Paraponera

Gatunek pochodzący ze strefy śródziemnomorskiej. Zamieszkuje północną Afrykę oraz południe Europy (obecnie aż po Wyspy Brytyjskie).
Muszla zaokrąglona, wielkości 2,5 do 4,5 cm, z zaznaczoną wargą. Barwa muszli od jasnożółtej po odcienie brązu, może posiadać jasne lub ciemne (brązowe, czarne) pasy różnej szerokości oraz cętki. Ciało ślimaka jasnoszare do ciemnoszarego, z wyraźnym pasem biegnącym od głowy.

Ślimaki Veronicella sloanei - są to dość płaskie ślimaki o długości 11-14 cm. Przeważnie jedyną widoczną częścią głowy są czułka. Są koloru ciemno brązowego/kremowego, na spodzie za to lekko kremowego. Gatunek jest bardzo aktywny , może być trzymany grupowo bez wykazywania kanibalizmu. występuje na : Bermudach, Kubie, Barbados, Dominice, Republice Dominikańskiej, Saint Vincent.

Muszla skręcona spiralnie, długości od 6 do nawet 20 cm, przeciętnie 12-15 cm. Ubarwienie muszli u dzikich ślimaków zależnie od podgatunku: ciemnobrązowe, jasnobrązowe, lekko oliwkowe z jasnymi pasami o zmiennym rysunku, które z wiekiem zanikają. Wnętrze muszli jasne, niebieskawe lub szarawe.
Ciało ślimaka jasnobrązowe do ciemnobrązowego z ciemnym pasem biegnącym od głowy.

Boki płaszcza barwy ciemno kremowej, głowa, oraz pas od niej do skorupy ciemne, niemalże czarne, wzdłuż paska płaszcz ma kolor rdzawo - brązowy. Skorupa kremowa, z brązowymi cętkami i pasami, które u młodych osobników są bardzo regularne, u starszych stają się nieregularne, a ich powierzchnie są coraz bardziej poszarpane.

[źródło: 1; opis gatunkowy]
Muszla długości przeciętnie 11-12 cm, rzadko większej niż 15 cm.
Pierwotny zasięg L.reticulata obejmował Zanzibar.

Występuje absolutnie wszędzie, stanowiąc najliczniejszy gatunek myrmekofauny większości rejonów. Spotkac ja można w miastach, w lasach, na łąkach i w próchniejącym drewnie. Często gniazduje w okolicach drzew zaatakowanych przez mszyce.

Wścieklica dorodna, to największa "czerwona mrówa", a także jedyny przedstawiciel rodzaju Manica w Europie. Charakteryzuje się powolnym, dostojnym krokiem, jednak zaniepokojona zaczyna nerwowo szarżować w stronę agresora.

Występuje wyłącznie na południu kraju, liczne populacje w małopolsce, a także województwie górnośląskim, częściowo w opolskim. Północny zasięg występowania sięga Busko-Zdroju, rzadko spotykana wyżej.

Robotnice mierzą od 5 do 9mm, głowa i przedplecze brunatne, silnie "pofałdowane" z nielicznymi szczecinkami. Podwójny stylik, odwłok błyszczący, czerwony. Posiadają żądło.

Kolonie liczne, składające się nawet z kilku tysięcy robotnic, zakładane w sposób pół-klasztorny (królowa sama wychowuje pierwsze robotnice, ale również aktywnie szuka pokarmu). Większe kolonie przyjmują świeżo zaplemnione matki, tworząc kolonie poliginiczne.

Mrówka żniwiarka ( Messor barbarus ) To dość duże mrówki charakteryzujące się podziałem klasztornym. Nie są dość wymagające. Najczęściej występują w obszarze Morza Śródziemnego ale także w : Hiszpanii, Portugalii , południowej Francji, Włochach, Chorwacji, Grecji , Turcji. Dorosłe kolonie tego gatunku liczą około 9-11 tysięcy mrówek

Średniej wielkości karaczan osiągający 35-40 mm długości, jedynie dorosłe osobniki wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach.

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.

Pospolita mrówka, występująca w całej Europie (również w Polsce - znana jako podziemnica zwyczajna) oraz w Ameryce Północnej. Gniazduje w budowanych przez siebie ziemnych kopcach na słonecznych łąkach, często porośniętych trawą, pełniących funkcję klimatyzatorów (są one skonstruowane tak, że zapewniają ciągły obieg powietrza oraz właściwą temperaturę), żywi się prawie wyłącznie spadzią mszyc korzeniowych, którymi troskliwie się opiekuje, rzadko można spotkać ją na powierzchni. Królowa zakłada gniazdo samodzielnie, lub z grupą innych królowych (pleometrozja). W tym drugim przypadku, ze względu na monoginiczność gatunku, po pewnym okresie, gdy kolonia już się ustabilizuje, w wyniku walk ustala się hierarchia dominacji pomiędzy królowymi. Zazwyczaj po jakimś czasie robotnice redukują ich liczbę do jednej - tej najwyżej położonej w hierarchii. Rzadziej królowe rozpraszają się po gnieździe, zajmując odseparowane od siebie komory i pozostając wobec siebie wciąż agresywne, niemniej jednak przeżywając - wtedy dochodzi do wykształcenia oligoginii. Robotnica ma długość od 2,2 do 4,8 mm i jest żółta lub żółtobrunatna; królowa mierzy 7,2 - 9,5 mm, może być w różnych odcieniach koloru brunatnego. Samiec ciemniejszy, niekiedy prawie czarny; mierzy 3,5 - 5,0 mm

Brak charakterystyki