Staruszek

Brak charakterystyki

Scynk krokodylowy nie cieszy się dużą popularnością wśród terrarystów. W terrariach spotykany jest bardzo rzadko. Niełatwo również zakupić ten gatunek, który wciąż jest częściej importowany niż rozmnażany w niewoli. Nikt jednak nie może odmówić tej osobliwej jaszczurce niezwykłego i oryginalnego wyglądu. Prawdę mówiąc scynk ten nie przypomina innych przedstawicieli swojej rodziny. Kolczasty wygląd sprawia, że wielu kojarzy go raczej z szyszkowcem (Cordylus sp.) niż ze scynkami, choć pomarańczowo-czerwone obwódki wokół oczu sprawiają, że trudno pomylić go z innym gatunkiem. Specyficzny wygląd to jednak nie jedyna zaleta scynka krokodylowego. Wyróżnia go także osobliwe zachowanie oraz wiele niezwykłych cech anatomicznych i morfologicznych. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech gatunku jest obecność pomarańczowo-czerwonych obwódek wokół oczu. Ubarwienie młodych osobników odmienne (charakterystyczna żółta głowa).

Japalura splendida jest stosunkowo niewielką agamą, dorosłe osobniki osiągają 18-25 cm dł. z czego połowa przypada na ogon. Charakteryzuje się zbitą, masywną budową ciała. Ogon jest walcowaty i gruby u nasady. Kończyny stosunkowo krótkie i masywne. Głowa duża w stosunku do wielkości ciała, z krótkim pyskiem. Cechy budowy ciała są prawdopodobnie przystosowaniem do środowiska w jakim występuje ten gatunek. Zasiedla obszary podgórskie i górskie, od 350 do ponad 3000 metrów nad poziomem morza. Masywna budowa ciała , jak w przypadku wielu innych gatunków zasiedlających chłodniejsze rejony ma za zadanie ograniczenie utraty ciepła nagromadzonego podczas wygrzewania na słońcu.
Ciało tej agamy pokryte jest w większości granulkowatymi, jednorodnej wielkości łuskami. Na kończynach i ogonie, a także wzdłuż grzbietu łuski są wydłużone, zachodzące na siebie z delikatnie zaznaczonym kilem. Na karku widoczny jest rząd powiększonych, spłaszczonych łusek tworzących niski grzebień. Worek podgardzielowy słabo zaznaczony. Agama ta odznacza się bardzo charakterystycznym ubarwieniem ciała. Tło stanowi kolor ciemnobrunatny, oliwkowy lub niekiedy czarny, na którym widnieje mozaika zielonych cętek. Wzdłuż grzbietu biegną jaskrawo zielone pręgi. Na wierzchu czaszki widoczne są również zielone jaskrawe plamy. Obwódka pyska, podgardle oraz podbrzusze jest kremowobiałe.

Gatunek ten zasiedla południowo -zachodnie prowincje Chin: Hunan, Hubei, Guizhou, Junan, Syczuan, Ganzu i Henan a także poludniowo-wschodnie obszary Tybetu.

W handlu najczęściej dostępny oprócz C. tropidosternum również C. jonesii (niegdyś traktowane jako dwa podgatunki jednego gatunku). Należy więc zwrócić uwagę na to jaki gatunek nabywamy, aby nie łączyć ze sobą obu jaszczurek.

Różnica między gatunkami w liczbie rzędów tarczek brzusznych przedstawia się następująco: ventralia (u C. tropidosternum 28-30, u C.jonesii 22-26 rzędów), zaś w liczbie rzędów tarczek grzbietowych: dorsalia (u C. tropidosternum 24-26, u C. jonesii 21-26 rzędów). Szyszkowiec tropikalny jest większy (SVL 88 mm), C. jonesii dorasta do 75 mm (bez ogona). U C. tropidosternum stosunek długości ogona do długości ciała jest większy (75-110%) niż u C. jonesii (66-87%).

Odmienne jest także położenie nozdrzy u obu gatunków. U C. tropidosternum znajdują się one w dolnym tylnym "rogu" tarczki nasal, zaś u C. jonesii w jej centrum.

Dodatkowo zauważalna jest różnica w ubarwieniu. U C. jonesii charakterystyczne są dwa jaśniejsze pasma przebiegające po obu stronach grzbietu. U C. tropidosternum grzbiet jest bardziej jednolity.

Brak charakterystyki