Pamphobeteus ultramarinus
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Gatunek umiarkowanie prosty w hodowli |
| Dostępność: | Gatunek o umiarkowanej dostępności |
| Siła jadu: | Słaby jad |
0. Pamphobeteus ultramarinus
1. Pamphobeteus ultramarinus
2. Pamphobeteus ultramarinus
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Pamphobeteus ultramarinus (Schmidt, 1995)
|
Nazwa angielska
|
Ecuadorian Purple Femur Bird Eater |
| Długość życia | Samice 15-20 lat, samce około rok po ostatniej wylince. |
| Występowanie |
Ekwador
Powiększenie mapy |
| Hodowla grupowa | Hodujemy pojedynczo |
| Aktywność | Nocna |
| Typ terrarium | Terrarium tropikalne |
| Włoski parzące | Typ I, Typ III |
| Środowisko życia | Gatunek naziemny |
| Informacje wstępne |
Jeden z mniejszych przedstawicieli rodzaju. Dorosłe samice dorastają do 7.5 cm DC z odnóżami do 18 cm. Samce nieco mniejsze koło 5 cm DC. Gatunek słabo jadowity, jednak potrafi boleśnie ukąsić ze względu na wielkość kłów jadowych. Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców. Młode osobnik są bardzo żarłoczne. Charakteryzują się szybkim tempem wzrostu i dużym przyrostem po wylinkach. Młode osobniki nie posiadają charakterystycznego dla rodzaju wzoru na odwłoku. Karapaks i część udowa (femur) jest koloru czarnego, pozostała część odnóży i odwłok jest koloru brązowego, Odnóża jak i odwłok pokryte są brązowymi włoskami. Wraz ze wzrostem wygląd się zmienia. |
| Wygląd samca | Samiec wraz z czasem dorastania nabiera coraz bardziej intensywnego koloru. Dorosły posiada piękny różowy wzór na całej tarczy grzbietowej. Część udowa kończyn jest granatowa z połyskiem różu, pozostała część odnóży jest miksem barw różu z brązem. Dojrzały samiec ma na nogogłaszczkach narządy kopulacyjne - bulbusy, a na pierwszej parze odnóży krocznych haki. |
| Wygląd samicy | Samica jest potężnie zbudowana. Podobnie jak samiec wraz z czasem dorastania nabiera coraz bardziej intensywnych kolorów, jednak dorosłe samice nie są tak wyraziście ubarwione jak samce. U dorosłych samic na karapaksie pozostają jedynie dwie różowe plamki w pobliżu oczu. |
| Cechy szczególne |
Młode osobniki nie posiadają treepattern, charakterystycznego dla rodzaju wzoru na odwłoku w kształcie "choinki". W sytuacjach stresowych układają się w charakterystyczny sposób unosząc odwłok ku górze i wyczesują włoski parzące na napastnika. |
| Biotop | Gatunek ten w naturze zamieszkuje obszary znajdujące się ponad 2000 m n.p.m, co może tłumaczyć jego mniejsze rozmiary w porównaniu do innych przedstawicieli rodzaju. Zamieszkuje mało dostępne obszary pomiędzy krzewami i korzeniami. Występuje w klimacie na który przypada pora deszczowa- krótsza i dłuższa oraz pora sucha, która przypada na miesiące od Czerwca do Września. Na porę deszczową przypadają bardzo obfite opady deszczu a temperatura jak i wilgotność jest znacznie wyższa niż w porze suchej. W porze suchej temperatura spada nawet do 10°C. |
| Temperatura | 24-25°C za dnia i 18-20°C w nocy. |
| Wilgotność | Wilgotność utrzymujemy na poziomie 60-80%. |
| Terrarium | Dla dorosłych samic odpowiednie będzie terrarium o wymiarach minimum 40x40x30 cm, jako podłoże można zastosować torf kwaśny lub substrat kokosowy. Warstwa podłoża powinna wynosić minimum 10 cm, jako kryjówkę najlepiej zastosować kawałek korzenia, pomiędzy którym pająk wykopie sobie norkę, można także zastosować tubę korkową. Warto także w terrarium umieścić miseczkę z woda oraz zasadzić żywe rośliny, które pomogą utrzymać odpowiednia wilgotność. |
| Żywienie | Z żywieniem tego gatunku nie ma problemów, zarówno młode jak i dorosłe osobniki bardzo chętnie przyjmują pokarm. Karmówkę dobieramy stosownie do wielkości pająka, młode osobniki karmimy średnio co 2-3 dzień, dorosłe osobniki raz na 1-2 tygodnie. Należy pamiętać aby urozmaicić pokarm podawany ptasznikom, pomoże to w dostarczeniu odpowiednich składników odżywczych. |
| Rozmnażanie |
Rozmnażanie tego gatunku nie należy do najłatwiejszych. Sam proces kopulacji najczęściej przebiega bez problemu, samica nie jest agresywna w stosunku do samca, należny jednak pamiętać by przed zbliżeniem dobrze podkarmić parkę. Po udanej kopulacji samica zaczyna żerować i pochłania duże ilości pożywienia. Kokon najczęściej składają po kilku miesiącach (4-6) od kopulacji. Znajduje się w nim około 100 jaj najczęściej 50-70, z których po kilku tygodniach wychodzą nimfy (czas ten zależy od warunków jakie panują w terrarium samicy z kokonem). W naturalnym habitacie występowania gatunku zaobserwowano że czas godów przypada na porę deszczową, a kokony samice składają wraz z przyjściem pory suchej i inkubują je do momentu przyjścia kolejnej pory deszczowej w której z kokonu wychodzą już nimfy. Kokon ma wygląd spłaszczonego placka i jest pokryty włoskami parzącymi przez samicę. Gatunek coraz bardziej powszechny w hodowlach. W Europie do kilku rozmnożeń w ciągu roku.
|
| Źródła informacji |
|
Informacje
0 Komentarze