---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany początkującym miłośnikom owadów. Wyraźnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Samiec znacznie mniejszy od samicy, samica większa masywniej zbudowana. Stara nie aktualna już nazwa tego gatunku to Trachyaretaon brueckneri. Gatunek popularny w wielu hodowlach.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek mało popularny w hodowlach. Rozmnaża się płciowo jak i partenogenetycznie. Budową przypomina bardzo rozpowszechniony gatunek w hodowlach - Peruphasma shultei. Gatunek ten jest prosty w hodowli i na pewno nie sprawi problemów hodowcy, który miał już wcześniej do czynienia ze straszykami. W hodowlach występują 2 formy barwne: brązowo-czarna (opis) i czerwona.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Został odkryty przez niemieckiego biologa Oliviera Zompro w 1996 r, który znalazł samice tego gatunku. Stał się jednym z najpopularniejszych gatunków w Polskich hodowlach. W czerwcu 2008 roku Thierry Heitzmann - francuz mieszkający na Filipinach - odkrył samca tego gatunku. Znalazł go na zachodnim wybrzeżu Luzon (jedna z wysp Archipelagu Filipińskiego). Dotąd w hodowlach znane były tylko samice tego gatunku rozmnażające się partenogenetycznie. Teraz płciowa populacja rozprzestrzenia się i można ją zdobyć od zagranicznych hodowców.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek łatwo dostępny na polskim rynku hodowla trwa dosyć krótko jak na chrząszcze przez co jest popularna wśród początkujących chrząszczy- warto zaczynać przygodę z hodowlą chrząszczy właśnie od Pachnod ponieważ są dosyć odporne na błędy początkujących hodowców
|
---
|
---
|
Chrząszcz dość dużych rozmiarów jak na krajowe warunki. Osiąga długość 14 - 20 mm, jego ciało jest lekko przypłaszczone. Ciało o wyraźnym i pięknym metalicznym ubarwieniu i dość dużej zmienności koloru. Mogą być okazy w różnych odcieniach jasnej zieleni, przez fioletowo-purpurowe, po ciemny brąz i zieleń z niebieskim odblaskiem. Na pokrywach wyraźnie widoczne białe lub kremowe, poprzeczne plamki. Przednia część spodu ciała owłosiona, charakterystyczny wyrostek śródpiersia kolisty i nagi (w odróżnieniu od blisko spokrewnionych gatunków z rodzaju Potosia). Sam spód ciała ciemniejszy i bardziej brązowo ubarwiony niż pokrywy. Cetonia aurata podobnie jak inne kruszczyce podczas lotu nie używa pokryw (są one na stałe zrośnięte). Druga para błoniastych skrzydeł wysuwa się przez szeroką szczelinę między pokrywami a odwłokiem.
Larwy pędraki, osiągają ok. 35 mm.
|
---
|
---
|
W ciągu jednego roku wydaje dwa pokolenia. Zimuje w stadium poczwarki, z której wykluwa się w zależności od temperatury w połowie kwietnia i początkach maja. Jaja owalne lekko spłaszczone koloru brązowego wielkości 2,6 x 2,5mm. Po 10–14 dniach wylęgają się z nich czarne pokryte szczecinkami gąsieniczki z karminowo brązowymi głowami. Hodowlę larw prowadzimy podobnie jak u jedwabnika
Antheraea yamamai. Po drugim linieniu gąsienice przybierają barwę jasnozieloną. Głowy
Antheraea pernyi w początkowych stadiach jasnoszarougrowe w duże ciemne plamy, u osobników dorosłych po 4 linieniu jasnougrowe w drobne kropki. Na czubkach wyrostków grzbietowych wyrośnięte gąsienice maja cienkie włoski zakończone buławkami. Na nodze analnej jasnobrązowa trójkątna plama. Podobnie jak
Antheraea yamamai posiadają na ciele srebrne kroplowate twory i niebieskie brodawki. Rozwój pierwszego pokolenia trwa ok. 4-5 tygodni, gąsienice przepoczwarczają się w jasno beżowych oprzędach, które budują między liśćmi, gałęziami lub na ścianach hodowlarki. Wylęg następuje po około 4-6 tygodniach w zależności od warunków otoczenia głównie temperatury. Gąsienice drugiego pokolenia rozwijają się dłużej. Motyle wylęgają się we wrześniu. Aby zapewnić ciągłość hodowli bezpieczniej oprzędy drugiego pokolenia motyli umieścić w lodówce a późną jesienią poczwarki wynieść w pojemniku na balkon lub werandę do przezimowania. Należy uważać na silne mrozy mogące spowodować ich wymarznięcie. Bez problemu znoszą temperatury około zera. Rozmnażanie przeprowadzamy podobnie jak
Antheraea yamamai w dużych klatkach lub pudłach. (patrz też
Lepidoptera).
