Hommi

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

W ciągu jednego roku wydaje dwa pokolenia. Zimuje w stadium poczwarki, z której wykluwa się w zależności od temperatury w połowie kwietnia i początkach maja. Jaja owalne lekko spłaszczone koloru brązowego wielkości 2,6 x 2,5mm. Po 10–14 dniach wylęgają się z nich czarne pokryte szczecinkami gąsieniczki z karminowo brązowymi głowami. Hodowlę larw prowadzimy podobnie jak u jedwabnika Antheraea yamamai. Po drugim linieniu gąsienice przybierają barwę jasnozieloną. Głowy Antheraea pernyi w początkowych stadiach jasnoszarougrowe w duże ciemne plamy, u osobników dorosłych po 4 linieniu jasnougrowe w drobne kropki. Na czubkach wyrostków grzbietowych wyrośnięte gąsienice maja cienkie włoski zakończone buławkami. Na nodze analnej jasnobrązowa trójkątna plama. Podobnie jak Antheraea yamamai posiadają na ciele srebrne kroplowate twory i niebieskie brodawki. Rozwój pierwszego pokolenia trwa ok. 4-5 tygodni, gąsienice przepoczwarczają się w jasno beżowych oprzędach, które budują między liśćmi, gałęziami lub na ścianach hodowlarki. Wylęg następuje po około 4-6 tygodniach w zależności od warunków otoczenia głównie temperatury. Gąsienice drugiego pokolenia rozwijają się dłużej. Motyle wylęgają się we wrześniu. Aby zapewnić ciągłość hodowli bezpieczniej oprzędy drugiego pokolenia motyli umieścić w lodówce a późną jesienią poczwarki wynieść w pojemniku na balkon lub werandę do przezimowania. Należy uważać na silne mrozy mogące spowodować ich wymarznięcie. Bez problemu znoszą temperatury około zera. Rozmnażanie przeprowadzamy podobnie jak Antheraea yamamai w dużych klatkach lub pudłach. (patrz też Lepidoptera).

Jest to duży masywny motyl o rozpiętości skrzydeł 110-160 mm, o dużej indywidualnej zmienności kolorystycznej. Podstawowe ubarwienie to różne odcienie ochry, oliwki, brązu z ciemniejszymi mglistymi przepaskami. Szczególnie piękne jest jasne żółtozłote ubarwienie samic z karminowymi szerokimi pasmami. Na obu parach skrzydeł występują dwubarwne plamki oczne z czarnym obrzeżeniem i przezroczystym okienkiem pozbawionym łusek.

Brak charakterystyki

Największy motyl europejski. Rozpiętość skrzydeł 115-160 mm. Dymorfizm płciowy słabo zaznaczony. Samica nieco większa od samca. Głowa mała ciemnobrunatna. Przednia część tułowia biała. Skrzydła szarobrunatne z zygzakowatymi przepaskami. Na obu parach skrzydeł występuje rysunek przypominający pawie oczy.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Pająk odkryty stosunkowo niedawno, a już cieszy się wysoką popularnością.

Posiada bardzo intensywnie zielone ubarwienie. Głowa tych modliszek jest trójkątna z dużymi dobrze rozwiniętymi i szeroko rozstawionymi oczami. Charakterystyczne niebiesko-fioletowe plamy na wewnętrznej stronie chwytaków dodają im uroku jak również pozwalają na odróżnienie od innych gatunków modliszek np. Miomantis caffra.

Wielkość samca: 3,5 cm
Wielkość samicy: 3,5 - 4 cm

Charakterystyczną cechą gatunków z rodzaju Creobroter jest „oko” występujące na soczyście zielonej pierwszej parze skrzydeł. Druga para skrzydeł dwukolorowa, bliżej ciała skrzydła mają kolor czerwony, pozostała część łącznie z końcówkami skrzydeł czarna.

Wielkość samca: 3,0 cm
Wielkość samicy: 3,5-4,0 cm

Modliszki o bardzo charakterystycznym wyglądzie, nawet larwy L1 można z łatwością oznaczyć do gatunku. Ubarwienie brązowo - szare we wszystkich stadiach. Pronotum osobników dorosłych jest chropowate, a spodnia strona skrzydeł pierwszej pary zabarwiona na czerwono. Skrzydła drugiej pary są czarne.

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 7-8 cm

Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Jest to jeden z najbardziej popularnych karaczanów karmowych. Swoją popularność zawdzięcza dużej płodność, łatwości w hodowli, odpowiedniej wielkości (40-48 mm) oraz tym, że nie wspina się po gładkich pionowych powierzchniach. Jednak ostatnimi czasy, często pojawiają się informacje o uczuleniach na ten gatunek.

Niewielka modliszka o normlanej, typowej budowie ciała, z charakterystycznymi zielonymi paskami na skrzydłach. Przeważający kolor u tego gatunku to brąz.

Brak charakterystyki

Niewielki owad (wielkości 2–3 mm) z rzędu muchówek. Jest gatunkiem należącym do bezkręgowych organizmów modelowych.
W środowisku naturalnym owady te spotkać można w pobliżu drzew owocowych, wokół fermentujących owoców, ale przywabiają je także zapachy produktów jak wino, konfitury, dżemy i ocet. Nazwa muszka owocowa pochodzi stąd, iż owady te odżywiają się drożdżami żyjącymi na gnijących owocach. Taksonomicznie nie jest to prawdziwa mucha owocowa, bo nie rozmnaża się w owocach rosnących na drzewach, lecz w tych, które już opadną i zaczną gnić. Nie jest więc szkodnikiem upraw rolnych, choć może powodować szkody w przetworach owocowych.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki