htsi

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Odnóża są czarnej barwy z wyjątkiem tibia i metatarsus, które są pomarańczowe. Cały odwłok wyraźnie opalizuje na zielonkawy kolor. Wraz ze wzrostem pomarańczowa barwa na odnóżach całkowicie zanika. U dorosłych osobników karapaks oraz uda mają złotawy kolor. Pozostałe części odnóży wpadają w barwę brązowo-szarą. Odwłok jest ciemnobrązowy z zielonym połyskiem, pokryty rudymi, rzadkimi włoskami.

Młode osobniki bardzo przypominają dorosłe samice. Jedyną cechą, która je odróżnia to pomarańczowy karapaks, który w miarę wzrostu ciemnieje. Jest to także cecha odróżniająca je od młodych osobników Psalmopeus cambridgei, gdzie karapaks jest zdecydowanie bledszy, wpadający w szary.

Już jako młode osobniki są ciekawie ubarwione. Na czarnym odwłoku widoczny jest ornament złożony z pomarańczowych plamek. Na odnóżach na metatarsus także obecne jest pomarańczowe zabarwienie. W miarę wzrostu ubarwienie diametralnie się zmienia.

Gatunek typowy dla rodzaju i jedyny opisany przedstawiciel.

Osobniki młode i dorosłe różnią się ubarwieniem. Młode osobniki mają jasnopomarańczową tarczkę grzbietową ze złotym połyskiem, odwłok jest czarny w pomarańczowe pręgi, odnóża również pomarańczowe z ciemnymi stopami. Dorosłe osobniki mają niebieskie odnóża oraz zielono-niebieski karapaks, odwłok natomiast pokrywają pomarańczowe włoski. Kądziołki są koloru czarnego. Małe tracą ubarwienie młodzieńcze przy 5 linieniu.

Skorpion od dużych czerwonych szczypcach, dorasta do 12-15 cm. Barwa skorpiona od brązowego po czerwonawy.

Ciekawie ubarwiony ptasznik. Podrośnięte osobniki są jasno brązowego/pomarańczowego koloru, zaś ich odwłok jest w całości czarny. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia.

Średnich rozmiarów wąż z rodziny połozowatych. Ciało smukłe i muskularne, o niewielkiej głowie z zaokrąglonym pyskiem; oczy posiadają okrągłą źrenicę. Wąż o bardzo zróżnicowanej barwie zależnej od miejsca występowania. Podstawowa barwa waha się od białej, poprzez szarą, pomarańczową aż do brązowej czy ceglastoczerwonej. Na grzbiecie oraz bokach występują duże, nieregularne, czarno obrzeżone czerwone plamy. Łuski brzuszne z reguły posiadają charakterystyczną czarną "szachownicę". Oczywiście na skutek mieszania różnych odmian barwnych od tego schematu występuje wiele odchyleń (np. wzór na grzbiecie u odmian motley lub stripe). Dorosłe osobniki osiągają długość ok. 130 cm (zdarzały się osobniki 180 centymetrowe) i wagę 400-500 gramów (są również spotykane osobniki obu płci o wadze ponad 1 kg). Jest to gatunek powszechnie hodowany w domowych terrariach, oraz polecany dla początkujących terrarystów.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Dorasta do 8 cm ciała, z odnóżami do 15 cm. Jest jednym z największych przedstawicieli rodzaju Aphonopelma. Obie płcie mają podobne ubarwienie, dopóki nie osiągną dojrzałości płciowej. Aphonopelma seemanni jest ubarwiona niebieskawo (niektóre osobniki są brązowawe lub ciemnoszare - prawdopodobnie zależy to od miejsca występowania), z białymi pasami na odnóżach. Odwłok porastają pojedyncze dłuższe perłowe włoski. Od spodu ptasznik ten jest jasnoróżowy. Młode są jasne z ciemną plamką na odwłoku, paseczki na kończynach pojawiają się w miarę wzrostu, zwykle około 4-5 wylinki. Przed wylinką barwy bledną i kreseczki są słabo widoczne.

