Jacek_Szubert

Identyfikacja w tym stadium jest niemożliwa, zresztą nie wiem czy będzie potrzebna, bo skorpion wygląda na prawie trupa.

Rodzaj Leiurus, przez długi czas reprezentowany jedynie przez L. quinquestriatus, występuje na północy Afryki oraz Środkowym Wschodzie. Jad jego przestawicieli jest wysoce toksyczny i skomplikowany chemicznie, co skutkowało zainteresowaniem naukowców głównie pod tym kątem. Mimo gęstości populacji jednak do tej pory nie przyjrzano się wystarczająco dokładnie jego taksonomii.

http://scorpiones.pl/aktualnosci/611-rewizja-rodzaju-leiurus

Podrodzina Eumenophorinae jest obecnie znana z 11 rodzajów występujących w Afryce, południowo-zachodniej części Arabii Saudyjskiej, a także na Madagaskarze i przyległych wyspach. Oraz w Ghatach Zachodnich w Indiach.

Dokonano analizy rodzaju Heterophrictus Pocock, 1900 oraz Neoheterophrictus Siliwal & Raven, 2012, co poskutkowało dodaniem do nich czterech, nowoopisanych gatunków:

• H. aareyensis,
• H. milleti,
• N. amboli,
• N. smithi.

Opisano także nowy rodzaj, umieszczając w nim dwa znane wcześniej gatunki (Plesiophrictus collinus i Plesiophrictus raja), oraz jeden nowy: Sahydroaraneus hirsti.

Plesiophrictus mahabaleshwari Tikader, 1977, który do tej pory był synonimem Heterophrictus milleti Pocock, 1900, obecnie uznawany jest za synonim Heterophrictus blatteri (Gravely, 1935).

Plesiophrictus bhori Gravely, 1915 przeniesiony został do rodzaju Neoheterophrictus, dając Neoheterophrictus bhori (Gravely, 1915).

Podrodzina Eumenophorinae Pocock, 1897 w Indiach prezentuje się więc następująco:

• Heterophrictus Pocock, 1900
  • Heterophrictus aareyensis Mirza & Sanap, sp. nov.
  • H. blatteri Gravely, 1935, new combination
  • H. milleti Pocock 1900
  • H. raveni Mirza & Sanap, sp. nov.
• Neoheterophrictus Siliwal & Raven, 2012
  • N. amboli Mirza & Sanap, sp. nov.
  • N. crurofulvus Siliwal et al. 2012
  • N. sahyadri Siliwal et al. 2012
  • N. smithi Mirza & Sanap, sp. nov.
  • N. uttarakannada Siliwal et al. 2012
  • N. bhori Gravely, 1915, new combination
  • N. madraspatanus Gravely 1935.
• Sahydroaraneus Mirza & Sanap, gen. nov.
  • S. hirsti Mirza & Sanap, sp. nov.
  • S. collinus Pocock, 1899, new combination
  • S. raja Gravely 1915, new combination

Bibliografia

• Mirza ZA, Sanap RV, Bhosale H (2014) Preliminary Review of Indian Eumenophorinae (Araneae: Theraphosidae) with Description of a New Genus and Five New Species from the Western Ghats. PLoS ONE 9(2): e87928. doi:10.1371/journal.pone.0087928.

Do niedawna Scorpio armillatus opisany w 1841 roku przez Gervais’a był młodszym synonimem Lychas mucronatus. Jednak po przebadaniu uznanego za zaginionego holotypu okazał się być ważnym gatunkiem, a opisany pół wieku później Lychas infuscatus, również zamieszkujący Filipiny, jest jego młodszym synonimem.

Więcej informacji morfologicznych jak i hodowlanych możecie przeczytać w zaktualizowanym opisie.

Bibliografia
Lourenco WR. Redécouverte du type de Scorpio armillatus Gervais, 1841 = Lychas armillatus (Gervais) (Scorpiones: Buthidae). Revista Iberica de Arachnologia. 2013 (23):117-8.

Thrigmopoeinae to podrodzina Theraphosidae reprezentowana przez 8 gatunków w 2 rodajach: Haploclastus oraz Thrigmopoeus. Haploclastus satyanus, opisany przez Barmana w 1978 na podstawie osobników z Himalajów, uznany został obecnie za incertae sedis - sugeruje się błędne umieszczenie w rodzaju Haploclastus. Jako że był to jedyny gatunek z innych terenów, czyni to podrodzinę Thrigmopoeinae endemiczną dla Ghatów Zachodnich.

Również historia rodzaju Phlogiodes jest ciekawa - opisano go dla P. validus oraz P. robustus. Rodzaj następnie został zsynonimizowany z Haploclastus, a wspomniane dwa gatunki zsynonimizowane ze sobą, czyniąc H. validus starszym synonimem. Uznawany jest on za trapdoora, co jest nieczęsto spotykane w obrębie rodziny Theraphosidae. Obecnie jednak, po analizie materiału typowego H. validus oraz innych przedstawicieli Thrigmopoeinae, uznano że rodzaj Phlogiodes powinien zostać przywrócony, a jedynym jego gatunkiem zostać powinien właśnie P. validus.

