Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.
Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.
Patyczak skrzydlaty (Sipyloidea sipylus) występuje w tropikalnych lasach Madagaskaru. Patyczaki te posiadają skrzydła, których używają w razie niebezpieczeństwa, odstraszając nimi napastnika lub podlatując na niewielkie odległości. Ciekawostką u tego gatunku owada jest to, że w razie niebezpieczeństwa oprócz ucieczki może wydzielić cuchnącą ciecz. Sipyloidea sipylus to gatunek łatwy w hodowli, polecany na rozpoczęcie przygody z niezwykłymi owadami jakimi są straszyki. W hodowlach rozmnaża się wyłącznie partenogenetycznie. Do tej pory nie udało się odnaleźć samca tego gatunku. Nie jest wykluczone, że w naturalnym środowisku występuje.
Pospolita mrówka, występująca w całej Europie (również w Polsce - znana jako podziemnica zwyczajna) oraz w Ameryce Północnej. Gniazduje w budowanych przez siebie ziemnych kopcach na słonecznych łąkach, często porośniętych trawą, pełniących funkcję klimatyzatorów (są one skonstruowane tak, że zapewniają ciągły obieg powietrza oraz właściwą temperaturę), żywi się prawie wyłącznie spadzią mszyc korzeniowych, którymi troskliwie się opiekuje, rzadko można spotkać ją na powierzchni. Królowa zakłada gniazdo samodzielnie, lub z grupą innych królowych (pleometrozja). W tym drugim przypadku, ze względu na monoginiczność gatunku, po pewnym okresie, gdy kolonia już się ustabilizuje, w wyniku walk ustala się hierarchia dominacji pomiędzy królowymi. Zazwyczaj po jakimś czasie robotnice redukują ich liczbę do jednej - tej najwyżej położonej w hierarchii. Rzadziej królowe rozpraszają się po gnieździe, zajmując odseparowane od siebie komory i pozostając wobec siebie wciąż agresywne, niemniej jednak przeżywając - wtedy dochodzi do wykształcenia oligoginii. Robotnica ma długość od 2,2 do 4,8 mm i jest żółta lub żółtobrunatna; królowa mierzy 7,2 - 9,5 mm, może być w różnych odcieniach koloru brunatnego. Samiec ciemniejszy, niekiedy prawie czarny; mierzy 3,5 - 5,0 mm
Find content
Male
