Moloch

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Correlophus ciliatus są jednym z najpopularniejszych gekonów w hodowlach, a z cała pewnością najbardziej popularnym gekonem nadrzewnym. Są to gady osiągające maksymalnie 22 cm i 65 gramów wagi.
Ich popularność spowodowana jest niewielkimi wymaganiami hodowli, spokojnym temperamentem, licznymi odmianami barwnymi czy też ich ciekawym wyglądem. Są polecane dla początkujących hodowców.

Gatunek nowy na polskim rynku. Istnieje jednak możliwość nabycia go w niektórych sklepach zoologicznych, lub od innych hodowców. Jest to mały, wodno-lądowy krab, dość prosty w hodowli. Najlepiej trzymać go w haremach: 1 samiec na co najmniej 2 samice.

Bardzo charakterystyczna, liściowate wyrostki na konczynach, przedpleczu i głowie.

Wielkość samca: 5 cm
Wielkość samicy: 6 cm

Niewielki karaczan osiągający 20-26 mm długości. Naturalnie występujący w Ameryce Środkowej i północnej części Ameryki Południowej. Owady dorosłe dobrze wspinają się po gładkich pionowych powierzchniach, potrafią latać. Rozwój larw w podłożu.

Osiąga 9-12,5cm. Dominuje czarne ubarwienie. Szczypce oraz telson u niektórych osobników mogą mieć kolor brązowo-czerwony. Duże, masywne nogogłaszczki. Ich budowa jest taka sama zarówno u samca jak i u samicy.

Niewielki skorpion występujący w Australii, Bangladeszu, Birmie, Chinach, Fidżi, Filipinach, Indiach, Indonezji, Japonii, Korei, Malezji, Melanezji, Mikronezji, Nowej Gwinei, Papui-Nowej Gwinei, Reunionie, Tajlandii, Timorze Wschodnim i w Wietnamie. Ciało skorpiona ciemno-brązowe, nogi, jak i telson, wyraźnie jaśniejsze. Metasoma krótka, pedipalpy masywne.

Jest to stosunkowo niedawno odkryty gatunek z rodzaju Trachyaretaon, który nie doczekał się jeszcze oficjalnej nazwy łacińskiej.
Podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju, owad bardzo prosty w hodowli, a przy tym posiadający ciekawy wygląd.

Są to dość duże, atrakcyjnie ubarwione owady. Na każdym ze skrzydeł, mniej więcej w połowie długości ciała, posiadają po jednej dużej, okrągłej białej plamie. Na udach każdego z odnóży występują żółte paski. Reszta ciała ubarwiona jest na czarno. Młode do pierwszej wylinki są czerwone, po czym stopniowo ciemnieją. Posiadają one parę długich, ruchliwych czułek. Odnóża również są stosunkowo długie, szczególnie tylna para. Skrzydła pokrywają cały odwłok, ciasno do niego przylegając. Zawsze jedno zachodzi na drugie. Głowa jest niewielka, wyraźnie oddzielona od tułowia i wydłużona, co szczególnie uwydatnia charakterystyczny dla pluskwiaków, zawinięty pod spód ryjek, zakończony sztylecikiem, służącym do zabijania ofiary i pożywiania się. Całe ciało prócz skrzydeł i wierzchniej strony tułowia pokrywają słabo widoczne, gęste włoski. Na obrzeżach przypominającej pancerz wierzchniej części tułowia występują nieliczne, regularnie rozmieszczone kolce.

Jest to jeden z najbardziej popularnych gatunków modliszek hodowanych w domach. Osiąga imponujące rozmiary, posiada różnorodne ubarwienie, dzięki czemu interesuje tak wielu terrarystów. Może przyjmować barwę od jaskrawo zielonej, przez pomarańczową do brązowej. Idealnie nadaje się na pierwszą modliszkę. Jest to gatunek łatwy dlatego tak często spotykany w hodowli. Chętnie poluje zarówno na owady latające jak i biegające. Nie wymaga rejestracji.

Modliszki o bardzo charakterystycznym wyglądzie, nawet larwy L1 można z łatwością oznaczyć do gatunku. Ubarwienie brązowo - szare we wszystkich stadiach. Pronotum osobników dorosłych jest chropowate, a spodnia strona skrzydeł pierwszej pary zabarwiona na czerwono. Skrzydła drugiej pary są czarne.

Wielkość samca: 6-7 cm
Wielkość samicy: 7-8 cm

Modliszka duża i prosta w hodowli, a przy tym agresywna. Jest dobrą alternatywą dla Sphodromantis sp. często polecanych dla początkujących hodowców, gdyż gatunek jest równie odporny na ich błędy. Wylęgi są liczne, a wszystkie stadia rozwojowe chętnie przyjmują jako pokarm owady zarówno latające jak i biegające.

Budowa ciała typowa. Imago najczęściej przyjmuje zabarwienie zielone (niekiedy jaśniejszy lub żółtawy, rzadko brązowy), młodsze stadia mają kolor zielonkawy lub brązowy.

Pierwsza udana hodowla tego gatunku miała miejsce w 2005 roku u Haralda Lamprechta ze Szwajcarii. Gatunek od jakiegoś czasu dostępny jest w Polsce. Jest jednak stosunkowo mało popularny pomimo swojego pięknego ubarwienia i sporych rozmiarów. Ze względu na swoją wyjątkowo delikatną budowę ciała należy się obchodzić z nim bardzo delikatnie. Zaatakowany popada w stan katalepsji, która może trwać sporo czasu. Owad wygląda wówczas jak martwy, jego mięśnie sztywnieją, a odnóża ustawiają się wzdłuż ciała lub sterczą nieruchomo pod znacznym kątem. Gatunek ten nie wydziela substancji obronnych. Jest prosty w hodowli i osobom, które hodowały już straszyki nie sprawi problemów.

Duża dysproporcja w rozmiarach ciała obu płci, rzadko spotykana wśród modliszek. Charakterystyczny wygląd oraz piękne biało-różowe ubarwienie (począwszy od stadium L2) czynią H. coronatus niemożliwym do pomylenia z żadnym innym gatunkiem wśród dostępnych w handlu.

Wielkość samca: 3 cm
Wielkość samicy: 6 cm