Brak charakterystyki

Średniej wielkości gatunek ptasznika. Podstawowym ubarwieniem dorosłych samic jest brąz z kremowym odcieniem na odnóżach i karapaksie. Dorosłe samce są nieco ciemniejszej barwy, z czarnym odcieniem na „femur” i karapaksie. . Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców. Zaniepokojony wyczesuje włoski parzące z odwłoka. Dorosłe samice dorastają do około 5cm DC, samce nieco mniejsze.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Monocentropus balfouri to ciekawie ubarwiony ptasznik. Młode co prawda są ubarwione jednolicie i jest to kolor szaro-brązowy, dorosłe osobniki posiadają jednak dużo ciekawsze kolory - głowotułów po wylince nabiera niebieskiego koloru, a z czasem szarzeje. Odwłok jest koloru ciemnego.

Gekon płaczący posiada zadziwiająco wręcz szeroki i rozległy zasięg geograficzny. Występuje na większości wysp na Pacyfiku, oraz północnej Australii i południowo-wschodniej Azji. Zawleczony na Galapagos i do Ameryki. Rozmnażanie partenogenetyczne pozwala mu łatwo kolonizować nowe lądy i przeważnie jest jednym z pierwszych zwierząt pojawiających się na nowo powstałych wyspach oceanicznych. Dostaje się tam najczęściej na zwalonych do wody przez sztormy pniach drzew albo na gapę na skonstruowanych przez ludzi łodziach (albo na pokładzie samolotów). Rozmnażanie partenogenetyczne to prawdopodobnie przystosowanie do kolonizacji odległych lądów. Dzięki temu wystarczy by jeden gekon dopłynął na zwalonym do wody drzewie na inną wyspę i bez problemu może założyć tam nową populację. W przypadku zwierząt rozdzielnopłciowych potrzebne do tego jest niewielkie stado lub w wypadku bardzo zdrowych genetycznie zwierząt, przynajmniej ciężarna samica. Gekony płaczące nie mają tego problemu. Bardzo ufne, chętnie przyjmują pokarm z pincety, ale nie należy brać go na ręce ze względu na wyjątkowo małe rozmiary i związaną z nimi delikatność.

Gekon płaczący potrafi zmieniać barwę od czekoladowego brązu z pręgowanym grzbietem i żółtym brzuchem do jasnego beżu z nielicznymi czarnymi plamkami na grzbiecie.

Gatunek typowy dla rodzaju.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Skorpion należy do gatunków charakteryzujących się średnią wielkością, osobniki dorosłe dorastają do ok. 8 cm. Ubarwienie piaskowo żółte, przechodzące w brąz.

Skorpion dorasta do 14-16 cm choć niektóre źródła podają że może osiągnąć nawet 18 cm.
Ubarwienie zależne od rejonu występowania, patrz tekst niżej.

Ubarwienie jest zależne od rejonu występowania. Przybiera on barwy od żółci po brąz. Charakterystyczne są ciemne pasy na mesosomie i prosomie.

Brak charakterystyki

Buthus occitanus to średniej wielkości skorpion, o czystym ubarwieniu od słomkowożółtego do ciemnobrązowego.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Heteropoda venatoria jest dużym pająkiem o silnie spłaszczonym ciele i bardzo długich odnóżach, zaopatrzonych w mniej lub bardziej widoczne obrączki. Osiąga długość od 22 do 28 mm, przy czym samice są większe od samców. Rozpiętość odnóży wynosi 7–12 cm. Heteropoda venatoria ma ośmioro jednakowo ukształtowanych niewielkich oczu, świadczących, że nie ma on zbyt dobrego wzroku.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Szybki, nadrzewny, agresywny, mocno jadowity.