|
---
|
---
|
Wyraźny dymorfizm płciowy. Posiadają plamki przypominające pawie oczy.Imago nie pobierają pokarmu. Rozwój gąsienic trwa ok 5 tygodni w zależności od temp. Dorosła gąsienica zielona z elementami czarnego rysunku pokryta żółtymi lub różowymi oszczecionymi brodawkami. Gatunek zimuje w kokonach gruszkowatego kształtu.
|
---
|
---
|
Wielkość samca: 3,5 cm
Wielkość samicy: 3,4-4,0 cm
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek w ostatnim czasie stał się popularny w krajowych hodowlach, natomiast za granicą nie jest tak bardzo rozpowszechniony, dzięki czemu może stanowić świetne źródło nowych gatunków w drodze wymiany. Pierwsza udana hodowla miała miejsce w 2007 roku u Bruno Kneubühler'a ze Szwajcarii. Gatunek rozmnaża się płciowo i partenogenetycznie. Samica wyglądem przypomina popularnego patyczaka Sipyloidea sipylus. Zarówno samiec jak i samica posiadają skrzydła, bardzo dobrze latają. Czasami popadają w stan katalepsji, która jednak nie trwa długo. W tym stanie owad ustawia odnóża wzdłuż ciała i wygląda jak sucha gałązka. Zaatakowany może wydzielić z otworu gębowego nie przyjemnie pachnącą zielonkawą ciecz.
|
---
|
---
|
Gatunek bardzo prosty w hodowli, polecany jako pierwszy owad do hodowli. W odróżnieniu od patyczaka rogatego (Medauroidea extradentata) w hodowlach zwykle występują samce. W naturalnym środowisku występuje na niewielkim archipelagu Andamany, leżącym na Oceanie Indyjskim pomiędzy Zatoką Bengalską a Morzem Andamańskim i wchodzącym w skład indyjskiego terytorium związkowego Andamany i Nikobary.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Mało wymagający gatunek patyczaka, nie sprawiający problemów nawet początkującym hodowcom. Do niedawna często spotykany w handlu, obecnie co raz mniej popularny. Ze względu na jego smukłą budowę, należy obchodzić się z nim w dość delikatny sposób, ponieważ łatwo można doprowadzić do sytuacji, gdzie owad odrzuci swoją kończynę. Zdarza się to szczególnie u młodych osobników.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek ten po raz pierwszy pojawił się w zagranicznych hodowlach w 2007 roku, we Francji. Do Polski trafił w roku 2009. Jest to gatunek łatwy w hodowli, nie sprawia problemów początkującym hodowcom, a przy tym nie wymagający dużego terrarium. U tego gatunku wyraźnie zaznacza się dymorfizm płciowy. Samiec jest mniejszy od samicy i jednolicie kolorowy. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Pierwsza udana hodowla tego gatunku miała miejsce w 2005 roku u Haralda Lamprechta ze Szwajcarii. Gatunek od jakiegoś czasu dostępny jest w Polsce. Jest jednak stosunkowo mało popularny pomimo swojego pięknego ubarwienia i sporych rozmiarów. Ze względu na swoją wyjątkowo delikatną budowę ciała należy się obchodzić z nim bardzo delikatnie. Zaatakowany popada w stan katalepsji, która może trwać sporo czasu. Owad wygląda wówczas jak martwy, jego mięśnie sztywnieją, a odnóża ustawiają się wzdłuż ciała lub sterczą nieruchomo pod znacznym kątem. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych. Jest prosty w hodowli i osobom, które hodowały już straszyki nie sprawi problemów.
|
---
|
---
|
Gatunki z rodzaju Blaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 50-60 mm.
|
---
|
---
|
Gromphadorina portentosa osiąga wielkość 60-80 mm. Jeden z bardziej znanych karaczanów. Posiada różne formy kolorystyczne.
|
---
|
---
|
Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.
|
---
|
---
|
Karaczan osiągający 30-35 mm o kosmopolitycznym zasięgu występowania, notowany jako owad synantropijny.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunek popularny w hodowlach dzięki swojej długowieczności, niewielkim rozmiarom i skromnym wymaganiom. Zaatakowany popada w stan katalepsji, która może trwać sporo czasu. Owad wygląda wówczas jak martwy, jego mięśnie sztywnieją, a odnóża ustawiają się wzdłuż ciała lub sterczą nieruchomo pod znacznym kątem. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych. Jest prosty w hodowli i osobom, które hodowały już straszyki nie sprawi problemów.
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
|
---
|
---
|
Gatunki z rodzaju Eublaberus są karaczanami, których rozwój larwalny związany jest z podłożem. Zarówno larwy jak i osobniki dorosłe nie wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach. Osiąga wielkość 40-45 mm.
|
---
|
---
|
Jest to duży, osiągający 70-80 mm długości, powolny i długowieczny karaczan.
Znajdź zawartość
Mężczyzna
