boo6

Brak charakterystyki

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Brak charakterystyki

Osobniki różnych podgatunków G. albogularis różnią się nieco ubarwieniem oraz rozmiarem. Najbardziej pospolite i dostępne w handlu to:
1) G. a. albogularis - forma nominalna dorasta maksymalnie do 9 cm długości całkowitej
2) G. a. notatus - najmniejszy z gatunku, samce dorastają do 7,5 cm, podczas gdy samice do 7 cm
3) G. a. fuscus - największy, długość całkowita nierzadko, ale też nieznacznie, przekracza 9 cm

Brak charakterystyki

Jest to największy żyjący obecnie w Europie gatunek żółwia lądowego. Dorasta do 40 dł karapaksu (maksymalnie do 50 cm) i może ważyć nawet powyżej 10 kilogramów. Najczęściej jednak osiągają znacznie mniejsze rozmiary, przeciętnie ok 25-30 cm dł. karapaksu i ok 2,5 kg wagi. W odróżnieniu od innych gatunków z rodzaju Testudo, żółw obrzeżony charakteryzuje się stosunkowo długim pancerzem oraz silnie powiększonymi i poszerzonymi płytkami tylnej części pancerza. Cecha ta jest szczególnie widoczna u dorosłych samców. Dorosłe osobniki są ciemno ubarwione, niektóre wręcz całkowicie czarne (zwłaszcza stare samce). Na płytkach karapaksu nieregularne żółte plamy, zwłaszcza u młodych okazów.Na plastronie wyraźnie widoczne czarne, trójkątne plamy. Tarczka nadogonowa nie podzielona. Brak modzeli udowych i kolca na ogonie.

Gatunek ten ma ograniczony naturalny zasięg występowania. Pierwotnie obejmował on południową część Grecji, na południe od Góry Olimp. Spotykany jest na wyspach Morza Egejskiego: Korfy, Skyros, Poros, Paros w tym wypadku trudno orzec czy jest to zasięg naturalny, Introdukowany na Sardynii (przypuszczalnie podczas II Wojny Światowej, być może wcześniej), do Włoch (Toskania) i północnych rejonów Grecji.Notowany także w Turcji, Albanii, Macedonii i Bułgarii - są to najczęściej porzucone żółwie hodowlane.

Dorosłe żółwie dorastają do prawie 14 cm, jednak przeważnie ich wielkość nie przekracza 11 cm. Jako niewielkie i wymagające niedużego zbiornika świetnie nadają się do domowych zbiorników. Gady te posiadają bardzo silne szczęki, przystosowane do kruszenia skorup mięczaków, z łatwością potrafią rozciąć skórę nieuważnemu hodowcy. W środowisku naturalnym ich systemem obronnym jest w sytuacji stresowej wydzielanie substancji o drażniącym piżmowym zapachu. W warunkach hodowlanych żółwie tracą tą umiejętność jednak zdarzają się wyjątki. U młodych osobników, oraz samców często występuje agresja, dlatego zaleca się trzymać żółwie pojedynczo.

Brak charakterystyki