Bibliografia:

• Mirza, Z.A. & R. Sanap. 2013. Revalidation of the tarantula genus Phlogiodes Pocock, 1899 (Araneae: Theraphosidae: Thrigmopoeinae). Indian Journal of Arachnology 2(2) 17-21.

Publikacja co prawda sprzed roku, ale jako że przeszła bez echa w polskim internecie, a gatunki których dotyczy są stosunkowo popularne w hodowlach, postanowiłem poinformować.

Analiza grupy Scolopendra subspinipes przyniosła następujące zmiany:

• S. subspinipes mutilans oraz S. subspinipes gastroforeata to młodsze synonimy S. subspinipes subspinipes - zmiana ta zaszła w jeszcze wcześniejszej publikacji.
• S. subspinipes multidens podniesiona została do rangi gatunku - również we wcześniejszej publikacji.
• S. subspinipes cingulatoides zostaje podniesiona do gatunku, lecz jako że S. cingulatoides jest już zajęta dla synonimu S. cingulata, nadano nazwę Scolopendra dawydodffi.
• S. subspinipes piceoflava oraz S. subspinipes fulgurans zsynonimizowane zostały z S. subspinipes subspinipes.
• S. subspinipes dehaani oraz S. subspinipes japonica podniesione zostały do rang gatunku, dając kolejno S. dehaani oraz S. japonica.
• Otostigmus puncticeps oraz Otostigmus politoides to synonimy S. japonica.
• Opisano nowy, blisko spokrewniony gatunek: S. hainanum.

Tym samym S. subspinipes zostaje bez podgatunków.
 

S. subspinipes by Markus Oulehla.

Bibliografia

• Kronmüller, C. 2012. Review of the subspecies of Scolopendra subspinipes Leach, 1815 with the new description of the South Chinese member of the genus Scolopendra Linnaeus, 1758 named Scolopendra hainanum spec. nov. (Myriapoda, Chilopoda, Scolopendridae). Spixiana 35 (1): 19-27.

Obszar występowania rodzaju Citharacanthus Pocock, 1901 (Theraphosinae Thorell, 1869) rozciąga się od Meksyku po Amerykę Środkową. Ostatnio, na podstawie analizy osobników odłowionych przed laty, dokonano kilku zmian w jego systematyce.

Opisano nowy gatunek występujący w Chiapas w Meksyku: Citharacanthus alvarezi sp. nov. Za nomen dubium uznano C. spinicrus (Latreille, 1819) oraz C. sargi (Strand, 1907). C. meermani Reichling & West, 2000, który w oryginalnej deskrypcji nie został umieszczony w żadnej grupie, przypisano do grupy Livingstoni.

Obecnie rodzaj przedstawia się więc następująco:

• Grupa Cyaneus Rudloff, 1998
  • Citharacanthus niger Franganillo, 1931
  • Citharacanthus cyaneus Rudloff, 1994
  • Citharacanthus alayoni Rudloff, 1995
• Grupa Longipes Rudloff, 1998
  • Citharacanthus longipes
• Grupa Livingstoni Rudloff, 1998
  • Citharacanthus livingstoni Schmidt & Weinmann
  • Citharacanthus meermani Reichling & West, 2000
  • Citharacanthus alvarezi sp. nov.

Bibliografia

• Estrada-Alvarez, J.C., Guadarrama R., C.A., & M. Martínez O. 2013. Nueva especie de Citharacanthus Pocock 190) (Theraphosidae: Theraphosinae) para México. Dugesiana 20(1): 63-66 [p. 64, f. 1-6].

samiec

Opisano nowy, z wielu względów wyjątkowy gatunek skorpiona: Gondwanascorpio emzantsiensis. Żył on około 360 milionów lat temu i jest pierwszym zwierzęciem lądowym znanym z występowania na terenie Gondwany.

Więcej informacji i zdjęcia...

To powinno być tekstem wyjściowym do analizy Lychas spp.

• Kovarik, F. 1997. Revision of the genera Lychas and Hemilychas, with description of six new species (Scorpiones: Buthidae). Acta Soc. Zool. Bohem. 61:311-371.

A to najnowszy tekst, więc i prawdopodobnie uwzględniający wszystkie wydane w międzyczasie, który porusza tematykę obu wspomnianych gatunków.

• Di, Z., et al. 2011. The scorpions of Yunnan (China): updated identification key, new record and redescriptions of Euscorpiop kubani and E. shidian (Arachnida, Scorpiones). ZooKeys 82: 1–33.