Brak charakterystyki

Ptasznik występuje w zachodniej i centralnej Afryce.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Jest to duży gatunek ptasznika. Dorosłe samice dorastają do 8 cm DC, z rozpostartymi odnóżami do 22 cm i są potężnie zbudowane. Samce są nieco mniejsze i smuklejsze, dorastają do 6 cm DC. Podstawowym ubarwieniem jest brąz, włoski na odwłoku są barwy rdzawej. Gatunek słabo jadowity, jednak potrafi boleśnie ukąsić ze względu na wielkość kłów jadowych. Nadaje się dla początkujących terrarystów, odporny na błędy hodowców.
Młode osobnik są bardzo żarłoczne. Charakteryzują się szybkim tempem wzrostu i dużym przyrostem po wylinkach. Ubarwienie maluchów zmienia się wraz ze wzrostem.

Gatunek został opisany na podstawie holotypu z północnej części Boliwii. Młode posiadają trzy stadia nimfalne, podobnie jak u Poecilotheria metallica i włoski na wszystkich rzepkach (pattellae). Jeden z największych przedstawicieli rodzaju, dorosłe samice dorastają nawet do ponad 10 cm DC. Prawdziwe Pamphobeteus antinous nie występują w hodowlach.

Na terenie Boliwii, Peru i Brazylii istnieje bardzo wiele różnych populacji z podgatunku Pamphobeteus antinous (cf), które mają jedynie wspólne rodzaju. Sukces w rozmnażaniu możemy otrzymać jedynie wtedy gdy osobniki będą pochodziły z tej samej lokalizacji, lub gdy będą zgodne taksonomiczne. W innym przypadku próba rozmnażania będzie porażką a z kokonu nic nie wyjdzie.

W hobby dostępne są między innymi:

• P. cf. antinous "big black"
• P. cf. antinous "lighling blue"
• P. cf. antinous "Rio Urumbaba"
• P. cf. antinous "purple earth"
• P. sp. wuschig / "shaggy blue"

Brak charakterystyki

Skorpion osiągający 8-12cm. Bazowy kolor żólty, nogi i pedipalpy nieco jaśniejsze. Ubarwienie zwierzęcia może być uzależnione od miejsca pochodzenia.

Gatunek ten jest dużym pająkiem z rodziny spachaczowatych. Spośród innych przedstawicieli Sparassidae wyróżniają go duże rozmiary, żółto ubarwione sety oraz specjalizacje głaszczków samców. Młode są koloru kremowego, delikatnie przeźroczyste. Z wiekiem ich ubarwienie się zmienia na charakterystyczny pomarańczowo-żółty kolor. Ciało charakterystycznie spłaszczone, co nawiązuje do ich trybu życia. Z łatwością mogą ukrywać się pomiędzy liśćmi drzew jak i w pęknięciach kory.

Brak charakterystyki

Należy do "bark scorpion" czyli skorpionów nadrzewnych. Bardzo ciekawie ubarwiony, mesosoma, metasoma oraz odnóża w kolorze zółtawo-pomarańczowym. Przez środek mesosomy biegnie ciemny pas. Należy do średniej wielkości skorpionów. Wielkość dorosłego osobnika wynosi ok. 6 cm.

Brak charakterystyki

Ze względu na dość szeroki zakres występowania, ubarwienie ciała skorpiona może być zmienne.Ubarwienie głównie jasnożółte czasem z ciemniejszymi częściami ciała. Sternity jasnożółte. Segmenty metasomy I-IV jasnożółty z lekko brązową częścią wewnętrzną, ostatni piąty segment ciemny wpadający nawet w brązowy. Telson lekko czerwonawy z podstawą i końcem brązowym. Szczypce żółte lub brązowawe z palcem ciemnym. Nogi zółte lub jasnożółte. Karapaks z wyraźnie rozwiniętą granulacją. Delikatna granulacja na tergnitach. Segmenty metasomy I-IV posiadają dobrze rozwiniętą granulację, szczególnie po stronie zewnętrznej. Chela zaokrąglone z palcami średnio długimi. Ruchomy i stały palec szczypiec posiadają 12-14 rzędów granul. Gatunek posiadający potężną metasomę.

