Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Brak danych |
| Dostępność: | Brak danych |
| Siła jadu: | Bardzo silny jad |
0. Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
1. Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Acanthophis antarcticus (SHAW, 1802)
|
Nazwa polska
|
Zdradnica śmiercionośna |
Nazwa angielska
|
The Common Death Adder |
Nazwa niemiecka
|
Die Todesotter |
| Występowanie |
Australia, Papua-Nowa Gwinea
Powiększenie mapy |
| Aktywność | Nocna |
| Dymorfizm płciowy | Dymorfizm widoczny, patrz zakładka Wygląd samca oraz Wygląd samicy |
| Dawka jadu | średnio 45 mg |
| LD50 dożylnie | 0.25 mg/kg |
| LD50 podskórnie | 0,338 mg/kg |
| Środowisko życia | Gatunek naziemny |
| Informacje wstępne | Zdradnice smiercionośne dorastają do 1 m długości. W odróżnieniu od reszty przedstawicieli Elapidae zamieszkujących Australię mają bardzo krępą i muskularną budową ciała. Ubarwienie jest zróżnicowane. Ciało naprzemiennie pokrywają jaśniejsze i ciemniejsze pierścienie o zygzakowatych krawędziach. Barwa pierścieni waha się od czarnego, brązowego, szarego po miedziany, ceglastoczerwony a nawet pomarańczowy. Skóra pokryta wydłużonymi i szorstkimi łuskami. Głowa duża i spłaszczona o trójkątnym kształcie. Jasna tęczówka oka z pionową źrenicą. W porównaniu z innymi wężami z rodziny zdradnicowatych mają bardzo długie zęby jadowe. Końcówka ogona spiczasta i zazwyczaj jaśniej ubarwiona. Pełni funkcję wabika na ofiary. |
| Wygląd samca | Mniejszy i smuklejszy od samicy. |
| Wygląd samicy | Dłuższa i masywniej zbudowana. |
| Biotop | Zamieszkuje otwarte tereny leśne, zarośla i wrzosowiska. Zazwyczaj leży zwinięta wśród opadłych liści. |
| Żywienie | Drobne ssaki, ptaki i gady są podstawą jej diety. Jest biernym drapieżnikiem. Poluje z ukrycia, polegając na swoim maskującym ubarwieniu. W celu zwabienia niczego nieświadomej ofiary porusza swoją końcówką ogona. |
| Rozmnażanie |
Dojrzewają płciowo po 2-3 latach życia. Jest jajożyworodna. Późnym latem samica rodzi 10-20 sztuk.
|
| Uwagi |
Jest dobrym przykładem ewolucji zbieżnej (konwergencji) w drodze ewolucji wykształciła wiele morfologicznie i funkcjonalnie podobnych cech do żmijowatych przez co kiedyś była zaliczana właśnie do rodziny Viperinae. Pierwsi osadnicy nadali jej miano "deaf adder" (głucha żmija) wiąże się to z jej odmiennym od większości węży zachowaniem, zaniepokojona nie ucieka, leży w bezruchu licząc na swój kamuflaż. Skutkiem tego zachowania były częste ukąszenia. Później przyjęła się inna nazwa zwyczajowa "death adder". Ponadto uważa się, że jest to wąż który najszybciej ze wszystkich atakuje, tzn. czas jego ataku od "wystrzelenia" głowy z ugryzieniem do powrotu do pozycji wyjściowej z przed ataku jest najkrótszy. |
| Źródła informacji |
|
Informacje
0 Komentarze