Od czasu podlinkowanego tekstu praktycznie nic się w Lychas z Tajlandii nie działo o ile się orientuję. Z tymi zębami na pektynach nie tak lekko, ostatnie dokumenty podają zakres 16-26 dla L. mucronatus i 10-19 dla L. krali, no ale może akurat nie trafisz na pokrywającą się liczbę. Po ubarwieniu pedipalpów, które podawane jest jako cecha jednoznacznie rozróżniająca te gatunku, na zdjęciu jest L. mucronatus.

Na podstawie osobników odłowionych w Brazylii opisano nowy gatunek i jednocześnie rodzaj ptaszników: Munduruku bicoloratum. Należy do podrodziny Theraphosinae. Osiąga około 2,5 cm. Więcej informacji i zdjęcia w linku poniżej.

Bibliografia

• Miglio, L.T., A.B. Bonaldo & F. Pérez-Miles. 2013. On Munduruku, a new Theraphosid genus from Oriental Amazonia (Araneae, Mygalomorphae). Iheringia, Série Zoologia, Porto Alegre, 103(2): 185-189.

Rodziaj Grammostola Simon 1892 (Theraphosidae, Theraphosinae) aktualnie liczy 20 gatunków występujących w Ameryce Południowej (Argentyna, Boliwia, Brazylia, Chile, Paragwaj i Urugwaj). Pomimo kilku publikacji na jego temat, wydanych ostatnimi czasy, wiele nadal pozostaje do zbadania i wyjaśnienia. Wczoraj opublikowano kolejny dokument, w którym przyjrzano się Grammostola spp. z Argentyny.

Grammostola fossor opisano w roku 2001 na podstawie samca oraz samicy odłowionej w Sierra Colorada, która leży 150 km od typowej lokalizacji Grammostola vachoni. Podczas obecnych badań porównano osobniki typowe tych dwóch gatunków, ze sztukami odłowionymi na południu kraju. Poskutkowało to synonimizacją G. fossor z G. vachoni (starszy synonim) oraz poszerzeniem znanego obszaru występowania tego gatunku. Na podstawie pająków znalezionych w północno-zachodniej Argentynie, nie pasujących do opisanego do tej pory gatunku, opisano nowy: Grammostola diminuta. Przedstawiono również nowe dane odnośnie występowania G. chalcothrix, G. inermis oraz G. pulchripes.

Nowy gatunek, do czego odnosi się jego nazwa, jest najmniejszym z rodzaju - mierzy około 2,5 cm.

Bibliografia

• Ferretti N, Pompozzi G, González A, Pérez-Miles F. 2013. The genus Grammostola Simon 1892 (Araneae: Theraphosidae): a new species from western Argentina, new synonymy and distributional data. Journal of Natural History.

Na podstawie osobników odłowionych na terenie Dominikany opisano nowy gatunek z rodzaju Avicularia (Aviculariinae, Theraphosidae). Nadana mu nazwa ma za cel uhonorowanie wkładu we wiedzę na temat ptaszników Ricka C. Westa: Avicularia rickwesti Bertani & Huff, 2013.

Gatunek znany jest jedynie z typowej lokalizacji, którą jest wyspa Haiti. Jest to tym samym pierwsze doniesienie o przedstawicielach podrodziny Aviculariinae na niej. Dotarcie do samców okazało się niemożliwe - opisu dokonano jedynie na podstawie samic, których fotografie znajdziemy w publikacji. Część osobników odłowiono w rzadkim lesie akacjowym, gdzie samica z młodymi kryły się w wąskiej dziupli. Pozostałe znaleziono w zupełnie innym środowisku - w lesie o bardzo wysokich drzewach, gdzie podejrzewa się, że ptaszniki te osiedlają korony drzew.

Nowy gatunek od innych przedstawicieli rodzaju wyraźnie odróżnia budowa narządów płciowych.

Bibliografia

• Bertani R, Huff J. 2013. Avicularia rickwesti sp.nov., a remarkable new species of Avicularia (Theraphosidae: Aviculariinae) from Dominican Republic. Zoologia 30(3): 333-337.

@Beliar, w podlinkowanej publikacji nawet wspomniano o tych różnicach:

Lyrognathus differs from other Selenocosmiinae genera in having dense penicillate retrolateral setal brushes along tibiae and metatarsi IV, very incrassate tibiae IV and having undivided metatarsi IV scopula in females (...)

Zerknij też w dział "Biogeographical History". W dwóch pozostałych wspomnianych tekstach ("A taxonomic revision of the tarantula spider genus Lyrognathus Pocock 1895 (Araneae, Theraphosidae), with notes on the Selenocosmiinae" oraz "A new tarantula genus, Psednocnemis, from West Malaysia (Araneae, Theraphosidae), with cladistic analyses and biogeography of Selenocosmiinae Simon 1889") pewnie temat jeszcze lepiej omówiony - ale to już sam musisz pogrzebać.