Ingo15

Występuje absolutnie wszędzie, stanowiąc najliczniejszy gatunek myrmekofauny większości rejonów. Spotkac ja można w miastach, w lasach, na łąkach i w próchniejącym drewnie. Często gniazduje w okolicach drzew zaatakowanych przez mszyce.

Pospolita mrówka, występująca w całej Europie (również w Polsce - znana jako podziemnica zwyczajna) oraz w Ameryce Północnej. Gniazduje w budowanych przez siebie ziemnych kopcach na słonecznych łąkach, często porośniętych trawą, pełniących funkcję klimatyzatorów (są one skonstruowane tak, że zapewniają ciągły obieg powietrza oraz właściwą temperaturę), żywi się prawie wyłącznie spadzią mszyc korzeniowych, którymi troskliwie się opiekuje, rzadko można spotkać ją na powierzchni. Królowa zakłada gniazdo samodzielnie, lub z grupą innych królowych (pleometrozja). W tym drugim przypadku, ze względu na monoginiczność gatunku, po pewnym okresie, gdy kolonia już się ustabilizuje, w wyniku walk ustala się hierarchia dominacji pomiędzy królowymi. Zazwyczaj po jakimś czasie robotnice redukują ich liczbę do jednej - tej najwyżej położonej w hierarchii. Rzadziej królowe rozpraszają się po gnieździe, zajmując odseparowane od siebie komory i pozostając wobec siebie wciąż agresywne, niemniej jednak przeżywając - wtedy dochodzi do wykształcenia oligoginii. Robotnica ma długość od 2,2 do 4,8 mm i jest żółta lub żółtobrunatna; królowa mierzy 7,2 - 9,5 mm, może być w różnych odcieniach koloru brunatnego. Samiec ciemniejszy, niekiedy prawie czarny; mierzy 3,5 - 5,0 mm

Gatunek należący do większych przedstawicieli rodzaju Camponotus. Posiada podział kastowy: minor, media, major i super major. Głowa i odwłok masywne, ciemnobrązowe, przedplecze rudawe. Ciało pokryte szczecinkami.

• Camponotus fallax, to średniej wielkości mrówka występująca w lasach mieszanych na terenie całego kraju, jednak nie jest gatunkiem pospolitym i dosyć ciężko zlokalizować kolonie. Jest dendrofilem, gniazduje prawie wyłącznie w szczelinach drzew. Kolonia zakładana w sposób klasztorny, może liczyć do kilkunastu tysięcy robotnic.
• Jako jedne z nielicznych gatunków, wykazują aktywność głównie nocną w dzień skryte i płochliwe.
• Gatunek agresywny, często aktywnie poluje na inne gatunki mrówek.

Karapaks zazwyczaj szary bez znaczeń. Plastron jaśniejszy z różowo - koralowymi znaczeniami, które nie bledną wraz z wiekiem. Głowa ciemnoszara z żółtym paskiem za okiem.

Płaszcz barwy jasnożółtej, kremowej, przypominającej kolor banana, po środku płaszcza biegnie delikatnie ciemniejszy pas od skorupy aż do głowy. Skorupa w całości kremowa z nielicznymi słabo zaznaczonymi żółtawymi pasami.

[1; opis gat.]
Muszla długości przeciętnie 6-7 cm (na wolności 5-7 cm) do 9 cm.

Gmachówka drzewotoczna to największa mrówka europejskiej myrmekofauny

Duży gatunek mrówek gniazdujących w próchniejącym drewnie i w żywych drzewach iglastych. Jest to gatunek występujący na terenach górskich strefy klimatu umiarkowanego, także w Polsce. Gatunek Camponotus herculeanus jest aktywny głównie nocą. Rójka trwa od końca maja do końca czerwca. Młode królowe zakłada kolonię w sposób klasztorny, w małej jamce lub pod kamieniem, młoda królowa składa 10-20 jajek. Wielkość rozwiniętej kolonii może dochodzić od kilku do kilkunastu tysięcy osobników. Kolonia w porównaniu z innymi gatunkami mrówek rozwija się bardzo powoli. Gatunek Camponotus herculeanus wymaga zimowania tak jak wszystkie rodzime gatunki.

Pająk bardzo ciekawie ubarwiony. Białe ciało pokryte czarnymi plamkami i cętkami tworzy prześliczną mozaikę. Odnóża dość długie i masywne w stosunku do ciała, pokryte są naprzemiennie biało czarnymi prążkami. Samiczki są większe i masywniejsze od samców dorastając do 2-2,5 cm dc, z odnóżami do ok 8 cm.

Skorpion od dużych czerwonych szczypcach, dorasta do 12-15 cm. Barwa skorpiona od brązowego po czerwonawy.

W naturze Morpho peleides zamieszkuje lasy deszczowe Ameryki Środkowej i Południowej. Jest to motyl dzienny.

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Muszla skręcona spiralnie, długości od 6 do nawet 20 cm, przeciętnie 12-15 cm. Ubarwienie muszli u dzikich ślimaków zależnie od podgatunku: ciemnobrązowe, jasnobrązowe, lekko oliwkowe z jasnymi pasami o zmiennym rysunku, które z wiekiem zanikają. Wnętrze muszli jasne, niebieskawe lub szarawe.
Ciało ślimaka jasnobrązowe do ciemnobrązowego z ciemnym pasem biegnącym od głowy.

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.