Pomacea canaliculata
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Nie objęty ochroną |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Tak |
Skale
| Trudność: | Gatunek prosty w hodowli |
| Dostępność: | Gatunek o ograniczonej dostępności |
| Siła jadu: | Gatunek niejadowity |
0. Muszla od boku. Widać charakterystyczny dla gatunku kulisty kształt muszli.
1. Ampularia wśród gąszczu roślin wodnych, jej ulubionego pokarmu.
2. Muszla od spodu. Widać charakterystyczny dla gatunku kulisty kształt muszli i szerokie wejście.
3. Rurka oddechowa. Ślimak może wyciągnąć ją na odległość 2 razy dłuższą od muszli.
4. Rozróżnianie płci. Tylko samce mają po prawej stronie, na wewnętrznej powierzchni muszli fałd zaznaczony strzałką.
5. Świeżo złożony kokon jajowy. Bardzo intensywnie pomarańczowa barwa jest charakterystyczna dla gatunku
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Pomacea canaliculata (Lamarck, 1819)
|
| Synonimy | Pomacea immersa (Reeve, 1856) |
| Występowanie |
Argentyna, Boliwia, Brazylia, Chiny, Filipiny, Hongkong, Indonezja, Japonia, Kambodża, Paragwaj, Stany Zjednoczone, Tajlandia, Urugwaj
Powiększenie mapy |
| Hodowla grupowa | Hodujemy w stadzie |
| Aktywność | Całodobowa |
| Typ terrarium | Akwarium |
| Wielkość terrarium dla dorosłego | 30x30x30 cm |
| Oświetlenie | Oświetlenie niewymagane |
| UVB | Niepotrzebne |
| Dymorfizm płciowy | Dymorfizm widoczny, patrz zakładka Wygląd samca oraz Wygląd samicy |
| Środowisko życia | Gatunek słodkowodny |
| Informacje wstępne |
Pomacea canaliculata jest ciekawą, choć ze względu na wyjątkowy u tego gatunku apetyt na rośliny, rzadko hodowaną w akwarium ampularią. Jest to bardzo duży ślimak, muszla może osiągnąć długość 15 cm, ale rzadko dzieje się to w hodowli. Bardzo łatwo odróżnić je od znacznie popularniejszych (bo nie zjadających roślin) Pomacea diffusa, patrząc na szew muszli pomiędzy sąsiednimi zwojami po prawej stronie ciała ślimaka. U Pomacea canaliculata zwoje muszli są najbardziej wypukłe mniej więcej w połowie swojej szerokości przez co szew muszli tworzy wyraźne wgłębienie (kanał) pomiędzy zwojami, a skrętka muszli jest niższa, przez co muszla jest bardziej okrągła. U pomaca diffusa z kolei zwoje są tak samo wypukłe przy szwie jak w połowie swojej szerokości, a skrętka muszli jest wyższa, przez co sąsiadujące ze sobą zwoje stykają się pod katem prostym. Ślimaki te są dwudyszne. Mają zarówno małe skrzele jak i prymitywne płuco, pozwalające im oddychać powietrzem i żyć w ciepłej i mulistej, a więc słabo natlenionej wodzie. Do tego stopnia polegają na oddychaniu powietrzem, że mogą się utopić, jeśli nie mogą dostać się do powierzchni wody. Ich skrzele jest za małe by w pełni zaspokoić ich zapotrzebowanie na tlen. Oddychanie powietrzem ułatwia im specjalna rurka wyrastająca z pod lewego brzegu muszli. Ślimak może ją skurczyć i całkowicie schować w muszli a także rozciągnąć do dwukrotnej długości muszli. Umożliwia to pobieranie powietrza przy jednoczesnym nie pokazywaniu się lądowym drapieżnikom. Muszla ampularii ma zdolność zamykania się dzięki specjalnemu wieczku (operculum) przyrośniętego do tylnej strony stopy. Ślimak jednak nie może zamknąć muszli szczelnie, jeśli ma w płucu powietrze, gdyż wypełnione nim płuco zajmuje w muszli za dużo miejsca. |
| Wygląd samca |
W muszli na wewnętrznej powierzchni płaszcza po prawej stronie ciała nad głową u samca znajduje się charakterystyczny fałd ciała w którym znajduje się jego penis. Rozróżnić płeć można łatwo z całkowitą pewnością, ale jest to dość długotrwałe, bo należy zmusić ślimaka do wychylenia się z muszli dalej niż normalnie to robią. Najprostszym sposobem jest wyciągnięcie ślimaka z wody i postawienie go na lądzie tak by wyjście z muszli było po górnej stronie a jego krawędź ustawiona pionowo. W ciągu pół godziny ślimak powinien zdecydować się wychylić na tyle by rozpoznanie płci było możliwe. Ponieważ dymorfizm płciowy jest zupełnie niewidoczny gdy ślimak normalnie się porusza w wygodnej dla siebie pozycji, dobrym pomysłem może okazać się po ustaleniu płci wydrapanie w zewnętrznej warstwie muszli symbolu który pomoże nam później pamiętać płeć danego osobnika (np + i - albo litery M i F). |
