Dieball

Są rzekotkami średnich rozmiarów, u których długość ciała mieści się w przedziale 5-8 cm. Samce są nieco mniejsze od samic. Żaby te posiadają delikatną i smukłą sylwetkę, a ich kończyny są cienkie i długie. Palce kończyn posiadają przylgi, które umożliwiają im wspinanie się po gładkich i pionowych powierzchniach. Głowa kształtem zbliżona do trójkąta, zaopatrzona w duże oczy z intensywnie czerwoną tęczówką i pionowo usytuowaną czarną źrenicą.

Phelsuma grandis jest gekonem rosnącym do 30 cm, ogon stanowi około połowy z tej długości, a główne umaszczenie to kolor szmaragdowo zielony z miejscowo pojawiającymi się czerwonymi plamami i paskami. Felsumy w odróżnieniu od wielu innych gekonów występujących w hodowlach są zwierzętami o aktywności dziennej. Posiadają także lamelle, co ułatwia im poruszanie się po gładkich powierzchniach, przy odpowiednich warunkach będą nawet chodzić po suficie.
P. grandis jest najbardziej popularnym gatunkiem felsum w hodowlach. Jest polecany dla osób początkujących, choć biorąc pod uwagę warunki hodowli (wilgotne, ciepłe, wertykalne terrarium dla jaszczurki dziennej) należy się odpowiednio przygotować.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

To jaszczurki o krępej budowie ciała, z dość dużą głową i smukłym ogonem. O charakterystycznym dla tego gatunku układzie łusek na części grzbietu. W zależności od podgatunku mogą osiągać 15-20 cm. długości. Gatunek ten cechuje dość duża zmienność w ubarwieniu, a jego kolorystyka zmienia się wraz z wiekiem - od brązowego z żółtymi pręgami do żółtego z brązowymi plamami. Gatunek o interesujących zachowaniach defensywnych. W chwilach zagrożenia, w przypadku niemożności ucieczki podejmuje wyzwanie stając do walki nawet z większym od siebie drapieżnikiem. Podnosi wtedy wysoko nad ziemię swój tułów chcąc wydawać się większym i unosi ogon. Rozwiera szeroko swe szczęki wydając przy tym charakterystyczne dźwięki mające na celu odstraszyć przeciwnika. Jeśli takie działania nie poskutkują to gekony te szybko odwracają się tyłem i zaczynają obsypywać wroga piaskiem.