Drymarchon couperi
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Brak danych |
| Dostępność: | Brak danych |
| Siła jadu: | Brak danych |
0. Drymarchon couperi
1. Drymarchon couperi
2. Drymarchon couperi
3. Drymarchon couperi
4. Drymarchon couperi
5. Drymarchon couperi
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Drymarchon couperi (Holbrook, 1842)
|
Nazwa angielska
|
Eastern Indigo Snake |
Nazwa niemiecka
|
Östliche Indigonatter |
| Długość życia | To długowieczne węże, udokumentowane przypadki dożywania prawie 26 lat. |
| Występowanie |
Stany Zjednoczone
Powiększenie mapy |
| Aktywność | Dzienna |
| Oświetlenie | 12 godzin |
| Dymorfizm płciowy | Dymorfizm widoczny, patrz zakładka Wygląd samca oraz Wygląd samicy |
| Informacje wstępne |
Drymarchon couperi - epitet gatunkowy "couperi" nadany dla uczczenia pamięci Jamesa Hamiltona Coupera - plantatora i eksperymentatora nowych metod w rolnictwie, który jako pierwszy przedstawił autorowi opisu okazy nieznanego ówczesnej nauce gatunku węża. Jeszcze nie tak dawno (zaledwie kilkadziesiąt lat temu) był gatunkiem stosunkowo pospolitym w całej, południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych. Z biegiem lat obszar występowania tego gatunku skurczył się do Florydy i południowo-wschodniej części stanu Georgia. Gwałtowny spadek liczebności jak zwykle spowodowany tymi samymi czynnikami, co w przypadku wielu innych gatunków zwierząt. Utrata siedlisk, ich fragmentacja, nadmierne odławianie tych węży w celach handlowych, bezsensowne, niemające żadnego uzasadnienia ich zabijanie. W 1978 r. Drymarchon couperi wpisany przez USFWS na listę gatunków zagrożonych i został objęty ochroną federalną. To jeden z największych, rodzimych węży Ameryki Północnej (wielu uważa go za największy gatunek występujący na tym obszarze). Dorosłe osobniki mogą dorastać do ok. 260 cm długości, choć zazwyczaj osiągają mniejsze rozmiary, masywnej budowy - średnica ciała dorosłego osobnika może przekraczać 5 cm. Niebywale efektowne - z typowym dla tego gatunku pięknym, jednolitym, czarnym ubarwieniem zarówno w części grzbietowej jak i brzusznej. Z łuskami mieniącymi się w promieniach światła kolorystyką indygo - stąd zresztą wzięła się angielska nazwa zwyczajowa. U części osobników widoczne jest pomarańczowawe/czerwonawe zabarwienie pyska, boków głowy, okolic gardła lub całej głowy (trafiają się również osobniki z jasną - białawą plamą na gardle). |
| Wygląd samca | Wyraźnie zaznaczony dymorfizm w osiąganych rozmiarach między płciami. Samce bardziej okazałe 210-230 cm, z wagą 3,2-4,5 kg (Layne i Steiner, 1996; Stevenson i wsp., 2003, 2009). |
| Wygląd samicy | Osiągają mniejsze rozmiary do 160-180 cm i o wadze 1,8-2,7 kg, chociaż nie należą do rzadkości samice przekraczające podane wartości (Layne i Steiner, 1996; Stevenson i wsp., 2003, 2009). |
| Cechy szczególne | Drymarchon couperi charakteryzuje się wysoką odpornością na jad węży występujących na obszarze jego występowania. |
| Biotop |
Gatunek plastycznie ekologiczny zajmujący wiele różnych typów siedlisk, w tym obszary wydmowe, zarośla karłowatych dębów i sosen, wilgotne łąki, ekoton między łąką a lasem, otwarte lasy zdominowane przez kilka gatunków sosny (Pinus elliottii, Pinus serotina, Pinus palustris) tereny porośnięte palmami sabalowymi (Sabal palmetto) czy gaje wiecznie zielonych dębów, a niektóre populacje na terenach rolniczych - na plantacjach trzciny cukrowej czy gajów cytrusowych; widywane również na bagnach namorzynowych. Kryjówki w postaci nor, wykopanych przez inne zwierzęta (szczególnie upodobały sobie nory budowane przez żółwie Gopherus polyphemus), pełnią niebagatelną rolę termo- i hydroregulacyjną w życiu nie tylko tych węży. Największa aktywność przypada na najcieplejsze miesiące roku (kwiecień-październik), w tym okresie przemieszczają się bardzo często i na długie dystansy w poszukiwaniu pokarmu. W okresie poprzedzającym proces linienia jak i w jego trakcie ograniczają swą aktywność, spędzając ten niebezpieczny dla siebie czas w norach i innych, wilgotnych miejscach. |
| Temperatura | W dzień - od 24°C w części chłodnej zbiornika, po 28-29°C pod lampą grzewczą (zapłodnione samice wymagają nieco wyższej temperatury, ale nie może przekraczać 35°C). Nocne spadki temperatury do ok. 20°C. |
