m13lx

Bardzo charakterystyczna kulanka, wyróżniająca się wyglądem: jej czerwono-brązowy grzbiet usiany jest trzema rzędami jasnych plamek (najczęściej białych, choć środkowy rząd może mieć barwę żółtą). Prawdopodobnie jest to wynik mimikry, upodobnienia się A. klugii do śródziemnomorskiej czarnej wdowy (Latrodectus tredecimguttatus).

Armadillidium klugii sprawdzają się jako ekipa sprzątająca, ale są również hodowane w terrariach jednogatunkowych ze względu na atrakcyjny wygląd.

Mniej popularny gatunek pochodzący m.in. z greckiej wyspy Korfu (stąd w handlu można się spotkać z nazwami nawiązującymi do tego miejsca).

Kulanki te dorastają do 2 cm. Ich ciemnoszary pancerz pokrywają białe i żółte plamki. Podobnie jak inne kulanki spotykane w sprzedaży nie są trudne w hodowli. W terrariach trzymane są najczęściej jako tzw. ekipa sprzątająca lub ze względu na charakterystyczny wygląd.

Bardzo charakterystyczna, liściowate wyrostki na konczynach, przedpleczu i głowie.

Wielkość samca: 5 cm
Wielkość samicy: 6 cm

Duża dysproporcja w rozmiarach ciała obu płci, rzadko spotykana wśród modliszek. Charakterystyczny wygląd oraz piękne biało-różowe ubarwienie (począwszy od stadium L2) czynią H. coronatus niemożliwym do pomylenia z żadnym innym gatunkiem wśród dostępnych w handlu.

Wielkość samca: 3 cm
Wielkość samicy: 6 cm

Kulanki te dorastają do 2 cm. Ich ciemnoszary pancerz pokrywają cztery rzędy żółtych plamek. Podobnie jak inne kulanki spotykane w sprzedaży nie są trudne w hodowli. W terrariach trzymane są najczęściej jako tzw. ekipa sprzątająca, karmówka (źródło wapnia) lub ze względu na charakterystyczny wygląd (przejaw ubarwienia ostrzegawczego).

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Charakterystyczną cechą gatunków z rodzaju Creobroter jest „oko” występujące na soczyście zielonej pierwszej parze skrzydeł. Druga para skrzydeł dwukolorowa, bliżej ciała skrzydła mają kolor czerwony, pozostała część łącznie z końcówkami skrzydeł czarna.

Wielkość samca: 3,0-3,5 cm
Wielkość samicy: 4,0-4,5 cm

Modliszka łatwa w hodowli, polecana dla początkujących. Mało wymagająca.

Średniej wielkości karaczan osiągający 22-28 mm długości, nie wspinający się po gładkich pionowych powierzchniach, nie zakopujący się. Bywa notowany jako owad synantropijny.

Rozróżnienie poszczególnych gatunków z rodzaju Sphodromantis jest niezwykle trudne, różnice miedzy osobnikami tego samego gatunku, są często większe niż między osobnikami różnych gatunków - tylko doświadczeni taksonomowie (nawet nie hodowcy) są w stanie rozpoznać różnice istotne dla oznaczenia gatunku. Nawet oni jednak nie są w stanie zrobić tego na oko i na ogół musza posiłkować się porównaniem z holotypami i allotypami znajdującymi się w kolekcjach. Oznaczenie gatunku po miejscu z jakiego pochodzi także nie jest pewne. W wielu wypadkach (zwłaszcza w przypadku rodzaju Sphodromantis) w danym kraju (np. Egipt i Tanzania) występuje bardzo dużo (nawet do kilkunastu!) gatunków z danego rodzaju i oznaczenie ich na podstawie samego pochodzenia jest niemożliwe. Co więcej, importerzy (na ogół absolutni laicy jeśli chodzi o modliszki) sprowadzają kolejne partie kokonów czy owadów z danego kraju i mimo, że nazywają je tak samo, nie oznacza to że są to owady należące do tego samego gatunku.

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Niewielki równonóg białego koloru osiągający 2-4 mm długości. Przez przeźroczysty pancerz widoczny jest ciemny układ pokarmowy. Małe czarne oczy składają się z pojedynczego omatidium.
Gatunek opisany został w Wenezueli lecz zasięg jego jest kosmopolityczny: poza tropikalną Ameryką występuje w szklarniach (zaobserwowano go również w Polsce). Jest to gatunek łatwy w hodowli, szybko rozmnażający się i często wykorzystywany przez terrarystów jako ekipa sprzątająca lub źródło wapnia dla niewielkich zwierząt (np. drzewołazów lub młodych gekonów).

Średniej wielkości równonóg (9-12 mm), fioletowo-brązowego koloru z niebiesko-szarym nalotem. Białawe odnóża dość wyraźnie odcinają się kolorem od reszty ciała. W handlu dostępne są też odmiany w innych kolorach.
Porcellionides pruinosus jest gatunkiem kosmopolitycznym, występującym niemal na każdym kontynencie (oryginalnie pochodzi z Azji Mniejszej). W terrariach często wykorzystywany jest jako czyściciel lub jako zwierzę karmowe (ze względu na wysoką zawartość wapnia). Jest to gatunek łatwy w hodowli, dobrze dostosowujący się do różnych warunków życia oraz szybko rozmnażający się.