kichaq

1.Pogryzienia i zadrapania:
W przypadku płazów wytwarzających silne toksyny skórne istnieje potencjalne niebezpieczeństwo przeniknięcia ich przez uszkodzenia skóry do organizmu człowieka (Roder, 1985). Wydzielina skórna niektórych gatunków barwnych żab (Dendrobates, Phyllobates) może po wniknięciu do krwioobiegu doprowadzić do śmierci człowieka. Przy zetknięciu z błonami śluzowymi toksyny wywołują silne podrażnienia i objawy bólowe, a w kontakcie z powierzchnią skóry pojawiają się wyraźne reakcje o charakterze zapalnym (Roder, 1985). Do tej pory nie odnotowano poważniejszych uszkodzeń ciała spowodowanych przez płazy (Roder, 1985).
2.Alergie:
Kontaktowe alergie skórne typu IV występują tylko u właścicieli prowadzących wysoko wyspecjalizowane hodowle płazów (Roder, 1985)
3.Zoonozy:
Możliwości przenoszenia się chorób z płazów na człowieka są bardzo ograniczone (Frank, 1986). Nie odnotowano faktów zakażenia człowieka chorobami wirusowymi przenoszonymi przez płazy.
4.Bakterie:
a)Gruźlica:
Czynnik zakaźny: serowary z kompleksu Mycobacterium-avium-intracellulare, jak: M. xenopi, M. ranae (fortuitum) lub M. marinum.
BSG: Obowiązek zgłoszenia w razie podejrzenia zachorowania na gruźlice, choroby, śmierci spowodowanej aktywną formą choroby.
Gruźlica występuje u płazów sporadycznie (Frank, 1986). Po raz pierwszy izolowane u żab M. xenopi, M. ranae (fortuitum) i M. marinum (balnei) doprowadziły w pojedynczych przypadkach do ciężkich zachorowań człowieka (Marcus, 1983). M. avium została zaś izolowana u dużej australijskiej rzekotki drzewnej (Frank, 1986). Wystąpieniem infekcji zagrożeni są w szczególności właściciele płazów którzy mają obniżoną odporność (Angulo i in., 1994). Szczególnie niebezpieczne jako potencjalni nosiciele zoonoz są płazy z wrzodziejącymi zmianami skórnymi. W takich sytuacjach należy rozważyć przeprowadzenie eutanazji chorych zwierząt w celu zapobieżenia możliwemu zakażeniu człowieka (Frank, 1986).
Zakażenie człowieka: Drogą aerogenną, pokarmową, bezpośredni kontakt z wydzielinami z układu oddechowego (uszkodzona skóra i błony śluzowe)
Okres inkubacji: Od 4 do 6 tygodni.
Obraz choroby u człowieka: Gruźlica płuc wywołana przez M. tuberculosis (niezmiernie rzadko przez M. avium) przebiega z typowym dla człowieka obrazem klinicznym, tzn. w postaci zaburzeń funkcjonowania układu oddechowego. Rzadziej pojawiająca się M. bovis umiejscawia się w węzłach chłonnych krezkowych, kościach i stawach. Należy ograniczyć do minimum kontakt chorych ludzi ze zwierzętami. Chorych zwierząt się nie leczy.
b)Salmonelloza:
Czynnik zakaźny: Salmonella enteritidis.
BSG: Obowiązek zgłoszenia w przypadku podejrzenia zachorowania na salmonellozę, choroby, rozsiewania zarazków, śmierci zwierząt.
U 21% żab w hodowlach amatorskich oraz w 25% prób wody pobranych ze zbiorników wodnych zamieszkiwanych przez te płazy według badań przeprowadzonych przez Barletta i in.(1997) oraz Tryusta i in. )1981), zidentyfikowano bakterię Salmonella spp. Pomimo przeprowadzonych badań epidemiologicznych, niepotwierdzających większej roli płazów w pojawieniu się salmonellozy u człowieka, zwierzęta te powinny być traktowane jako potencjalne źródło infekcji.
Zakażenie człowieka: Możliwe jest jedynie drogą pokarmową; najczęściej infekcje pośrednie poprzez kontakt z zakażoną wodą lub pokarmem (kał)
Czas inkubacji: Od 5 do 72 godzin
Obraz choroby u człowieka: Ostre zapalenie żołądka oraz jelit, ewentualnie wysoka gorączka, spontaniczne wyzdrowienia po 1-2 dniach. Komplikacje takie jak posocznica, osteomyelitis i inne są bardzo rzadkie
5.Grzyby:
Występujące u płazów infekcje grzybicze nie stanowią zagrożenia dla człowieka. Jak relacjonuje Frank (1986), u płazów stwierdza się sporadyczne mikozy systemowe wywoływane przez różne gatunki grzybów z rodziny Dematiaceae (tzw. 'czarne grzyby'), których nieliczne gatunki prowadzą u człowieka do chromoblastomikoz (w krajach Nowego Świata). Zakażenia wśród mieszkańców Europy spowodowane przeniesieniem patogennych grzybów z chorych płazów jak dotąd nie zostały stwierdzone.
6.Pasożyty:
Pochodzące z importu gatunki żab są w większości przypadków okazami które żyły w warunkach naturalnych. Według Marcusa (1983) i Franka (1986) u sporej liczby zbadanych zwierząt wykazano obecność form inwazyjnych wielu gatunków tasiemców (m.in. Diphyllobothrium spp., Spirometra spp.) oraz przywr (Alaria spp.), których żaby są żywicielami pośrednimi. W krajach pochodzenia zwierząt notuje się przypadki zakażenia ludzi poprzez zjedzenie surowego mięsa żab lub bezpośredni kontakt ich mięsa z otwartymi ranami lub oczami. Ponieważ w Europie nie spożywa się surowego mięsa żab, niebezpieczeństwo zachorowania ludzi praktycznie nie występuje (Marcus, 1983 ; Frank, 1986). W trakcie bezpośredniego kontaktu z importowanymi płazami należy jednak zachowywać szczególną ostrożność - dokładnie umyć ręce. Ponieważ koty mogą być żywicielem ostatecznym wyżej wymienionych pasożytów nie należy dopuszczać do zjedzenia przez nie martwych płazów (Marcus, 1983 ; Frank, 1986).


Źródło: Karl Gabrisch, Peernel Zwart: 'Praktyka kliniczna: Zwierzęta egzotyczne'