| Terrarium | Ze względu na osiągane rozmiary jak i wyjątkową aktywność ruchową Drymarchon couperi wymagają odpowiednio dużych zbiorników o wydajnej wentylacji, która zapewni prawidłową cyrkulację wewnątrz. Terrarium o wymiarach 180x60x60 cm spełnia warunki do chowu jednego dorosłego osobnika. Podłoże - część hodowców uważa wyłożenie dna gazetami za najlepsze rozwiązanie w przypadku tych węży - szybka i łatwa wymiana w przypadku zabrudzenia, a ponadto w trakcie karmienia wąż nie połyka wraz z posiłkiem przylegającego substratu, równie łatwe w stosowaniu są wykładziny PVC (N.Miele). Inni natomiast z powodzeniem stosują różnego rodzaju substraty - cyprysowy, rozdrobnioną korę, torf kokosowy czy "Aspen Breeding Snake". Na wyposażeniu zbiornika obowiązkowo musi znaleźć się odpowiedni do wielkości węża pojemnik z wodą, na tyle duży aby wąż był w stanie zmieścić się w nim i zanurzyć - niezbędne jest to dla prawidłowego przebiegu procesu linienia. Uzupełnieniem wystroju mogą być kamienie czy skałki (bez ostrych krawędzi), konar czy poskręcany korzeń - wszystkie ciężkie elementy wystroju powinny być zabezpieczone przed ewentualnym osunięciem i przygnieceniem węża. |
| Żywienie |
Drymarchon couperi to doskonały i niewybredny łowca, jego łupem staje się każdy kręgowiec którego wąż ten jest w stanie pokonać. W skład ich diety, w środowisku naturalnym wchodzą ryby, płazy, gady (w tym silnie jadowite węże z rodzajów Crotalus i Sistrurus), ptaki i ich jaja, małe ssaki (Moler, 1992). Podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju Drymarchon ma skłonności do kanibalizmu. Swoje ofiary unieruchamia silnymi szczękami i połyka je żywe (Allen i Neill, 1952; Moulis, 1976). W warunkach niewoli nie powinny sprawiać żadnych problemów żywieniowych - podstawą ich diety będą gryzonie, jako urozmaicenie możemy podawać jajka przepiórcze, pisklęta, ryby. Ze względu na szybki metabolizm tych węży karmimy je co 7-10 dni, w przypadku młodych co 4-7 dni. Defekacja obfita i wodnista, w krótkich odstępach czasu. Ze względów humanitarnych i dla bezpieczeństwa samego węża gryzonie podajemy zawsze wcześniej ubite! |
| Rozmnażanie |
Dojrzałość płciową osiągają między 3 a 4 rokiem życia (samce mogą dojrzewać nieco wcześniej), przy długości 120-150 cm.. W środowisku naturalnym kopulacje poprzedzone są rytualnymi walkami samców. Kopulacje mogą trwać od ok.10 minut do nawet kilku godzin (Alessandrini, 2002). Samica składa od 4 do 14 jaj, między kwietniem a czerwcem. Miejscem złożenia są m.in. nory czy też puste komory w pniach (Newberry i wsp., 2009). Klucie następuje w miesiącach sierpień/wrzesień, mogą mierzyć 40-60 cm długości. W warunkach terraryjnych jaja inkubujemy w wilgotnym substracie (wermikulit, perlit, mech torfowiec) i w temperaturze 25,5-26,5°C. W takich warunkach inkubacja trwa 90-110 dni. Inkubacja w wyższych temperaturach może powodować deformacje ogona. Ze względu na skłonności do kanibalizmu, niezmiernie ważne jest aby nie pozostawiać węży samych sobie - koniecznością jest nasza obecność przy łączeniu tych węży! Wyklute Drymarchon couperi nieco jaśniejsze od dorosłych, czasem z delikatnym wzorem kremowych plamek tworzące poprzeczne pasy na grzbiecie. Pierwsze linienie przechodzą po kilku dniach (8-10) od wyklucia. Wtedy dopiero rozpoczynają pobierać pokarm, choć nie zawsze pierwsza próba nakarmienia mysim oseskiem uwieńczona jest sukcesem. |
| Zimowanie |
W środowisku naturalnym, w okresie zimy węże te ograniczają swą aktywność, spędzając więcej czasu na wygrzewanie się, ale nie hibernują. W warunkach niewoli przed przystąpieniem do sezonu rozrodczego poddajemy je sezonowemu obniżeniu temperatury, którego celem jest odtworzenie biorytmu. |
| Uwagi |
Mimo imponujących rozmiarów to niezwykle "łagodne" węże w kontaktach z opiekunem. Do rzadkości należą przypadki ugryzień przez Drymarchon couperi. Węże należące do rodzaju Drymarchon wydają się być znacznie bardziej wrażliwe na stosowane preparaty zawierające metronidazol i iwermektynę - w przypadku pierwszego chemioterapeutyku dawka 100 mg/kg jest śmiertelna (Klingenberg, 1993) - stosowanie któregokolwiek z wymienionych zawsze po konsultacji i pod nadzorem doświadczonego lekarza weterynarii! |
| Źródła informacji |
|
Informacje
0 Komentarze