Brak charakterystyki

Wyjątkowo duży skakun osiągający 2 cm. długości ciała. Skakuny to niezwykłe pająki, polując korzystają głównie ze wzroku i stale obserwują otoczenie.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Pająk bardzo ciekawie ubarwiony. Białe ciało pokryte czarnymi plamkami i cętkami tworzy prześliczną mozaikę. Odnóża dość długie i masywne w stosunku do ciała, pokryte są naprzemiennie biało czarnymi prążkami. Samiczki są większe i masywniejsze od samców dorastając do 2-2,5 cm dc, z odnóżami do ok 8 cm.

Pająk z rodziny Hexathelidae, o ciele pokrytym rzadkim owłosieniem, zwłaszcza na odwłoku. Karapaks tego gatunku ma dość wyraźny czerwony kolor, podczas gdy odnóża i odwłok są czarne, niekiedy brązowawe. Młode różnią się bledszym kolorem, który wpada w brąz, od dorosłych osobników. Mierzą one do 3,5 centymetrów długości ciała, z nogami osiągają około 5.

Budują bujny oprzęd w pomieszczeniu hodowlanym, z lejkiem w centrum, w którym pająk urządza sobie gniazdo. W naturze prezentują podobne zachowanie, na ogół kryją się pod próchniejącym drewnem lub kamieniami, gdzie czyha u wejścia na ofiary, do których należą wszelkie owady a także ślimaki.

Naturalnie spotykany na terenie Nowej Zelandii. Występuje najczęściej w okolicach domostw, gdzie nierzadko się zapuszcza do mieszkań, zwłaszcza wędrujące samce w poszukiwaniu samic. Preferuje wilgotny teren, toteż w domostwach można go często znaleźć w pobliżu źródeł wody jak zlewy czy wanny.

Choć jad potocznie nie jest uważany za groźny dla człowieka, to jednak jest to pająk z rodziny Hexathelidae do których należy także Atrax robustus, toteż uważałbym przy obsłudze terrarium. Ukąszenie powoduje silny ból, swędzenie, zaczerwienienie i opuchliznę. Mogą wystąpić nudności, wymioty i zawroty głowy.

Nie nadaje się dla początkujących hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Rozmiar ciała około 6-9cm. Samice przeważnie większe od samców. Nogi, początki pedipalpów oraz metasomy - żółte. Dalsze ich części gradientowe przechodzą w czerń. Mesosoma również przyjmuje ciemną barwę. Jad niezbadany. Przynależność, rozmiar oraz pojawienie się tego gatunku na polskiej liście gatunków niebezpiecznych sugerują, że jad może być (bardzo) silny - należy obchodzić się z nimi bardzo ostrożnie.

Wielkość dorosłego osobnika 7-11cm.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.

Atrakcyjnie ubarwiony ptasznik o masywnej budowie. Przez całą długość odnóży prócz femur biegną białe prążki i stosunkowo grube obwódki w okolicy kolan. Odwłok czarny, porośnięty czerwonymi włosami.

Młode osobniki znacząco różnią się od osobników dorosłych, ich metasoma jak i pedipalpy są koloru żółtego, przez środek mesosomy ciągnie się ciemny pasek.

Skorpion nie polecany hodowcom, którzy dopiero co zaczynają swoją przygodę ze skorpionami. Centruroides nigrescens należy do skorpionów szybkich, w miarę agresywnych, jak i dość silnie jadowitych. Niewprawionego hodowcę może zaskoczyć tempo przemieszczania się skorpiona, które jest naprawdę piekielnie szybkie, dotyczy to w szczególności skorpionów które przeszły wylinkę i poszukują pożywienia. W pojemnikach do hodowli młodych skorpionów nie może zabraknąć pionowych powierzchni, które ułatwią przechodzenie wylinek. Za takie powierzchnie możemy zaadaptować płaskie kawałki kory, czy kawałki korka prasowanego.

Hadrurus arizonensis jest największym skorpionem występującym w Ameryce Północnej, dorasta nawet do 14 cm. Ubarwiony jest w różnych odcieniach żółci. Duże rozmiary w połączeniu z bardzo ładnym wyglądem zewnętrznym czynią z niego ciekawy obiekt hodowlany, zarówno dla początkujących jak i zaawansowanych hodowców.

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Brak charakterystyki

Gatunek typowy dla rodzaju.