Stegodyphus lineatus
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Gatunek prosty w hodowli |
| Dostępność: | Gatunek o ograniczonej dostępności |
| Siła jadu: | Bardzo słaby jad |
0. Samica S. lineatus
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Stegodyphus lineatus (Latreille, 1817)
|
| Synonimy |
Eresus lineatus Stegodyphus adspersus Stegodyphus molitor Eresus arenarius Stegodyphus quadriculatus |
| Długość życia | 3-4 lata (Samica) |
| Hodowla grupowa | Hodujemy pojedynczo, Hodujemy w stadzie |
| Aktywność | Nocna |
| Typ terrarium | Terrarium stepowe |
| Wielkość terrarium dla dorosłego | 20x20x20 cm |
| Wielkość terrarium dla pary | 30x30x30 cm |
| Dymorfizm płciowy | Dymorfizm widoczny, patrz zakładka Wygląd samca oraz Wygląd samicy |
| Włoski parzące | Brak włosków parzących |
| Środowisko życia | Gatunek naziemny |
| Informacje wstępne |
Stegodyphus lineatus to pająk z rodziny Eresidae. Osiąga niewielkie rozmiary (Samica najwyżej 1,5 cm długości ciała). Ubarwienie zazwyczaj w odcieniach szarości, bieli z czarnymi "wzorkami" na odwłoku. Jest ono bardzo zmienne. Jedne osobniki mogą być całkowicie białe, inne mogą być ciemno ubarwione. |
| Wygląd samca | Mniejszy odwłok, dłuższe nogi, mniej masywny od samicy, posiada narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach. |
| Wygląd samicy | Brak bulbusów, masywniejsza od samca: krótsze nogi, większy odwłok. Dymorfizm nie jest tak dobrze widoczny jak u krewnych z rodzaju Eresus. |
| Temperatura | 23-27°C |
| Wilgotność | 50-60% |
| Terrarium |
Dla jednego osobnika, terrarium może być niewielkie. Są to sucholubne pająki, które przy zapewnieniu odpowiednich (m.in. przestrzeni, kryjówek) warunków można trzymać w niewielkiej grupie (złożonej w większości z samic). Niektóre z gatunków z rodzaju Stegodyphus wykształciły zachowania społeczne (m.in. S. dumicola). W przypadku S.lineatus określa się je jako subsocjalne. Wystrój mogą stanowić korzenie, kryjówki z kokosa, czy kory dębu korkowego. Jako podłoża można użyć torfu kokosowego, ziemi ogrodowej z domieszką piasku lub gliny, tym samym imitując warunki jakie występują w ich naturalnym środowisku. Jad ich jest bardzo słaby, pająki nie należą do najszybszych, są także odporne na błędy początkujących, nie są także defensywne/agresywne, dlatego doskonale nadają się na pierwszego "pająka właściwego". W hodowli ich zachowanie przypomina bardziej zachowanie ptasznika niż pająka właściwego - są leniwe, na ofiarę czekają w bezruchu na swojej sieci. |
| Żywienie |
Drapieżnik. Ofiarę podajemy zależnie od wielkości pająka: mogą stanowić ją mniejsze od rozmiaru ciała pająka mączniki, świerszcze, karaczany, itp. Młode (poniżej L3) najlepiej karmić na nielotnych D. melanogaster. Po przekroczeniu stadium L3 bez problemu radzą sobie z większymi od siebie muszkami D.hydei czy wylęgiem świerszcza. |
| Rozmnażanie |
Stosunkowo proste. Samica zazwyczaj nie jest agresywna w stosunku do samca. Jeżeli nie chce kopulować, przegania go. Do zachowań defensywnych dochodzi bardzo rzadko. Rozmnażanie w warunkach hodowlanych przebiega podobnie do innych gatunków. W warunkach naturalnych notuje się również poliandrię. (Uwaga: Przeczytaj drugi punkt z podpunktu Uwagi. Jest to bardzo ważne w przypadku, gdy chcesz je rozmnożyć!) |
| Zimowanie | Niewymagane. |
| Uwagi |
- Przy zapewnieniu odpowiedniej przestrzeni i kryjówek, gatunek ten można trzymać w niewielkiej grupie. - Uwaga: Jest to jeden z nielicznych gatunków, których samice "poświęcają się" dla młodych, stając się dla nich pożywieniem!! Po rozerwaniu kokonu przez około dwa tygodnie samica będzie chronić swoich młodych pozostając w ich otoczeniu. Wówczas karmi je wydzieliną złożoną ze swoich poprzednich posiłków oraz swoich wnętrzności. Produkuje zwiększoną ilość enzymów trawiennych, które rozpuszczają jej własne organy poza sercem, jajnikami oraz niektórymi organami układu trawiennego, co pozwala jej przetrwać trochę dłużej. Po upływie tego czasu samica umiera, młode stają się samodzielne po spożyciu nadających się do zjedzenia pozostałości jej ciała. - Eresidae potrafią podnieść przednie odnóża w górę, aby odstraszyć drapieżnika (wydać się większym, niż jest się w rzeczywistości), co jest dość rzadkie w przypadku pająków z infrarzędu Araneomorphae. |
| Źródła informacji | |
Informacje
0 Komentarze