oraz w ciągu dnia.

Niewielki karaczan o zasięgu kosmopolitycznym osiągający 15-21 mm długości. Wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, niezakopujący się. Notowany jako owad synantropijny.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Wąż średniej wielkości. Samce nie przekraczają 100 cm. Samice większe dorastają do 130 cm. Smukła budowa ciała. Oko duże o okrągłych źrenicach o bursztynowych tęczówkach. W kolorystyce dominuje kolor brązowy. Przednia część od głowy poprzez szyję wielobarwna od bieli, beżu poprzez kremowy, żółty do pomarańczowego i czekoladowego, pręgi, cętki i pasy. Ogon długi z czekoladowymi i białymi pasami. Na głowie od oka przebiega czarny pas.

Średniej wielkości karaczan osiągający 24-28 mm długości, spędzający dużo czasu w podłożu, rozwój larwalny również związany z podłożem. Samce potrafią wspinać się po gładkich pionowych powierzchniach.

Średniej wielkości karaczan osiągający 24-28 mm o kosmopolitycznym zasięgu występowania, notowany bywa jako owad synantropijny.

Deropeltis paulinoi jest karaczanem o wyraźnym dymorfizmie, samce potrafią dobrze latać. Karaczan ten dobrze wspina się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zagrzebuje się Osiągają wielkość 32 - 38 mm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki