Sikorek

Brak charakterystyki

Pomacea canaliculata jest ciekawą, choć ze względu na wyjątkowy u tego gatunku apetyt na rośliny, rzadko hodowaną w akwarium ampularią. Jest to bardzo duży ślimak, muszla może osiągnąć długość 15 cm, ale rzadko dzieje się to w hodowli.

Bardzo łatwo odróżnić je od znacznie popularniejszych (bo nie zjadających roślin) Pomacea diffusa, patrząc na szew muszli pomiędzy sąsiednimi zwojami po prawej stronie ciała ślimaka. U Pomacea canaliculata zwoje muszli są najbardziej wypukłe mniej więcej w połowie swojej szerokości przez co szew muszli tworzy wyraźne wgłębienie (kanał) pomiędzy zwojami, a skrętka muszli jest niższa, przez co muszla jest bardziej okrągła. U pomaca diffusa z kolei zwoje są tak samo wypukłe przy szwie jak w połowie swojej szerokości, a skrętka muszli jest wyższa, przez co sąsiadujące ze sobą zwoje stykają się pod katem prostym.

Ślimaki te są dwudyszne. Mają zarówno małe skrzele jak i prymitywne płuco, pozwalające im oddychać powietrzem i żyć w ciepłej i mulistej, a więc słabo natlenionej wodzie. Do tego stopnia polegają na oddychaniu powietrzem, że mogą się utopić, jeśli nie mogą dostać się do powierzchni wody. Ich skrzele jest za małe by w pełni zaspokoić ich zapotrzebowanie na tlen.
Oddychanie powietrzem ułatwia im specjalna rurka wyrastająca z pod lewego brzegu muszli. Ślimak może ją skurczyć i całkowicie schować w muszli a także rozciągnąć do dwukrotnej długości muszli. Umożliwia to pobieranie powietrza przy jednoczesnym nie pokazywaniu się lądowym drapieżnikom.

Muszla ampularii ma zdolność zamykania się dzięki specjalnemu wieczku (operculum) przyrośniętego do tylnej strony stopy. Ślimak jednak nie może zamknąć muszli szczelnie, jeśli ma w płucu powietrze, gdyż wypełnione nim płuco zajmuje w muszli za dużo miejsca.