| Wygląd samicy | Samica nie ma tego fałdu ciała w po prawej stronie na wewnętrznej powierzchni płaszcza w muszli. |
| Cechy szczególne | Ten gatunek ampularii ma wyjątkowo mocne zęby w tarce, co umożliwia mu jedzenie roślin tkankowych, za twardych dla większości wodnych ślimaków. |
| Biotop | Głównie płytkie, mocno zarośnięte wody słodkie w klimacie tropikalnym takie jak bagna czy pola ryżowe. Potrafią przetrwać wyschnięcie zbiornika zakopując się w ziemi. |
| Temperatura | ok 25 stopni |
| Terrarium | Dla tego gatunku najlepszym zbiornikiem będzie przykryte akwarium lub wręcz część wodna w zamkniętym terrarium wodno-lądowym (np. razem z płazami). Samice składają kokony jajowe poza wodą, więc będą wychodzić z akwarium w okresie godowym i lepiej by nie mogły uciec ze zbiornika. Mimo, że mogą oddychać powietrzem a szczelnie zamknięta muszla chroni je przez pewien czas przed wyschnięciem, to jednak leżąc szczelnie zamknięte w muszli za jakimś meblem (a tak przeważnie kończy się dla nich ucieczka z akwarium) prędzej czy później wyschną na śmierć. |
| Żywienie |
Gatunek wszystkożerny. Najchętniej zjada rośliny i również najlepiej rośnie gdy jest nimi karmiony. W pierwszej kolejności w akwarium zjadane są glony nitkowate, następnie rzęsa wodna, później nieco twardsze rośliny jak rogatek sztywny. Potrafi w ciągu kilku dni całkowicie oczyścić każde akwarium z glonów nitkowatych lub rzęsy wodnej, później jednak równie szybko usuwa też pożądane rośliny. Moczarka kanadyjska wytrzymuje trochę dłużej, ale należy założyć, że żadna roślina nie jest bezpieczna z tym gatunkiem. Poza roślinami zjadają również oczywiście suchą karmę dla ryb i padlinę, ale nie rosną na tym już tak dobrze jak na świeżej zieleninie. |
| Rozmnażanie |
Ampularie co typowe dla ślimaków skrzelodysznych są rozdzielnopłciowe Rozmnażanie proste gdy mamy w akwarium parę. Dobrze odżywione osobniki od czasu do czasu same przystępują do rozrodu. Zapłodnione samice wychodzą z wody i składają charakterystyczne pomarańczowe kokony jajowe przyklejając je ponad powierzchnią wody. Akwarium nie może być odkryte, inaczej mogą wyjść z akwarium bardzo daleko i już się nie odnaleźć. Inkubujący się kokon szarzeje gdy rozwijają się w środku młode ślimaki, a po trzech tygodniach młode wykluwają się i wpadają do wody.Należy oddzielić je od rodziców, gdyż dorosłe ampularie są na tyle większe od małych, że mogą je po prostu połykać. Podobno zdarza się, że wszystkie młode z jednego kokonu są tej samej płci, dlatego warto zachowywać do dalszej hodowli młode pochodzące z różnych kokonów. |
| Uwagi |
Kokony jajowe tego gatunku są ubarwione bardzo intensywnie pomarańczowo i widoczne z daleka, co jest oczywiście nieprzypadkowe. Jaja zawierają inhibitor trypsyny, który czasowo unieczynnia enzym odpowiedzialny za trawienie białek u potencjalnego drapieżnika. Po ich zjedzeniu można dostać niestrawności a nie najeść się do syta. Gatunek zaliczany do agrofagów kwarantannowych. Objęty zakazem rozmnażania, przetrzymywania i rozpowszechniania na terenie Unii Europejskiej.* *Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 9 sierpnia 2013r. w sprawie zwalczania i zapobiegania rozprzestrzenianiu się ślimaków z rodzaju Pomacea |
| Źródła informacji | |
Informacje
| Dodano przez: | Nook |
| Pomogli: | Nook, Radek_Pomagalski, Vulpes90, |
| Dodano: | gru 30 2013 00:30 |
| Aktualizowano: | lis 13 2020 16:02 |
| Wyświetlenia: | 2768 |
| Komentarzy: | 0 |
0 Komentarze