Daboia russelii - daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Brak danych |
| Dostępność: | Brak danych |
| Siła jadu: | Zabójczy jad |
0. Daboia russelii - daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa
1. Daboia russelii - daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa
2. Daboia russelii - daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Daboia russelii (SHAW & NODDER,, 1797)
|
Nazwa polska
|
Daboja łańcuszkowa, żmija łańcuszkowa |
Nazwa angielska
|
Russell's Viper, Chain Viper |
Nazwa niemiecka
|
Die Kettenviper |
Nazwa czeska
|
Zmije řetízková |
| Podgatunki |
1. Vipera russelli russelli (Indie, Bangladesz, Cejlon) 2. Vipera russelli formosensis (Tajwan) 3. Vipera russelli limitris (wschodnia Jawa, Sumatra, Komodo, Flores) 4. Vipera russelli siamensis (południowe Chiny, Birma, Tajlandia) |
| Występowanie |
Bangladesz, Indie, Nepal, Pakistan, Sri Lanka
Powiększenie mapy |
| Aktywność | Nocna, O zmierzchu |
| Dawka jadu | 150–250 mg |
| LD50 dożylnie | 0.133 mg/kg |
| Środowisko życia | Gatunek naziemny |
| Informacje wstępne | W zależności od populacji dorasta od około 90 cm dla osobników zyjących na Sri Lance do 120-160 cm dla węży żyjących na terenie Chin i Indii. Największe odnotowane osobniki osiagały 185 cm. Nie jest zbyt masywna. Głowa duża, trójkątna lekko spłaszczona, wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Tęczówka oka czarno-brązowa z pionową źrenicą. Nozdrza duże dobrze widoczne. Podstawową barwą ciała są różne odcienie brązu i szarości. Najbardziej charakterystyczną cechą wyglądu tego węża, dzięki której zawdzięcza swoją nazwę gatunkową są trzy rzędy plam biegnące wzdłuż grzbietu i boków ciała. Plamy są ciemniejsze niż reszta ciała. Posiadają czarne obramowanie czasami obrzeżone rzędem białych łusek. U niektórych osobników rysunek na grzbiecie zlewa się w wzór przypominający łańcuch. Końcówka ogona jaśniejsza. Brzuch beżowo-biały z czarnymi punktami. Ciała pokrywają wydłużone łuski z wyraźnym kilem. |
| Cechy szczególne | Relatywnie mało agresywny lecz bardzo niebezpieczny gatunek. Jest sprawcą 90% śmiertelnych ukąszeń węży na obszarach gdzie występuję. Sprowokowana potrafi "wystrzelić" z ogromną prędkością we wszystkich kierunkach unosząc sporą część ciała w powietrze. Rozpryskuje przy tym spore dawki jadu. Jad hemotoksyczny. Właściwości i aktywność białek wchodzących w skład jadu różnią się w obrębię poszczególnych podgatunków a nawet populacji co bardzo utrudnia wyprodukowanie odpowiedniej antytoksyny. U większości ludzi dawka od 40 do 70 mg jest śmiertelna. Jej jad w USA oraz Wielkiej Brytanii wykorzystywany jest do produkcji lekarstwa Stypven. Lekarstwo to jest dobrym hemostatykiem stosowanym przy leczeniu hemofilii oraz do hamowania krwotoków podczas zabiegów chirurgicznych. |
| Biotop | Nie jest ściśle związana z żadnym habitatem. Zamieszkuje zarówno wilgotne lasy jak i obszary górskie. Najwyżej położone stanowisko tej żmii znajduje się na wysokości 2 300 m n.p.m.. Często spotykana na polach uprawnych i plantacjach. Odnotowana na suchych terenach piaszczystych i skalistych zboczach jednak preferuje obszary o większej wilgotności. W niesprzyjających warunkach chowa się w norach gryzoni i kopcach termitów. Potrafi wspinać się na niskie drzewa. |
| Żywienie | Sprawia wrażenie powolnej i ospałej jednak atakuje błyskawicznie. Poluje zaraz po zachodzie słońca i nocą. W naturze dorosłe żmije żywią się drobnymi ssakami, jaszczurkami i żabami. Młode osobniki urozmaicają swoją dietę bezkręgowcami. |
| Rozmnażanie |
Jak większość żmijowatych jest jajożyworodna. Gody trwają od grudnia do lutego. Młode rodzą się od czerwca do końca lipca. Średnio samica rodzi 20-40 młodych. W chwili przyjścia na świat młode żmije mierzą 21-26 cm.
|
| Źródła informacji |
|
Informacje
0 Komentarze